historia i ja: Kira Gauss

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Kira Gauss. Pokaż wszystkie posty

wtorek, grudnia 03, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (55)

Kurtyna podnosiła się po raz kolejny.

Publiczność w Die Staatsoper stała już kilkanaście dobrych minut. Oklaski nie milknęły. Wznosiły się, opadały, by z jeszcze większą siłą odezwać się, kiedy kurtyna znów szybowała ku górze, a na scenie stała artystka. Kira Gauss.

Tuliła twarz do bukietu z ukochanych gerberów.

- Dziękuję! Dziękuję!

Ale nikt jej nie słuchał. Starsza, drobna kobietka czuła się onieśmielona. Dopiero, kiedy runął berliński mur, który podzielił jej ukochane miasto mogła wreszcie przekroczyć próg opery, w której święciła triumfy. Pół wieku temu.

- Dziękuję! Dziękuję!

piątek, listopada 08, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (54)

Berlin był ruiną.

Jej życie było ruiną.

Udało się jej trafić nad Sprewę. Choć traciła nadzieję, że stanie nad jej brzegiem.

- Jedziemy dalej? - zapytał szofer.

Ale nie odpowiedziała od razu.

Nie poznawała swego miasta. Było wypalonym, zrujnowanym, zbezczeszczonym miejscem. Nie podobnym do żadnego miejsca na ziemi, jakie znała.

Miała na sobie drelichową kurtkę, bez destynacji, męskie wojskowe spodnie i ciężkie buciory.

czwartek, października 24, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (53)

Chwilę trwało, nim mężczyzna ze stolika pod oknem podniósł się. Wziął niedopitą butelkę wódki, szklankę i podszedł do tego, co siedział w kącie sali. Akurat zdążył obgryźć śledzia.

- Miałem wątpliwości, ale...

Ten od śledzia zmierzył nieprzychylnym wzrokiem intruza.

- Czego?! - warknął przez zęby.

- Pan mnie nie poznaje?

- A powinienem? - sięgnął po szklankę, ale była pusta. Wykrzywił usta. Rozpromienił sie, kiedy nieznajomy przechylił butelkę wódki, którą ściskał w dłoni, na jego korzyść.

- Naprawdę mnie pan nie poznaje?! - wzniósł swoją szklankę ku górze

poniedziałek, października 14, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (52)

Werner zasłonił twarz.

- Klaus! To ja! Kira! Kira Gauss!

- Ja... Nie...

Mężczyzna próbował cofnął się, ale właściwie nie miał dokąd. Oparł się o ścianę. Spojrzał spode łba na Kirę.

- Ja... pani... nie znam...

- Jak to?! - chwyciła go za ramię, ale szarpnął nim i odepchnął ją. - Jestem Kira!

- Nie znam pani. Co podać?

- Oszalałeś?! Czemu się zgrywasz?!

piątek, sierpnia 30, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (51)

- Nie wierzę! Nie wierzę! - Kira Gauss patrzyła, kiwała głową i wciąż powtarzała. - Nie wierzę! Nie wierzę.

Przed nią siedziała kobieta w brytyjskim mundurze.

- Nie wierzę! - powtórzyła raz jeszcze. - Panie majorze... pułkowniku...

Obaj oficerowie delektowali się doskonałą brandy, jaką znaleziono w podziemiach miejscowego Gestapo. Nikt z nich nie miał oporów, aby gasić swe pragnienie trunkiem, który jeszcze kilkanaście dni temu zasilał kantynę zbrodniarzy.

- Bärbel... - Kira dotykała jej policzka, muskała włosy. Bała się, że obraz zaraz się rozmyje i towarzyszka niedoli zniknie, rozpłynie się. - Ja śnię.

środa, sierpnia 21, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (50)

- Fotografujemy każdą zatrzymana osobę - major Hannibal Langhorn położył kilka fotografii. - Proszę się nie spieszyć.

Kira Gauss pochyliła się nad zdjęciami. Było ich osiem. Na trzech kobiety w mundurach, jedno przedstawiało dziewczynę może nastoletnią, cztery kolejne bez wątpienia były cywilami. Nie miała czasu przyglądać się im. Do ręki wzięła jedną fotografię. Ręce zaczęły jej drżeć.

- Coś się stało? - major bacznie śledził reakcje przesłuchiwanej kobiety.

Ta podniosła fotografię:

- Nie wierzę.

niedziela, sierpnia 04, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (49)

Oficer był bardzo znudzony.
Major Hannibal Langhorn miał dość tego ciągłego przesłuchiwania. Kolejna kobieta. Nagle grono uczciwych Niemców uprzejmie donosiła o tym, czy tamtym. Nie mógł pojąć, gdzie niby byli ci praworządni Niemcy przed 7 majem? Rosły stosy papierów, a tłum zatrzymywanych, sprawdzanych, prześwietlanych rósł. Teraz ta kobieta.

