historia i ja: CSA

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą CSA. Pokaż wszystkie posty

sobota, października 07, 2023

Pandemiczne opowieści - L - droga do Evelyn

- Nie uważasz, że twój ojciec od przyjścia z kina zachowuje się dziwne? - Jenny poprawiła poduszkę. Bob doskonale wiedział, co to znaczy. To był pierwszy sygnał, że stan irytacji był bliski. A na kim się to mogło skrupić? Bob wiedział: tylko na nim.

- Dziwnie? - Bob nie mógł brutalnie zignorować sygnału. Czuł nadciągającą burzę. Nie znał jednak przyczyny. Że ojciec stawał się coraz bardziej nieznośny, to sam wiedział. Nie potrzebował, aby Jenny mu to uświadamiała. Ale czego wymagać od człowieka, który właśnie skończył 90. lat. - Myślisz, że film... nie... to... tak nie działa...

- Trzeba było z nim iść na "Robin Hooda", a nie na "Przeminęło z wiatrem".

Bob chciał już uciec w sen, ale Jenny nie dawała za wygraną

sobota, lipca 01, 2023

Tryptyk gettysburski - część 1 - bitwa

"Kiedy napisze pan coś nowego o wojnie sesyjnej?" - okazało się, że po korytarzu moje macierzystej szkoły chadza czytelnik me go blogu i zadał mi to pytanie. A ja mu uczciwie odpowiedziałem, że nie wiem. To pisanie też nie należy do nowości. Wydobywam zapis z 2013 r., który wtedy ukazał się pt. "Gettysburg - atak Picketta...". Moja wiedza od tamtego pisania nie poszerzyła się nawet o milimetr. Zatem? Przypominam na okoliczność tej rocznicy, po lekkiej modyfikacji tekstu i całkowitej dotyczącej ikonografii. Rozczarowuję? Możliwe, ale uczciwie piszę, że to wakacyjny powrót do tematu poruszonego.

Gettysburg National Military Park - domena publiczna.

wtorek, grudnia 07, 2021

...to nie tylko kamień i metal!

"Mitchell Joseph Landrieu is an American lawyer and politician who served as Mayor of New Orleans from 2010 to 2018. A member of the Democratic Party [...]" - cytuję za amerykańską odmianą/mutacją Wikipedii [1]. Do teraz nie miałem pojęcia o istnieniu tego polityka. Traf chciał, że sięgnąłem po książkę, z której już zrobiłem użytek wspominając prezydenta Th. Roosevelta [2]. I, co mi z tego przyszło? Trafiłem na przemówienie z 19 maja 2017 r., jakie wygłosił ówczesny burmistrz Nowego Orleanu Mitch Landrieu (rocznik 1961). I już wiedziałem, że narodzi się to pisanie. Z kilku powodów: bo akurat zbierałem się do opracowania materiału na lekcję z moimi licealistami o konfliktach społecznych; bo interesuje mnie, co się dzieje dookoła rozliczania z historią Skonfederowanych Stanów Ameryki (CSA); bo interesuje mnie wojna secesyjna/civil war i jej wpływ na współczesne Stany Zjednoczone (USA); bo popełniłem kilka artykułów/wpisów/postów na temat rozliczenia się z dawną historią Południa/Dixi/CSA na tym blogu; bo...

poniedziałek, grudnia 28, 2020

Pandemiczne opowieści - odsłona XVII - ostatni rozkaz pułkownika Grega Buxtona

Pułkownik Greg Buxton odstawił butelkę. Kolejną. Pustą. Przypominała mu... klepsydrę. Dlaczego? Bo z każdym opróżnianym łykiem w niwecz odchodziły minuty, godziny, dni. Stracił rachubę czasu. Sierżant Wilmslow przynosił trunek za trunkiem. Wtedy było wiadomo, że przez kolejne dni nikt nie ma przeszkadzać. Stara Juanita, która pewnie pamiętała czasy Santa Anny, na parapecie przymkniętego okna kładła koszyk z jadłem. Nikogo nie dziwiło, że wieczorami znajdowano je nie ruszone. Tylko muchy obsiadały wysuszone skiby chleba obłożone serem lub wołowiną. Pułkownik Greg Buxton po prostu pił.

