historia i ja: western

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą western. Pokaż wszystkie posty

piątek, maja 07, 2021

Pandemiczne opowieści - odsłona XXIII - przerwany sen Louisa Eshera

- Wooler! Już nie żyjesz! - wyrzucał z siebie rozwścieczony Dick Rothwell. Stał na środku dość ruchliwej ulicy Garden City i wygrażał pięścią w kierunku okna na drugim piętrze. - Wiem, że tam jesteś łajdaku! Wiem, że mnie słyszysz! Nie zamkniesz mi ust! Wooler! Nie daruję ci!

- Dick! - w oknie na parterze pojawiła się łysa głowa Louisa Eshera. - Czego drzesz się o tej porze?! Nie wiesz, która godzina?!

- Zamknij Louis okno, bo i tobie się oberwie! - Dick Rothwell skierował swój gniewny wyraz oczu w tego, który odważył się interweniować, a dokładniej stawać w obronie ciszy nocnej. Garden City było spokojną na ogół mieściną. Gwar się podnosił, gdy okoliczni kowboje gnali bydło na targ. Ale teraz po spędzie pozostawało mgliste wspomnienie.

piątek, października 09, 2020

Paleta (XLIX) Zach Kyler

Znowu na k o m b o j s k o !
Za każdym razem szukam czegoś nowego, czegoś zaskakującego. Pewnie, że nie omijam Matejki, Kossaka czy innego Siemiradzkiego, żeby tylko wspomnieć o rodzimym podwórku. Ostatnio odwiedził nas F. Żmurko. Ciekawszy zdaje mi się jednak świat wyobraźni kogoś dla mnie nowego! Epoka nie ma tu znaczenia. Temat! Kreska! Styl! - to jest to, co nagle sprawia, że wyhamowuję, przystaję, oglądam i... wciąga mnie, jakby to była inna wersja Jumanji.

poniedziałek, czerwca 10, 2019

...na 40-tą rocznicę śmierci Johna Wayne - 11 VI 1979 r.

40-ści lat temu, 11 czerwca 1979 r., kilka dni po swoich 72. urodzinach, zmarł John Wayne. Napisać, że legenda kina, symbol, ikona - to właściwie nic nie napisać. Kilka pokoleń siadających przed ekranem kina, a potem telewizji widzów robiło to tylko dla Niego i przez Niego. Jaki wpływ miał na kształtowanie młodych charakterów? Nie wiem. Ale przecież wielu chłopców chciało być właśnie, jak ich idol z ekranu: John Wayne. Piszący te słowa powiesił w swojej sali lekcyjnej oprawioną fotografię. Dla wielu zaskakujący pewnie wybór. Kościuszko, ks. Pepi, Piłsudski, Anders, a tu nagle On: John Wayne.

wtorek, stycznia 30, 2018

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (06)

Winfield Howard, bo to on był, spojrzał na ślad zębów na dłoni. Drobinki krwi mieszały się z potem i brudem owłosionej ręki. Wsunął rewolwery do kabur.

- Zostań tu - powiedział do Mosesa Freemana. Też był zaskoczony, kiedy ów dogonił go jakiś czas po opuszczeniu jego nędznego rancza.

"- Musiałem - usłyszał z jego ust.

- Czemu? - musiał wiedzieć. Spojrzał spod ronda swego kapelusza. Twarz Mosesa wyrażała mieszaninę niepokoju i wahania.

- Winfield Howard był moim przyjacielem, a ja... podły tchórz...

- Nie jesteś tchórzem.

- Jestem! Nie zaprzeczaj! Jestem!

Winfield Howard żuł jakiś obrzyn wołowiny. Ognisko, które rozpalił nie było ogromne. Tyle by dawało trochę ciepła i światła. Nawet nie chodziło o dzikiego zwierza, bo od lat nikt tu nie widział ani pumy, ani niedźwiedzia, a kojotów się nie bał, choć doskonale znał ich złośliwą naturę.

- Bardzo mi z tym źle, wierz mi Win.

sobota, stycznia 13, 2018

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (05)

Lisa Gregg po raz kolejny spojrzała na zegar. Albo jej się wydawało, albo... Te wskazówki tak wolno przesuwały się, jakby jej na złość. To niemożliwe, aby od ostatniego zerkania minęły cztery minuty.

