historia i ja: Sara Lancaster

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Sara Lancaster. Pokaż wszystkie posty

środa, marca 25, 2020

Sara Lancaster (22)

Oddział kapitana Roberta Taylora minął już ostatnie zabudowania.
Konie wlekły się bardzo zdrożone. Taylor zatrzymał się. Kolejne wierzchowce też przystawały się.
- Sierżancie proszę przekazać ludziom, że zjeżdżamy do młyna. To jakieś trzy mile.
- Może wysłać przodem szpicę?
Taylor popatrzył na sierżanta.
- Tak, niech Dober i Pickler sprawdzą czy nie zrobiono nam niespodzianki? Nie chciałbym w tej chwili dostać się pod ostrzał jakichś jankeskich maruderów.
- Szukamy tej damy, o której mówił ten czarny...
- Bernard? - Robert nie miał ani sił, ani ochoty sprzeciwiać się, jak ów wyraził się o nim. Nigdy nie używał w stosunku do nikogo podobnych określeń. Nieokrzesanie sierżanta trudno było tuszować. A zresztą czy większość ludzi z Południa nie myślało tak samo? Jakie to teraz miało znaczenie, kiedy całe Dixi płonęło ogniem nienawiści rozpalanym przez Shermana i jemu podobnych oprawców? - Wykonać.

sobota, marca 21, 2020

Sara Lancaster (21)

- To było wtedy, jak wojska Shermana... - Bernard pociągnął łyk z wojskowej manierki. Chciał ją oddać, ale Robert Taylor pokiwał przecząco głową. - Najpierw słyszeliśmy huk wybuchu. To jankeskie żołdactwo dostało się do stacji kolejowej. Podpalili parowozownię. Ktoś mówił, że zerwali most nad strumieniem. Pewnie i prawda - żołnierze, którzy otoczyli kołem mówiącego potaknęli. Ktoś coś burknął, ale Bernard nie zwracał na to uwagi.

wtorek, marca 17, 2020

Sara Lancaster (20)

- Mamo! Mamo! - Margaret Warfield z niedowierzaniem podnosiła rękę w kierunku... Sylwetka jechała pod słońce. Można by było pomylić się, ba! nie rozpoznać brata. Ale Margaret była pewna. To był on. Za nim w kilka koni jacyś jeźdźcy. Mijani ludzie patrzyli na nich, jak na widma. Postrzępiona, konfederacka flaga łopotała nad zmęczonym karkiem jakiegoś umorusanego kaprala. - Mamo!
Pani Warfield stanęła na ganku czegoś, co przed zalewem jankesów było ich rodzinnym domem. Teraz były to wypalone ściany, okna z wytłuczonymi szybami. Nawet nie było drzwi.

- O czym mówisz, kochanie?

Margaret raz jeszcze pokazała w kierunku, z którego nadjeżdżały jakby widma postacie na koniach. I tylko flaga, a właściwie proporzec z gwiazdami skrzyżowanymi na krzyżu św. Andrzeja jakby ich oświetlał.

środa, marca 11, 2020

Sara Lancaster (19)

- Pani Saro! Pani Saro!

Bernard wpadł, jak huragan. Biegł przebierając nogami tak szybko, że zdawało się, iż frunie. Niosła go wieść?

Sara siedziała w salonie. Tępo patrzyła w przysłonięte do polowy kotarą okno. Bernard zatrzymał się w progu. Ciężko chwytał powietrze.

- Sherman ruszył z Atlanty!

- To co?!

- Jak to? - Bernard chwytał się za głowę, machał rękoma, zdawało się, że stoi na rozpalonych głowniach. - Jankesi!

sobota, marca 07, 2020

Sara Lancaster (18)

Tej wiadomości nie dało sie ukryć. Rany zadane pod Yellow Tavern przez Sheridana były bardzo dotkliwe. Szwadron majora Roberta Taylora poniósł ciężkie straty. Czym-że one były przy wiadomości, że niejaki John Huff wpakował o jedną kulę za dużo... I to... Wypalił w stojącego przy baterii Jeba Stuarta! Najdzielniejszy kawalerzysta Konfederacji postrzelony, jak zwykły kanonier? To chyba były pierwsze wieczory, kiedy Robert zaczął się modlić. "To niemożliwe... To niemożliwe..." - powtarzał między modlitwami. Generała odwieziono do Richmond. Ratunek już jednak na niewiele się zdał. Następnego dnia Jeb odszedł!

niedziela, marca 01, 2020

Sara Lancaster (17)

...gorączka nie odpuszczała. Sara zmieniła kolejny opatrunek na rozpalonym czole Emilii. Dziewczynka ciężko oddychała.