środa, grudnia 23, 2020

Z Kapitolu usunięto pomnik generała Roberta E. Lee (CSA) / Virginia removes Robert E. Lee statue from U.S. Capitol

Historia dzieli nie tylko tu nad Wisłą. Wprawdzie nie słyszałem, aby ktoś ganiał po ulicach Waszyngtonu czy Atlanty, bo jest miesięcznica bitwy nad Bull Run (konia z rzędem temu, kto znał onegdaj takie sformułowanie), jak w Polsce z powodu katastrofy smoleńskie. Ciągłe rozpalanie nienawiści, szukanie wroga i wskazywanie w jednym kierunku ma coś z Katona! To takie polskie? Stany Zjednoczone też mają swoją Katharsis! To wojna secesyjna/civil war (1861-1865). Już w 2015 r. informowałem Czytelników blogu o usunięciu flagi Skonfederowanych Stanów Ameryki sprzed budynku parlamentu Karoliny Północnej. W 2017 r. informowałem o usuwaniu pomników konfederackich bohaterów w Charlottesville, Nowym Orleanu, Austin i Dallas oraz Duke University. Historia się na tym nie skończyła, nie domknęła. Proces usuwania (a wcześniej profanowania) pomników trwa.

niedziela, października 11, 2020

...na 150-tą rocznicę śmierci generała Roberta E. Lee - 12 X 1870 r.

Good bless general Robert E. Lee.

Nie wiem skąd się we mnie wziął podziw dla generała Roberta Edwarda Lee. Daleki jestem od idei, które broniły Skonfederowane Stany Ameryki (CSA). Ani przez myśl mi nie przychodzi, aby ktoś posądził mnie, że chcę tu gloryfikować niewolnictwo czy jakieś inne nacjonalistyczne szaleństwo. Skąd więc ten podziw?

piątek, października 09, 2020

Paleta (XLIX) Zach Kyler

Znowu na k o m b o j s k o !
Za każdym razem szukam czegoś nowego, czegoś zaskakującego. Pewnie, że nie omijam Matejki, Kossaka czy innego Siemiradzkiego, żeby tylko wspomnieć o rodzimym podwórku. Ostatnio odwiedził nas F. Żmurko. Ciekawszy zdaje mi się jednak świat wyobraźni kogoś dla mnie nowego! Epoka nie ma tu znaczenia. Temat! Kreska! Styl! - to jest to, co nagle sprawia, że wyhamowuję, przystaję, oglądam i... wciąga mnie, jakby to była inna wersja Jumanji.

środa, marca 25, 2020

Sara Lancaster (22)

Oddział kapitana Roberta Taylora minął już ostatnie zabudowania.
Konie wlekły się bardzo zdrożone. Taylor zatrzymał się. Kolejne wierzchowce też przystawały się.
- Sierżancie proszę przekazać ludziom, że zjeżdżamy do młyna. To jakieś trzy mile.
- Może wysłać przodem szpicę?
Taylor popatrzył na sierżanta.
- Tak, niech Dober i Pickler sprawdzą czy nie zrobiono nam niespodzianki? Nie chciałbym w tej chwili dostać się pod ostrzał jakichś jankeskich maruderów.
- Szukamy tej damy, o której mówił ten czarny...
- Bernard? - Robert nie miał ani sił, ani ochoty sprzeciwiać się, jak ów wyraził się o nim. Nigdy nie używał w stosunku do nikogo podobnych określeń. Nieokrzesanie sierżanta trudno było tuszować. A zresztą czy większość ludzi z Południa nie myślało tak samo? Jakie to teraz miało znaczenie, kiedy całe Dixi płonęło ogniem nienawiści rozpalanym przez Shermana i jemu podobnych oprawców? - Wykonać.

sobota, marca 21, 2020

Sara Lancaster (21)

- To było wtedy, jak wojska Shermana... - Bernard pociągnął łyk z wojskowej manierki. Chciał ją oddać, ale Robert Taylor pokiwał przecząco głową. - Najpierw słyszeliśmy huk wybuchu. To jankeskie żołdactwo dostało się do stacji kolejowej. Podpalili parowozownię. Ktoś mówił, że zerwali most nad strumieniem. Pewnie i prawda - żołnierze, którzy otoczyli kołem mówiącego potaknęli. Ktoś coś burknął, ale Bernard nie zwracał na to uwagi.

wtorek, marca 17, 2020

Sara Lancaster (20)

- Mamo! Mamo! - Margaret Warfield z niedowierzaniem podnosiła rękę w kierunku... Sylwetka jechała pod słońce. Można by było pomylić się, ba! nie rozpoznać brata. Ale Margaret była pewna. To był on. Za nim w kilka koni jacyś jeźdźcy. Mijani ludzie patrzyli na nich, jak na widma. Postrzępiona, konfederacka flaga łopotała nad zmęczonym karkiem jakiegoś umorusanego kaprala. - Mamo!
Pani Warfield stanęła na ganku czegoś, co przed zalewem jankesów było ich rodzinnym domem. Teraz były to wypalone ściany, okna z wytłuczonymi szybami. Nawet nie było drzwi.

- O czym mówisz, kochanie?

Margaret raz jeszcze pokazała w kierunku, z którego nadjeżdżały jakby widma postacie na koniach. I tylko flaga, a właściwie proporzec z gwiazdami skrzyżowanymi na krzyżu św. Andrzeja jakby ich oświetlał.