- Matt nie wrócił?

Zaczepiła Werna Coopera, jak tylko uchylił drzwi do salonu.

- Nie, proszę panienki.

- Pijacka gęba! - Lisa Gregg w podobnych sytuacjach bardzo przypominała swego ojca. Ta sama stanowczość, ten sam ogień w oczach. Do tego miała pazury, których mogła użyć. Nikt o zdrowych zmysłach nie wchodził jej w drogę. Kilku próbowało. Albo noszą do dziś ślady na swych twarzach, jak ten obwieś Hertz. Jedynym ratunkiem było wyszarpnięcie colta z kabury jego pasa. Nie zawahała się ni sekundy. To było niczym błyskawica. Ledwo broń znalazła się w jej rękach, już palcem był na cynglu i naciskał! i naciskał!... Kiedy już nawet leżał i charczał na podłodze palec nie schodził z cyngla. Ci, którzy to widzieli długo dochodzili do siebie. A ona stała tam z dymiącym coltem i rzucała takie spojrzenia dookoła zebranym, że cofnęli się o krok czy dwa.

wtorek, grudnia 26, 2017

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (04)

Przed domem bawiła się dziewczynka. Dłubała patykiem w piachu. Na widok jeźdźca podniosła głowę. Rzuciła patyk i wbiegła do domu, krzycząc:

- Dziadku! Dziadku! Dziadku!

Z domu wyszedł stary mężczyzna. Siwa głowa kontrastowała z jego czarną, pomarszczoną twarzą. Nie musiał nawet mrużyć oczu. I tak by nic nie dostrzegł. Ledwo widział zarys swojej wnuczki. to gdzie mu dojrzeć jakiegoś jeźdźca, który odbijał się na linii horyzontu.

- Spokojnie Ruth, spokojnie.

- Ja się boję dziadku!

- Idź do domu. Schowaj się, jak chcesz. Ja... porozmawiam z tym panem.

- Znasz go dziadku? - dziewczynka z niedowierzaniem śledziła, jak sylwetka na koniu rosła w jej oczach. Jeździec i dwa konie. Na tych z tyłu jakieś podłużne, zwisające pakunki, jakby jelenie?

- Kochanie, nawet nie wiem skąd on jedzie?

sobota, grudnia 09, 2017

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (03)

Winfield Howard nie poganiał swego konia. Dom Mosesa Freemana nie był na końcu świata. Nigdy nie miał uprzedzeń z powodu jego koloru skóry. Był mu naprawdę życzliwy. Pomógł nawet wykupić kuźnię Matta Evorrego, kiedy ten zachorował na dobre i nie miał kto podkuwać koni, ratować przed rozpadnięciem się okolicznych wozów czy usuwać zębów. Moses miał dar w rękach. I Winfield Howard pomógł mu stanąć tu na nogi. Tym bardziej, że jak wielu innych starał się tu zacząć nowe życie po klęsce roku '65. Nikt nie pytał skąd jest. Kupił kilkadziesiąt akrów ziemi i zaczęło się jego farmerowanie. Kłopoty zaczęły się, kiedy w okolicy osiadł Blake Gregg.

piątek, listopada 24, 2017

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (02)

Barman nalał po raz kolejny. Alan nie mylił się. To był Winfield Howard.

- Nie znam ciebie - powiedział od niechcenia.

- Jestem tu nowy - odparł barman.

- Nowy? A Michael?

- Koń pogruchotał mu kości.

- Czy znowu spadł ze schodów? - zdawało się, że roześmieje się. Ale nie. Wypił. Odstawił puste szkło.

- Dolać?

- Starczy tego dobrego, choć kiedyś lepsze whisky tu lano. Chyba, że kupujesz jakieś szczochy.

- Wypraszam sobie! - barman uniósł się. - Dostawca jest ten sam.

- To whisky Donalda?