- Mamo?

- Tak, kochanie? Jestem przy tobie.

- Boli...

- Wiem.

- Jestem taka... taka gorąca...

- Masz gorączkę, kochanie.

Dziewczynka niespokojnie zaczęła wiercić się.

- A Toby...

poniedziałek, lutego 24, 2020

Sara Lancaster (16)

- Mat!

Dama, wespół z wieżą i laufrem faktycznie skutecznie uniemożliwiły ucieczkę królowi. Partia była przegrana. Clark Terri mógł tylko pokiwać znacząco głową. Tym bardziej, że to kolejne stracie na szachownicy, które przegrał z Robertem Taylorem.

- Nie masz kuzyn litości... - niemal jęknął z żalu.

- Ciesz się, że to nie był szewski mat.

- Żadne pocieszenie Rob...

- To się nazywa: taktyka - Robert był z siebie kontent, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że Clark nie jest dla niego równorzędnym partnerem. Przecież to nieledwo młokos. Kiedy dwa lata temu szedł na wojnę zaledwie zwracał na niego uwagę. Teraz, to dorastający mężczyzna. - Zagramy jeszcze jedna partię?

środa, lutego 19, 2020

Sara Lancaster (15)

Sara bezszelestnie weszła do sypialni ojca. Matka podniosła wzrok. Mimo słabego światła lampy jej oczy wyrażały wszystko. Poprawiła chustkę, którą dopiero co umoczyła w wodzie i położyła na rozpalonym czole męża.

- Co mówił lekarz?

- Stan jest poważny...

- To widzę, ale... - Sara wskazała wzrokiem na ojca.

- Wszystko w rękach Boga - westchnęła matka. - Wszystko w rękach... Na razie... gorączka... gorączka utrzymuje się... A Emilii? Jak mała?

- Lepiej. Panna Hoop została przy niej. Czytała jej bajkę, kiedy wychodziłam. Pójdź do niej. Ja zostanę z ojcem.

- Tak?

sobota, lutego 15, 2020

Sara Lancaster (14)

Pułkownik William Greene otarł usta serwetą. Kolejny, soczysty kęs steku łechtał jego podniebienie. Umoczył usta w kuflu piwa, jakie przyniósł Evans. Pod nogami leżał jego poczciwy bloodhound "Cooper". Leniwie zerkał czy coś nie skapnie z talerza jego pana. Tym razem łaska człowieka nie obejmowała go?

Drzwi otworzyły się. Ze swej wysokości "Cooper" tylko dostrzegł parę niezbyt czystych i nowych butów. Znoszone buciory szurały o drewnianą podłogę wzbijając drobiny kurzu. Widać stara Greta nie przyłożyła się tego dnia do roboty...

"Cooper" rozdziawił pysk.

- Pani pułkowniku?

"Cooper" zwrócił uwagę, że stojący żołnierz trzyma jakąś niewielką karteczkę.

wtorek, lutego 11, 2020

Sara Lancaster (13)

- Wuj jest chory!

Ale chyba nawet, gdyby przed domem stał podjazd tego zapijaczonego bydlaka Granta, to nie powstrzymałby pani Sary Lancaster! W podobnej chwili burzyła się w niej krew wszelkich przodków! I hugenockich de Boulay, zawziętych Wetherburnów, zawadiackich Tennysonów. I Bóg jeden wie, jakich Irlandczyków, Szkotów, Francuzów czy nawet Polaków? Ciotka Margaret sądziła, że jej tusza starczy za przeszkodę nie do przebycia i przebicia. Ale Sara parła w kierunku drzwi do gabinetu wuja Thaddeusa.