Wykręcił papier z maszyny do pisania, zmiął go w ręku i cisnął w kierunku kosza. Po raz kolejny nie trafił. Leżały już tam cztery takie nietrafienia. Sięgnął po papierosa. Nic sobie nie robił z osoby, która siedział przed jego, zawalonym papierzyskami, biurkiem. Czekała na ciąg dalszy. Rozmowy, ale i swego losu. wiedziała jak wiele zależy od decyzji tego Jankesa.

- Fuller zapałki!

Zza szafy wysunął się Fuller. Był to kapral. Poczciwina jakich wiele szwenda się nad Missisipi, łowi tam ryby lub wsiadało na zdezelowany parowiec, który pewnie jeszcze pływał, gdy Samuel Clemens zarabiał na ich pokładzie pierwsze centy, a świat miał go poznać, jako Mark Twaina.
- Fuller!

czwartek, lipca 25, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (48)

- Ty germańska szmatooo!

Kira Gauss nie zdążyła zakryć twarzy przed kolejnym ciosem. Ten był siarczysty. Zadany z siłą dońskiego chłopa. Obróciło nią. Niewiele brakował, aby przewróciła się na belkę, którą dzieliła stodołę. Brocząca krwią rana odbierała siły i nadzieję.

- Fiedka! Pomóc ci?! Ha! Ha! - odezwał sie jakiś ochrypły głos. Widać potraktowano to jako dobry żart, bo wraz odezwały się i inne głosy. - Sprawimy tę sukę i pomożemy towarzyszowi kapralowi.

- Obejdzie się, psia wasz mać!

Starczyło, że się odwrócił, a Kira pochwyciła ciężką, skórzaną uzdę i zaczęła nią nacierać na przeciwnika.

sobota, lipca 06, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (47)

Herr Linde kończył śniadanie. Kubek z naparem z mięty był już prawie pusty. Na drewnianej desce leżał jeszcze kawałek swojskiej kiełbasy i mnóstwo okruchów po zjedzonym chlebie. Kiedy w drzwiach stanęła kobieta leniwie podniósł głowę. Sprawiał wrażenie kogoś po kilku dobrych kuflach piwa.

- Czego? - warknął, jakby chodziło o natrętnego psa.

- Pamięta mnie pan, herr Linde?

- A co mam nie pamiętać. Była pani z tą głupią... Wilhelminą... jak jej tam... - machnął ręką, okazując zupełny brak zainteresowania. - Wzięłyście te dwa bachory... choć... choć myślałem, że zdadzą się do gospodarstwa.

- Co? Chciał pan z tych dzieci zrobić parobków na swoim folwarku?!

niedziela, czerwca 02, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (45)

- ...przecież może pani zostać.

- Nie, pani Gerach. Nadużywam pani gościnności, a jeszcze teraz dwójka dzieci.

- Jak sobie pani da teraz radę?

- Nie wiem. Nie mam innego wyjścia. Nie ja pierwsza.

Spojrzała na Cornelię. Patrzyła gdzieś przed siebie. Była nieobecna, jakby nie interesowało jej, co się dookoła niej dzieje, jakby to jej nie obchodziło.

- Może wrócę do domu?

- Do domu? Do Berlina? Gdzie będzie, jak na naszej wsi? Tu pies z kulawą nogą nie zajedzie. A zawsze trochę życia w naszym domu.

poniedziałek, maja 27, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (44)

"U Lindego i Glücka, dwie o Breuberga" - do Kiry wracało zdanie, jakie wypowiedziała frau Wilhelmina Gerach. Szła za nią. A właściwie próbowała dotrzymać jej kroku. Ta chłopka robiła wrażenie. Kroczyła energicznie. Szybko. Zdecydowanie. Odburkiwała tylko pod nosem na "dzień dobry", które wypowiadali mijający ją ludzie. Nie zwracała uwagi na nich. Teraz skupiała się na tym, aby obcą zaprowadzić jeszcze do dwóch domów. Wizytę u Glücków mieli za sobą. Logika nakazywała, aby do Lindego pójść na końcu. Niemniej minęli domostwo Breubergów. I szły dalej. To dlatego, że u Lindego miały być jakieś dzieci z nalotu, z tamtego pociągu.

