Sara Lancaster (13)

wtorek, lutego 11, 2020

Sara Lancaster (13)

- Wuj jest chory!

Ale chyba nawet, gdyby przed domem stał podjazd tego zapijaczonego bydlaka Granta, to nie powstrzymałby pani Sary Lancaster! W podobnej chwili burzyła się w niej krew wszelkich przodków! I hugenockich de Boulay, zawziętych Wetherburnów, zawadiackich Tennysonów. I Bóg jeden wie, jakich Irlandczyków, Szkotów, Francuzów czy nawet Polaków? Ciotka Margaret sądziła, że jej tusza starczy za przeszkodę nie do przebycia i przebicia. Ale Sara parła w kierunku drzwi do gabinetu wuja Thaddeusa.

- Czy wszyscy z Tennysonów muszą być tak uparci?

- Widać ciociu przekleństwo pradziadka Ronalda!

- O czym ty mówisz, dziecko?!

- Nie słyszała ciocia tej historii, jak każdy normalny w Wirginii stawał po stronie Waszyngtona, a Ronald Tennyson uparł się być poddanym króla Jerzego?

- Jakiego znowu Jerzego?! - irytacja ciotki graniczyła z dostaniem ataku migreny. - Skończ mi tu opowiadać te wasze rodzinne... brednie!... Dość mam wysłuchiwania o...

- Ależ ciociu...

- Moja droga! Wuj naprawdę nie domaga!

Na te słowa drzwi od gabinetu uchyliły się. Gospodarz domu faktycznie nie prezentował się, jako okaz zdrowia. Od ostatniej rozmowy z siostrzenicą minęło ledwo kilka dni, a twarz sędziego Thaddeusa Tennysona jakby zszarzała, bruzdy na twarzy odciskały się z jakąś dziwną mocą?

- O co ta cała wrzawa Bety? 

Ciotka wskazała na Sarę:

- Taką ją sobie wychowaliście! Laleczka! Laleczka! I - o! Rogi jej wyrosły!...

- Ciociu - Sara zrobiła ta słodką minkę, jaką oboje  pamiętali z jej dzieciństwa, kiedy wymuszała to i owo na bezdzietnym wujostwie.

- Wejdź Saro... - wuj szerzej otworzył drzwi.

- Thadd! Doktor kazał ci leżeć, wypoczywać! - wyliczanka pewnie nie miałaby końca, a lista zakazów i nakazów wydłużałaby się niebezpiecznie, ale wuj machnął tylko rękę. Ciotka została ze swoją wściekłością i bezsilnością w korytarzu. Gotowało się w niej, jak w imbryku. Tylko, że zebrana para nie miał ujścia?

Wuj usiadł w swym fotelu. Wskazał też miejsce Sarze. Zdążyła dostrzec, że na otomanie leży niedbale zarzucony koc, a pomięta poduszka zdradzała, że dopiero co wuj musiał z niej wstać.

- Może faktycznie... przyszłam nie w porę, wuju?

- Dla ciebie, kochanie, zawsze jest pora. Czyżbyś wróciła zza tamtej strony Potomacu? To chyba niemożliwe.

- Niemożliwe, wuju, masz rację.

- Zrezygnowałaś? Nie, to niemożliwe! - pokiwał głową i uważnie przyjrzał się siostrzenicy. - Kiedy panna de Boulay, po matce Tennyson coś wbije sobie w tą śliczna główkę, to chyba musi być spełnione.

- W rzeczy swojej, wuju. Odnalazłam Roberta Taylora.

- Doprawdy? Jak? - wuj zdziwił się. Sięgnął po cygaro. - To gdzie on jest? Oddałaś go rodzinie?

- O to właśnie chodzi.

- Nie rozumiem.

- Aresztowali go...

- No, wiem. Jankesi, pisałem w tej sprawie...

- Tym razem nasi...

- Jacy... nasi?

- K-o-n-f-e-d-e-r-a-c-i , wuju - wycedziła Sara.

- Dalej nic nie rozumiem. Ab Iove principium.

Sara opisała całe zajście, moment aresztowania Roberta przez kapitana Johna H. Blackheada. Nie przerywał jej. Słuchał uważnie ze skupioną miną. 

- ...to wszystko, wuju. Biedny Robert trafił z deszczu pod rynnę.

- Przyznaję, trzeba mieć wyjątkowego pecha, aby trafić do własnej niewoli. Jutro...