- Czy wszyscy z Tennysonów muszą być tak uparci?

piątek, lutego 07, 2020

Sara Lancaster (12)

Sara nie zrozumiała?
Stała, jakby odurzona. Jej twarz wyrażała jedno: to nie może być prawdą, aby ten człowiek... aby to był... Robert? Robert Taylor był oficerem, konfederackim, przystojniakiem, a ten tu, to jakiś nieomal łachmaniarz... I ten mundur? Znienawidzony mundur jankeskiego żołnierza. Choć tak naprawdę jeszcze nigdy żadnego nie widziała. Wiedziała tylko, że ci z północy noszą ciemnogranatowe kurtki, a jej Robert... Jej? Znowu łapała się na tym, że myślała o nim "mój". Bez sensu. Mogła go mieć tylko ta głupawa Margaret? Czy to prawda, że panna Warfield dawała się zapraszać przez tego smarkacza Willie Jenningsa? Ponoć. Ktoś ich widział razem w kościele, ktoś inny na potańcówce dobroczynnej? Tyle ją to interesowało, co zeszłoroczny śnieg. Miesiące od klęski pod Vicksburgiem mijały, żadnych pewnych wieści i dopiero ten pastor, że jest jednak piekło na ziemi i nazywa się: Door to Hell.

poniedziałek, lutego 03, 2020

Sara Lancaster (11)

"Tess" uniosła łeb. Rozejrzała się dookoła.

Nie uszło to uwadze Sary.

- Coś się stało?

"Tess" tylko szarpnęła łbem, jakby chciała twierdząco odpowiedzieć na pytanie?

Sara uniosła się na koźle. I jej zdało się, że jakieś sylwetki poruszyły się w pobliskim zagajniku.

- Spokojnie... Spokojnie...

Sama jednak czuła, że niepokój wkrada się w jej serce... Sięgnęła po broń, którą włożyła pod siedzenie. Czuła kształt rękojeści rewolweru. Powoli naciągnęła kurek...

piątek, stycznia 17, 2020

Sara Lancaster (10)

Sara nie oglądała się na niczyje sprzeciwy. Pozostawiła Emilii pod opieką swej matki. Trudno było wyjaśnić ojcu cel wyprawy. I to dokąd? Do Waszyngtonu? Zapowiedziano służbie, że "drogi kuzyn Thadeuss Tennyson" nie ma wstępu za próg tego domostwa. Radykalne posunięcie "starszego pana" nikogo już nie dziwiło. Jego zachowania nie dało się już ukrywać. Coś, co jeszcze miesiąc temu można było zaliczyć, jako dziwactwo - teraz stało się normą. Niemal z każdym dniem nieobliczalność zachowania skutecznie tamowała realny kontakt z bliskimi, służba, gośćmi.

sobota, stycznia 11, 2020

Sara Lancaster (09)

Kapitan Robert Taylor widział tylko sterczące nad stołem buty. Nikłe ciało komendanta obozu majora Phila Readyego gubiło się w przepasanych objęciach potężnego fotela.

- Taaak... - przeciąganie sylab miało wprawić słuchającego w stan zakłopotania. Taylorowi starczyło, że za jego plecami stało dwóch, uzbrojonych strażników i ponure oblicze kaprala. - I pan kapitan o niczym nie wie?

- Nie!

- Aaachaaa... Z pana baraku ucieka trzech konfederackich kmiotków...

- Żołnierzy - poprawił go Taylor.

- Kmiotków! Szubrawców! - rzucił z naciskiem i sięgnął po leżące przed nim na talerzu jabłko. - Trzech ucieka i nikt nic nie wie? Oficer jest ślepy, głuchy czy może... głupi?

wtorek, stycznia 07, 2020

Sara Lancaster (08)

Chris nie był zadowolony z pomysłu panienki. Trochę się w nim gotowało, ale przecież nie mógł odmówić. Jak? Stanąć w poprzek wejścia do powozowni, stajni? Absurd.

- Najlepsze, Chris! - niecierpliwiła się Sara. Uderzenie parasolką o boks miało podkreślić jej udawane zdenerwowanie i irytację.

- A, co ja robię, proszę panienki?

I dla niego cały czas wdowa Lancaster pozostawała tylko panienką? Z jednej strony drażniło to ją, ale z drugiej było miłe, że dookoła postrzegano ją, jako młodą dziewczynę, którą kaprysi nad talerzem i nie chce jechać do babki na wieczorny pudding.

piątek, stycznia 03, 2020

Sara Lancaster (07)