środa, marca 11, 2020

Sara Lancaster (19)

- Pani Saro! Pani Saro!

Bernard wpadł, jak huragan. Biegł przebierając nogami tak szybko, że zdawało się, iż frunie. Niosła go wieść?

Sara siedziała w salonie. Tępo patrzyła w przysłonięte do polowy kotarą okno. Bernard zatrzymał się w progu. Ciężko chwytał powietrze.

- Sherman ruszył z Atlanty!

- To co?!

- Jak to? - Bernard chwytał się za głowę, machał rękoma, zdawało się, że stoi na rozpalonych głowniach. - Jankesi!

poniedziałek, lutego 24, 2020

Sara Lancaster (16)

- Mat!

Dama, wespół z wieżą i laufrem faktycznie skutecznie uniemożliwiły ucieczkę królowi. Partia była przegrana. Clark Terri mógł tylko pokiwać znacząco głową. Tym bardziej, że to kolejne stracie na szachownicy, które przegrał z Robertem Taylorem.

- Nie masz kuzyn litości... - niemal jęknął z żalu.

- Ciesz się, że to nie był szewski mat.

- Żadne pocieszenie Rob...

- To się nazywa: taktyka - Robert był z siebie kontent, choć doskonale zdawał sobie sprawę, że Clark nie jest dla niego równorzędnym partnerem. Przecież to nieledwo młokos. Kiedy dwa lata temu szedł na wojnę zaledwie zwracał na niego uwagę. Teraz, to dorastający mężczyzna. - Zagramy jeszcze jedna partię?

środa, lutego 19, 2020

Sara Lancaster (15)

Sara bezszelestnie weszła do sypialni ojca. Matka podniosła wzrok. Mimo słabego światła lampy jej oczy wyrażały wszystko. Poprawiła chustkę, którą dopiero co umoczyła w wodzie i położyła na rozpalonym czole męża.

- Co mówił lekarz?

- Stan jest poważny...

- To widzę, ale... - Sara wskazała wzrokiem na ojca.

- Wszystko w rękach Boga - westchnęła matka. - Wszystko w rękach... Na razie... gorączka... gorączka utrzymuje się... A Emilii? Jak mała?

- Lepiej. Panna Hoop została przy niej. Czytała jej bajkę, kiedy wychodziłam. Pójdź do niej. Ja zostanę z ojcem.

- Tak?

sobota, lutego 15, 2020

Sara Lancaster (14)

Pułkownik William Greene otarł usta serwetą. Kolejny, soczysty kęs steku łechtał jego podniebienie. Umoczył usta w kuflu piwa, jakie przyniósł Evans. Pod nogami leżał jego poczciwy bloodhound "Cooper". Leniwie zerkał czy coś nie skapnie z talerza jego pana. Tym razem łaska człowieka nie obejmowała go?

Drzwi otworzyły się. Ze swej wysokości "Cooper" tylko dostrzegł parę niezbyt czystych i nowych butów. Znoszone buciory szurały o drewnianą podłogę wzbijając drobiny kurzu. Widać stara Greta nie przyłożyła się tego dnia do roboty...

"Cooper" rozdziawił pysk.

- Pani pułkowniku?

"Cooper" zwrócił uwagę, że stojący żołnierz trzyma jakąś niewielką karteczkę.

wtorek, lutego 11, 2020

Sara Lancaster (13)

- Wuj jest chory!

Ale chyba nawet, gdyby przed domem stał podjazd tego zapijaczonego bydlaka Granta, to nie powstrzymałby pani Sary Lancaster! W podobnej chwili burzyła się w niej krew wszelkich przodków! I hugenockich de Boulay, zawziętych Wetherburnów, zawadiackich Tennysonów. I Bóg jeden wie, jakich Irlandczyków, Szkotów, Francuzów czy nawet Polaków? Ciotka Margaret sądziła, że jej tusza starczy za przeszkodę nie do przebycia i przebicia. Ale Sara parła w kierunku drzwi do gabinetu wuja Thaddeusa.