- Jakie jutro?! - Sara podniosła się z miejsca. Zdawała się być wyższa, niż była.- Oni tam mogą wziąć Roberta za dezertera lub... lub... szpiega! 

- Spokojnie!

- Jak spokojnie, wuju?! Na miłość boską! Musimy jeszcze dziś...

- Wybacz, kochanie, ale ciotka nie przesadziła mówiąc, że źle się czuję. Mam napisać kolejny list?

- W sprawie Roberta?

- Tak. Komendantem twierdzy, do której mogli go zabrać jest pułkownik William Greene. Trochę mętna postać, ale uczciwy... No, chyba, że jest pijany, to...

- To?

- Jest nieobliczalny.

Sara westchnęła. 

- Myślałam, że tylko Jankesi chleją, a po naszej stronie walczą sami dżentelmeni! 

- Kochanie, wszędzie są lwy i zające, orły i podły wszy! Pułkownik Greene, to coś pośredniego. A do tego weteran kampanii meksykańskiej...

- Mam już tego dość! I pewnie wysoko go cenił Winfield Scott!

- Jakbyś tam była. Daj mi chwilę i skreślę słowo do Willa. 

Sara wstała. Wuj zaczął pisać list. Sara podeszła do wiszących portretów. Rodzinne już jej nie obchodziły. Stanęła przed płótnami, na których uwieczniono Georgea Washingtona , Andrew Jacksona, Jamesa Polka. 

- Wuj wierzy w Sprawę?

- Nie rozumiem? - podniósł wzrok znad kartki.

- Wygramy?

- Kiedy Napoleon  nas poprze, jak Ludwik w XVIII w., a potem Anglicy... o ile odpowiedni ruch wykona Palmerston i ta jego hanowerska królowa...

- A ja uważam, że tej wojny wygrać nie można.

- Herezja, moja panno! - wuj wrócił do pisania.

- To będzie katastrofa!

- To, co mówisz, to herezja, defetyzm! A nawet poszedłbym krok dalej...

- Zdrada?

- Tak, zdrada stanu, moja droga. Za podobne gadanie można skrócić swój pobyt na tym łez padole.. Wierz mi. Zostaw te swoje przemyślenia dla siebie, albo jeszcze lepiej: pisz pamiętniki. Może twój wnuk w XX wieku je przeczyta.

- Pomyślę wuju, pomyślę...

Wuj odłożył pióro. Sara podeszła do biurka. Wzięła kartkę do ręki.

- "Ręczę słowem honoru, że kapitan Robert Taylor, syn Samuela Taylora II jest mi znany, człowiek to godny zaufania, oficer naszej bitnej armii, wierny syn naszej umiłowanej Wirginii - Thaddeus Tennyson sędzia". Wuju mógłbyś pisać książki.

- Zostawię, to tobie kochanie. Wybacz, ale muszę się położyć...
Sara wsunęła list do leżącej obok koperty. Wsunęła ją do torby, którą miała ze sobą.
Podeszła do drzwi. Zatrzymała się.
- Stało się coś jeszcze? - usłyszała za sobą głos wuja.
- A jeśli my tą wojnę przegramy?
- Słuszność jest po stronie naszej Sprawy, kochanie.
- A jeśli wojna przyjdzie... tu?
- Tu?
Sara odwróciła się. Spojrzała na wuja, który siedział na otomanie. Przeniosła wzrok na Washingtona:
- Starczy duch starej Wirginii?
- Chwilami ciebie nie rozumiem, dziecko. Nie wierzysz w wojnę...w nasze zwycięstwo, a teraz...
- Co będzie z nami, kiedy...
- Słuszność...
- Słyszałam to wuju, ale...
- Pan zaś rzekł do mnie: «Dobrze widzisz, bo czuwam nad moim słowem, by je wypełnić». Księga Jeremiasza.
- Cytujesz Biblię?
- A oto Ja czynię cię dzisiaj twierdzą warowną, kolumną żelazną i murem spiżowym przeciw całej ziemi...
- Mam sama być twierdzą? Wuj wie, że ojciec niedomaga. Same kobiety... i Bernard?
- Czy jest coś, co byłoby niemożliwe dla Pana?- pamiętasz o kim myślano mówiąc te słowa?
- O Sarze.
- O Sarze. Miej ufność w Panu, a bieg rzeczy zostaw Mu...
- I generałowi Lee?
- Idź już, bo nie mam sił na teologiczne dysputy.

cdn