- Niezmiennie - zapewnił barman i wyciągnął kolejną butelkę. Mimika twarzy nie skrywała niezadowolenia. Gdyby nie wizja zysku, to najchętniej wyrzuciłby tego tu za drzwi. Liczył jednak, że na tych dwóch szklaneczkach się nie skończy.

sobota, listopada 18, 2017

Winfield Howard - powrót / Winfield Howard - return (01)

Kiedy tylko wszedł do saloonu kilku mężczyzn podniosło się od stolika, na którym stała już pusta butelka po whisky. Ten niski, bardziej barczysty, jak kula wypadł na zewnątrz. Jeszcze w drzwiach zerknął za siebie. Tak jakby chciał się upewnić, że nie pomylił się ani on, ani jego kompanowie od kieliszka i zdezelowanej talii kart, którą stary Ben nosił przy sobie od długich lat. Mało nie potknął się o własne nogi.

Przybysz podszedł do barmana. Ten zmierzył go od stóp po czubek kapelusza. I jego umysł zaczął układać fakty, obrazy. Nie miał wątpliwości. Znał tę sylwetkę. Znał to spojrzenie spod ronda przepoconego kapelusza. Nie, żeby byli sobie kiedyś przedstawiani. Ale... wiedział. Każdy wiedział. Choć go wtedy nie było. Tyle mu opowiadano. Nawet dzieciaki ganiającego po corralu wiedziały. Wiedział na pewno...

- Piwo!

Niski głos zabrzmiał, jak rozkaz, który nie toleruje odmowy.

niedziela, lipca 23, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (13)

Dla Katrine Peterson było jasne, że człowiek, który zostawił swego psa i nie zabrał szmacianej lalki - musi po nie wrócić. Kiedy? Nie mogła wiedzieć. Ale miała pewność. Coraz to spoglądała w kierunku skąd jego sylwetka zniknęła za linią horyzontu.

Dni mijały. "Dante" jakby wyspokojniał. On też wychodził na próg domostwa. Wieczorami wył. Jakby kogoś przywoływał. Brakowało mu Sary, która ciągała go za uszy. Tęsknił za Molly, która robiła mu kokardki. Z chęcią pobiegłby za Almą i Moną. Chyba nie mógł zrozumieć dlaczego żadna z dziewczynek nie przychodzi się z nim bawić i co on robi w tym obcym domu, z tą obcą kobietą.

"Dante" wracał do zdrowia. Postrzały, jakie przyjął na siebie broniąc swego pana wygoiły się. Tak, jeszcze kuśtykał, ale to była tylko kwestia czasu, kiedy znów będzie ganiał po prerii, zapędzał stado. Na razie leżał na ganku domostwa.Od czasu do czasu unosił swój łeb i rozglądał się.

niedziela, lipca 23, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (12)

Koń nadciągającego Berta Greena zachwiał się! Nagle stanął i runął łbem w dół. Bert z lotem błyskawicy poderwał się z miejsca. Sylwetka leżącej dziewczynki nawet nie drgnęła. Eddie przeładował szybko broń. Bert rzucił się do przodu. Ostrzeliwał się.

- Mona! Mona!

Już był przy córce. Dziewczynka otworzyła oczy.

- Nic mi... nie jest... tato...

Za ten uśmiech mógłby sprzedać duszę. Jej piegi niemal śmiały się do niego. Bert tylko spostrzegł, że nie ma żadnej poważnej rany, a tylko draśnięcie na wysokości prawego uda. Od chwili strzelało do niego dwoje: Eddie i Peggy. Nie zastanawiając się wiele wycelował w kierunku kobiecej sylwetki.

- Peggy!

To był jak grom. Pocisk jeden za drugim uderzyły w jej pierś. Peggy otworzyła szeroko usta. Ale nic nie powiedziała. Usta wyrzuciły krwawą pianę. Obróciła się na pięcie i przewróciła na plecy.

sobota, lipca 22, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (11)

Eddie Kintner sprawdził popręg. Koń nerwowo uderzył kopytem o podłoże.

- Już dobrze.

Podszedł do konia, który przygotował dla Peggy. Ta wyszła ze sztolni:

- Mamy jechać obie na jednym koniu?

- A mam ci tu urodzić mustanga?