środa, maja 01, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (43)

Frau Wilhelmina Gerach zapaliła lampę. Wpatrywała się w twarz tej obcej kobiety. Zachowanie tej Agnes Metz zaintrygowało ją. Bo niby dlaczego tak żywiołowo zareagowała na widok jej wnuka? Klaus był jedynym jej wnukiem, jedynym synem zmarłej córki Ursuli. Kobieta mdlejąc upuściła fotografię, rozbiła szybkę, zdjęcie na tym ucierpiało. Przysłał je z Heidelbergu, w którym studiował. Ale teraz nie miało to żadnego znaczenia. Nigdy nie oprawiła zdjęcia w mundurze. Nawet na mężu wymusiła, aby usunął wszelkie mundurowe zdjęcia: teścia z 1866 i swoje z 1916. Klaus pozostawał jej maleńkim wnuczkiem, który przybiegał do niej po pajdę chleba posmarowaną szmalcem ze skwarkami.

niedziela, marca 24, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (42)

- Agnes Metz... - Fritz Gerach umoczył znowu pióro w kałamarzu. Nie czuł się najlepiej w tej roli. Pisanie, to dobre dla pastora, nauczyciela lub organisty, ale jego ręce przywykły do brony, pługu lub kosy, a nie do pióra. - Geboren?

Kira Gauss spoglądała w okno, jakby tam szukała natchnienie dla swoich łgarstw. Wiedziała, że od tego zależeć może jej życie.

- Mówiłam: Berlin!

- Berlin? - piszący pokręcił się nerwowo na krześle. - Ja pytam o datę.

- 20 kwietnia...

sobota, marca 09, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (41)

Kira Gauss otworzyła oczy. Powieki jednak same domykały się. Docierały do niej jakieś szmery, jakby głosy, byłaby przysięgła, że nieopodal przeciągał się kot. Ból głowy skutecznie uniemożliwiał dłuższe skupienie się. Poduszka pachniała starą szafą, naftaliną. Pomyślała o babce Sarze Hoffabuer. Tak pachniało w jej sypialni.

Tykanie zegara było rytmiczne, równo odmierzone, silne. Po chwili uderzenie. Jedno, drugie, trzecie... Raz jeszcze otworzyła oczy. Ujrzała nad osobą twarz. Twarz porytą głębokimi bruzdami zmarszczek. Zapadnięte usta nagle drgnęły i wygięły się w lekki uśmiech. Mimo woli na jej twarzy też pojawił się minimalny uśmiech. Wszystko ją bolało. Czuła, że nawet włosy.

sobota, lutego 23, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (40)

- Czy to miejsce jest wolne?

Kira Gauss przerwała czytać książkę. Podniosła wzrok. W drzwiach do przedziału stał mężczyzna. Wysoki, szpakowaty, w dobrze skrojonym płaszczu, w kapeluszu, w ręce trzymał brunatną teczkę, z lewej kieszeni wystawała jakaś gazeta.

- Czy to miejsce...

- Rozumiem, co pan mówi - Kira zamknęła książkę. - Dwa miejsca są zajęte. To koło okna i obok. Moja przyjaciółka z córką poszły się przejść.

- Czyli, że mogę się dosiąść?

- Proszę bardzo.

Mężczyzna wszedł. Rozebrał się. Torbę położył na górnej półce. Siadając poprawił marynarkę. Garnitur też widać był od dobrego krawca.

- Joachim Ablaß! - przedstawił się. Wyciągnięta dłoń czekała na odwzajemnienie. Miała wrażenie, że gdyby mógł, to uderzyłby butami.

- Kira Gauss - podała swoją dłoń.

sobota, lutego 16, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (39)

- No... i... - Udo Alsfeld triumfował. Czuł, że rumieniec zadowolenia rozlewa mu się po twarzy. Tak czuł się, gdy 30 stycznia '33 Führer został kanclerzem. Nawet śmierć starego Hindenburga była dlań zadowoleniem, ale z mieszanym uczuciem odbierał rzeź jego kochanej SA. Szybko jednak sobie to wszystko poukładał w swej bauerskiej głowie. "Führer ma zawsze rację!" - stało się jego dewizą. Teraz przyglądał się bacznie twarzy Sturmbannführera Martina Ebracha. Ten przetarł swój monokl. Stroił się na nie wiadomo kogo. "Znalazł się Model od siedmiu boleści" - takie miał o nim mniemanie. Milczące, bo na odwagę wypowiedzenia tego, co go gniotło nie miał dość śmiałości. Do tego ten Lindholtz.

- Taaak - przeciągle odezwał się Ebrach. Odłożył oprawiony tom gazet. - A ty, co myślisz Lindholtz?