- Czy wszyscy z Tennysonów muszą być tak uparci?

piątek, lutego 07, 2020

Sara Lancaster (12)

Sara nie zrozumiała?
Stała, jakby odurzona. Jej twarz wyrażała jedno: to nie może być prawdą, aby ten człowiek... aby to był... Robert? Robert Taylor był oficerem, konfederackim, przystojniakiem, a ten tu, to jakiś nieomal łachmaniarz... I ten mundur? Znienawidzony mundur jankeskiego żołnierza. Choć tak naprawdę jeszcze nigdy żadnego nie widziała. Wiedziała tylko, że ci z północy noszą ciemnogranatowe kurtki, a jej Robert... Jej? Znowu łapała się na tym, że myślała o nim "mój". Bez sensu. Mogła go mieć tylko ta głupawa Margaret? Czy to prawda, że panna Warfield dawała się zapraszać przez tego smarkacza Willie Jenningsa? Ponoć. Ktoś ich widział razem w kościele, ktoś inny na potańcówce dobroczynnej? Tyle ją to interesowało, co zeszłoroczny śnieg. Miesiące od klęski pod Vicksburgiem mijały, żadnych pewnych wieści i dopiero ten pastor, że jest jednak piekło na ziemi i nazywa się: Door to Hell.

poniedziałek, lutego 03, 2020

Sara Lancaster (11)

"Tess" uniosła łeb. Rozejrzała się dookoła.

Nie uszło to uwadze Sary.

- Coś się stało?

"Tess" tylko szarpnęła łbem, jakby chciała twierdząco odpowiedzieć na pytanie?

Sara uniosła się na koźle. I jej zdało się, że jakieś sylwetki poruszyły się w pobliskim zagajniku.

- Spokojnie... Spokojnie...

Sama jednak czuła, że niepokój wkrada się w jej serce... Sięgnęła po broń, którą włożyła pod siedzenie. Czuła kształt rękojeści rewolweru. Powoli naciągnęła kurek...

wtorek, stycznia 07, 2020

Sara Lancaster (08)

Chris nie był zadowolony z pomysłu panienki. Trochę się w nim gotowało, ale przecież nie mógł odmówić. Jak? Stanąć w poprzek wejścia do powozowni, stajni? Absurd.

- Najlepsze, Chris! - niecierpliwiła się Sara. Uderzenie parasolką o boks miało podkreślić jej udawane zdenerwowanie i irytację.

- A, co ja robię, proszę panienki?

I dla niego cały czas wdowa Lancaster pozostawała tylko panienką? Z jednej strony drażniło to ją, ale z drugiej było miłe, że dookoła postrzegano ją, jako młodą dziewczynę, którą kaprysi nad talerzem i nie chce jechać do babki na wieczorny pudding.

piątek, stycznia 03, 2020

Sara Lancaster (07)

W gabinecie Thaddeusa Tennysona panował półmrok. Lampa dawał niewiele światła. Stojący opodal świecznik był wygaszony. Sara ze skupieniem śledziła powolne ruchy sędziwego wuja-prawnika. Z porteru nad kominkiem spoglądała na nich wspólna przodkini, tak często przez ojca wywoływana Sara Tennyson. Zawsze przy jej imieniu stawiano cały zestaw określeń: "dzielna", "odważna", "z charakterem". Znała to na pamięć. Ile by teraz dała, żeby zeszła z tego portretu i jak za Waszyngtona wsparła swoją odwagą imienniczkę. Ale była tylko starzejącym się portretem. Jednym z wielu, jaki zachowano w rodzinie. Całe dziedzictwo Tennysonów i potomków w linii żeńskiej.
- Jesteś pewna, kochanie, że chodzi o...

poniedziałek, grudnia 30, 2019

Sara Lancaster (06)

W Door to Hell śmierć nie próżnowała. O świcie zmarło kilku następnych więźniów. To był jeden z tych dni, kiedy hałas z pobliskiej stolarni unosił się jednostajnym stukotem młotków. Nie, nie stawiano szubienicy. Jej nawet dla postrachu nie postawiono. Tu za niesubordynację czekała kara chłosty, odosobnienie w ciemnicy, ograniczenie i tak skromnej racji żywności. Dla śmiały, zdesperowanych lub szalonych przewidziano pluton egzekucyjny. "Wybijcie sobie ze swych parszywych łbów, że ujrzycie jeszcze swoje pola bawełny i czarnolice niewolnice!" - tak witał jeńców obecny komendant tego miejsca major Jonathan Pirs. Powiadali, że Door to Hell należało onegdaj do wielebnego Cordena Gravesa. Przekazał swój majątek pod obóz dla konfederatów, których uparcie nazywał "szubrawcami" i wbił w głowę pierwszego komendanta, kapitana Matta Yorcka, aby zbawił dusze pojmanych "buntowników". Ostatni akt mógł wydrzeć się z gardła sierżanta Bascomba: "Ognia!". I salwa! Jeden huk! I jedno życie uginało się pod własnym ciężarem! Stada ptaszysk podrywały się wtedy ku górze, jakby chciały ponieść światu wieść, że kolejny wyrok został usankcjonowany krótkim "ognia!". Martin Bold, Steve Ascott, Paul Carey, Bryan Fill... - tylko Stwórca i grabarz, który w swoim kajecie notował skrupulatnie kogo dusza uchodziła z ciała, potrafił odtworzyć kim byli nieszczęśnicy, jakich stracono.

Strony