- Przecież jest luzak...

- Luzak okulał. Nie ma sensu, aby wlókł się za nami. Tylko opóźni nas. W południe mamy być na miejscu.

- Alejandro nie może tu dogalopować?

- Tchórz!

- Co mówisz?

- Cabrillo, to tchórz - powtórzył z naciskiem Eddie. - Po ostatnim napadzie boi się Rio Grande przekraczać, jakby stado demonów miało spaść na jego meksykański łeb. Wojsko poluje na niego.

- To, co się dziwisz? Z wojskiem nie przelewki.

wtorek, lipca 18, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (10)

Bill wił się jeszcze w przedśmiertnej konwulsji. Will oddał kolejny strzał. Ale teraz znów chybił. Nie panował nad sobą. Szybko przeładował winchester. Ale wtedy dostał postrzał w lewy bark. Raz i drugi. Szarpnięcia były bardzo mocne. Strzelający miał satysfakcję obezwładniać go każdym strzałem?

- Ty... ty...

Niemal czuł, jak pocisk leciał w jego kierunku. Kolana same ugięły się pod nim. Zachwiał się. Teraz winchester posłużył, jako laska. Ostatni ratunek przed upadkiem. Ale strzelający nie przerywał. Dwa ognie bryzgające z luf nie pozwalały wierzyć, że następny dzień obudzi go świtem.

- Ty... ty... bydlaku! Zabiłeś Billa!

poniedziałek, lipca 17, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (09)

- Ty mała żmijo! - Peggy Holm puściła włosy dziewczyny. Ta ostatkiem sił wyszarpnęła się z jej uścisku. Miejsce, na którym zacisnęła zęby zaczęło krwawić. - Sukaaaaaaaaaa!

Dziewczyna odskoczyła w bok i skuliła się. Czekała na kolejny cios. Ale ten nie spadł na nią. Zadana rana była dotkliwa.

- Czekaj, no! - Peggy Holm dyszała. Ta szamotanina i jej finał trochę ją zaskoczył. Uderzenie, jakie spadło na nią ze strony tej smarkuli nie było tak dotkliwe, jak to, co zrobiła na końcu. Ugryzła ją. - Niech to szlag! Myślisz, że mnie tym pokonasz? Wiejska pokrako? Może ci jeszcze cycki nie wyrosły, ale Alejandro Cabrillo i tak da za ciebie dobrą cenę. Rozumiesz? Szmato!

Dziewczyna rozejrzała się dookoła. Nie było za co chwycić czym uderzyć lub odparować atak. Taboret, którego tak niefortunnie użyła leżał zbyt daleko od niej. Jak bezużyteczny mebel.

- Jeśli myślisz, że z ciebie taka sprytna puma, to zaraz zawołam Eddiego, albo jeszcze lepiej kilku jego zbirów. Od razu poznasz, co to rozkosz i ból - roześmiała się. Można było zapomnieć, że to kobieta. Pomieszczenie wypełnił ohydny rechot.

niedziela, lipca 09, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (08)

Piasek na sicie zachrzęścił. Aaron Dankworth nie dowierzał. Ten lśniący... To nie mogło być... Zgrubiałe od wysiłku palce zaczęły przebierać w grudach, kamykach... Spojrzał w niebo:

- Ustrzeże cię od drogi występku,
od ludzi mówiących przewrotnie,

co opuścili ścieżki prawości,
by chodzić mrocznymi drogami****

Dalej jednak nie wierzył.

Zszedł z mrocznej drogi już dawno. Miałby-że teraz wreszcie za swe prawomyślne życie otrzymać upragnioną nagrodę?

sobota, lipca 08, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (07)

Eddie Kintner ściskał w dłoni 10$ w złocie. Obracał monetę na różne strony.

- I mówisz, że znalazł się ktoś, kto znikąd płaci złotymi dolarówkami? - wykrzywił usta w kwaśnym grymasie. Zniszczone zęby tkwiły, jak spróchniałe kołki w przewracającym się płocie. - Kto to taki?

Mężczyzna w zielonej kamizelce pokiwał potakująco głową.