Scharführer stał obok, jakby zaskoczony tym pytaniem. Sturmbannführer z rzadka zaciągał opinii od niego. Miał nawet chwilami wrażenie, że ten gardzi nim. Lindholtz miał na piersi Żelazny Krzyż. Nosił go z dumą. W końcu wręczył mu go nie byle kto, a sam von Falkenhayn. Ebrach z powodu swej nawiedzonej matki nie trafił na front wielkiej wojny. Mutter nie dała jedynaka na zmarnowanie we flandryjskim błocie. Stąd opowiadanie o komisji lekarskiej, co to nie chciała Martina Ebracha, który z kolei bardzo chciał być, jak Albrecht Niedźwiedź. Ale mu nie było dane. Drugiej okazji nie zmarnował. III Rzesza przed takimi jak on otworzyła okazję.

czwartek, stycznia 31, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (38)

- Emma! Emma!- Erika Böhlen wbiegła na podwórko. Emma akurat wieszała pranie. Zamarła na widok przyjaciółki, a do tego wścibskiej wszechwiedzącej wyroczni na całe Glogau.

- Co się stało? Stalina zobaczyłaś?

- Gorzej! Gorzej! - Erika Böhlen cała trzęsła się.

- Zaparzyć ci ziół? Melisę chyba jeszcze mam z zeszłego roku - Emma Alsfeld nie traciła rezonu, a egzaltacja wszędobylskiej przyjaciółki była znana od lat.

- Twego starego chyba zaaresztowało gestapo!

- Mój Udo aresztowany? Warum? - tu Emma poczuła, że jednak jej pewność siebie lekko topnieje. Jakoś trudno było sobie wyobrazić, żeby jej mąż, stary działacz partii mógł być zatrzymany przez miejscowe gestapo. Bo niby za co? - To niemożliwe!

piątek, listopada 16, 2018

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (37)

To były dwie głowy. Nie rozumiała, co do siebie mówiły. Przekrzykiwały się, by nagle zamilknąć i wybuchnąć spazmatycznym lub histerycznym śmiechem. A potem dwoje dziwnych oczu wbiło swój wzrok w nią. Było w tym coś wulgarnego, coś tak obleśnego, że cofnęła się. I wtedy drgnęła. Poczuła za sobą ścianę, mur, cegły. Stawało się jasne, że nie ma możliwości ucieczki. Była na siebie zła! Za co? Za to, że akurat skręciła w ten przeklęty korytarz. Tamta kobieta miała rację, że to labirynt. Przeklęta plątanina korytarzy, jakichś pordzewiałych lub drewnianych drzwi? Zza nich dobywały się piski, krzyki, rechoty i płacz. Choć najbardziej poruszyła nią... kołysanka. Ktoś w tym upiornym przedsionku zagubienia śpiewał kołysankę?

niedziela, października 28, 2018

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (36)

Johann Wetter zsiadł z roweru. Ostatni odcinek drogi zawsze pokonywał pchając swe "Tornedo-Orginal". Łańcuch znów niebezpiecznie poluzował się. Od kilku dni, a może tygodni miał odwiedzić zakład Marsberga, ale wciąż brakowało mu czasu. I tak było od '37, kiedy przeszedł na zasłużoną emeryturę. Emerytowany policjant w Glogau był doskonale znany i szanowany. Początkowo miał pewne obiekcje, co do nowych porządków w państwie, ale szybko przekonał się. I to nie bez udziału przyjaciela, który dla SA dał sobie wybić wszystkie zęby, kiedy trzeba było na ulicy ścierać się o swe poglądy z tą komunistyczną czy inną hołotą. Lubił słuchać, co Udo Alsfeld opowiadał, a jeśli do tego czekał na niego kufel dobrego, rodzimego piwa, to czegóż jeszcze trzeba było więcej? Chyba tylko wdzięku jednej z lokatorek, które wynajęły mieszkanie po Rotenschwanzu, którego razem z rodziną wywieziono do Generalnego Gubernatorstwa. Wskoczył jeszcze, choć na krótka chwilę na siodełko. Dojechał do posesji pod numerem "13a". Urokliwe pelargonie wylewały się z donic i skrzynek, jakie zdobiły okna na parterze i kolejnych dwóch piętrach.

poniedziałek, października 22, 2018

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (35)

- Będzie padać?
- Na to wygląda.
- Cholerny świat. I czas.
- Czas?
- Tak, że ja bawiłam się w szyfry, a tobie wyrzygano pochodzenie - zadusiła kolejnego papierosa. Nigdy nie dopalonego do sensownego końca.
- Bärbel...
- Miałaś tak do mnie nie mówić - sięgnęła po kolejnego papierosa, ale paczka okazała się pusta. Zmięła ją i rzuciła za siebie. - Masz mówić Birgit. Birgit Laage. Cornelii wbiłam, aby reagowała tylko na imię Edda.

- Jak u grubego marszałka? - zauważyła Kira.
Bärbel/Birgit parsknęła śmiechem. W takich chwilach chyba uwalniała napięcie, które w niej wzbierało.
- Uważasz, że to było sensowne, aby wracać do Grety?

Strony