W gabinecie Thaddeusa Tennysona panował półmrok. Lampa dawał niewiele światła. Stojący opodal świecznik był wygaszony. Sara ze skupieniem śledziła powolne ruchy sędziwego wuja-prawnika. Z porteru nad kominkiem spoglądała na nich wspólna przodkini, tak często przez ojca wywoływana Sara Tennyson. Zawsze przy jej imieniu stawiano cały zestaw określeń: "dzielna", "odważna", "z charakterem". Znała to na pamięć. Ile by teraz dała, żeby zeszła z tego portretu i jak za Waszyngtona wsparła swoją odwagą imienniczkę. Ale była tylko starzejącym się portretem. Jednym z wielu, jaki zachowano w rodzinie. Całe dziedzictwo Tennysonów i potomków w linii żeńskiej.
- Jesteś pewna, kochanie, że chodzi o...

poniedziałek, grudnia 30, 2019

Sara Lancaster (06)

W Door to Hell śmierć nie próżnowała. O świcie zmarło kilku następnych więźniów. To był jeden z tych dni, kiedy hałas z pobliskiej stolarni unosił się jednostajnym stukotem młotków. Nie, nie stawiano szubienicy. Jej nawet dla postrachu nie postawiono. Tu za niesubordynację czekała kara chłosty, odosobnienie w ciemnicy, ograniczenie i tak skromnej racji żywności. Dla śmiały, zdesperowanych lub szalonych przewidziano pluton egzekucyjny. "Wybijcie sobie ze swych parszywych łbów, że ujrzycie jeszcze swoje pola bawełny i czarnolice niewolnice!" - tak witał jeńców obecny komendant tego miejsca major Jonathan Pirs. Powiadali, że Door to Hell należało onegdaj do wielebnego Cordena Gravesa. Przekazał swój majątek pod obóz dla konfederatów, których uparcie nazywał "szubrawcami" i wbił w głowę pierwszego komendanta, kapitana Matta Yorcka, aby zbawił dusze pojmanych "buntowników". Ostatni akt mógł wydrzeć się z gardła sierżanta Bascomba: "Ognia!". I salwa! Jeden huk! I jedno życie uginało się pod własnym ciężarem! Stada ptaszysk podrywały się wtedy ku górze, jakby chciały ponieść światu wieść, że kolejny wyrok został usankcjonowany krótkim "ognia!". Martin Bold, Steve Ascott, Paul Carey, Bryan Fill... - tylko Stwórca i grabarz, który w swoim kajecie notował skrupulatnie kogo dusza uchodziła z ciała, potrafił odtworzyć kim byli nieszczęśnicy, jakich stracono.

czwartek, grudnia 26, 2019

Sara Lancaster (05)

Sara patrzyła na swoje ręce. Drżały. Jak starej Norze? Tylko, że tamta już był dobrze po sześćdziesiątce. A ona? Właśnie pisała list do ciotki Wandy, kiedy pióro zaczęło bardzo opornie pokonywać kolejne przestrzenie białej kartki. Kiedy ze stalówki spadł ciężki kleks - zdenerwowała się. To nie była pierwsza próba napisania do matki chrzestnej. Obok leżały pomięte trzy kartki, dwie podarte... Wychodziło więc, że to była szósta próba?

Zmierzchało. Zapaliła już lampę. Odłożyła pióro. Była bezsilna.

- Nic mi nie wychodzi.

niedziela, grudnia 22, 2019

Sara Lancaster (04)

- Panie kapitanie... jest...

Taylor nie pozwolił skończyć sierżantowi. Podniósł wzrok znad rozłożonej mapy.

- Berth?

- Kurier od pułkownika Bertha!

- Dawaj go.

Kiedy sierżant zniknął za drzwiami poruszył się siedzący obok oficer. Miał jasną fryzurę, ciemne bokobrody i trzymał w dłoni wygaszona fajkę. Rozpięty mundur obnażał opatrunek, który nie był już pierwszej świeżości.

- Myślisz, że Johnston nadciągnie?

- Nie wiem.

- Ile jeszcze wytrzymamy?

- Nie wiem, James. Nic nie wiem!

Uderzył pięścią w stół.

- Bronson wrócił z podjazdu?

środa, grudnia 18, 2019

Sara Lancaster (03)

- Ojcze?

- Wejdź, wejdź moje dziecko. Emilie śpi?

- Zasnęła. Martwię się.

- Czym? Wojną? Zupełnie niepotrzebnie.

Sara zamknęła za sobą drzwi gabinetu ojca.

- Generał Lee nie da nam zrobić krzywdy - uśmiechnął się po ojcowsku. - Słyszałaś, jak żołnierze nazywają go? Babcia Lee. Pyszne.

- A ja uważam, że tragiczne.

Ojciec odłożył pióro, które cały czas trzymał w dłoni.

Strony