- Może to ktoś od Pincertona? - podsunął rozwiązanie.

- Wątpię! - Eddie Kintner coś cały czas przeżuwał. Jego szczęka nerwowo się zatrzęsła. - Co by człowiek od Pincertona miał robić w tej okolicy?

Splunął pod nogi.

- A ten moczymorda?

- Tani gracz. Spłukał się przy drugim rozdaniu.

- Spłukał - Eddie Kintner wycedził. Cały czas skupiona twarz wyrażała jednak niepokój.

sobota, lipca 01, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (06)

Bert Green odstawił pustą szklankę. Barman chciał mu jeszcze nalać. Ale kiwnął przecząco głową. Zapłacił. Obok przy stoliku czterech mężczyzn rozgrywało kolejną partię pokera. Mężczyzna w zielonej kamizelce i popielatym surducie znowu wygrał. Nie powitano tego z entuzjazmem. Stos pieniędzy przed nim rósł. Oczywiście wraz z utratą gotówki przez pozostałych graczy.

- Masz chyba diabła za koszulą? - sapnął młody o powierzchowności wiejskiego nauczyciela lub lekarza.

Zwycięzca tylko szelmowsko wykrzywił usta. Pod ciężkimi, obwisłymi wąsami nie widać ich było zupełnie.

- Gdzie idziesz? - to ten trzeci z piegowatą i przekrwioną twarzą zareagował, że kompan o fizjonomii pospolitego bandyty wstał od stołu.

- Muszę się napić! - warknął przez zęby.

Mężczyzna w zielonej kamizelce i popielatym surducie rzucił dolara temu, który trzymał bank.

piątek, czerwca 30, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (05)

Andrew McCardle nie zsiadł z konia. Patrzył na Katrine z wysokości swego wierzchowca:

- W mieście była strzelanina.

- Nic o tym nie wiem.

- Zastrzelono Phila "Big Bena" Dopsiego.

- Doigrał się wreszcie. To chyba dobrze - Katrine Peterson nie umiała współczuć doli jednego z bandziorów w okolicy, który terroryzował farmerów, najeżdżał ich, wymuszał haracze. Widać nierychliwy Stwórca wysłał mściciela krzywd ludzkich i przeciął nić tego podłego życia. - A co mi do tego?

- Ten, co go zabił... nie wiadomo kto to taki... jakiś przybłęda...

- A, co zabił go z ukrycia...

- No... nie... "Big Ben" sam się prosił o kulę.

- Czyli uczciwa walka? - upewniła się Katrine.

- No... jakby tak...

- To o co ci chodzi?!

- No... nic... tak tylko mówię. Bo to wiadomo kim ten tam był.

poniedziałek, czerwca 26, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (04)

Katrine Peterson otworzyła okiennice. Szczekanie psów różne mogło zwiastować zdarzenia. Życie na odludziu nauczyło ją ostrożności, ale przede wszystkim nieufności. Odkąd została na farmie sama czujność musiała wzmóc w dwójnasób. Po śmierci Matta nie mogła zdać się na nikogo. Pan nie pobłogosławił ich związkowi. Stanowili jedność, ale bez owoców tego szczęścia, które je splotło po wojnie, której duch błądził po kątach domu, jaki własnym wysiłkiem postawili właśnie tu. Lata trwało nim odbili się od znoju niepewności jutra. I kiedy wydawało się, że teraz tylko przyjdzie zbierać owoce mozolnego trudu śmierć przypomniała sobie, że gdzieś tam pomiędzy prerią los rzucił Petersonów. Nie było żadnego ostrzeżenia. Żadnego. Matt poszedł do stajni sprawdzić, jak konie dochodzą po zdrożonej podróży. Długo nie wracał. Katrine poszła za nim. Leżał przy końskim korycie. Zastygł w jakieś dziwnej pozie. Myślała, że tylko zasłabł lub... Nie, tu już była śmierć. Matt nie dawał żadnych oznak życia. Ono po prostu z niego odeszło. Została sama.

niedziela, czerwca 25, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (03)

- Mówię panu szanownemu, nikt tak nie goli jak ja! Każdy może to potwierdzić - fryzjer Stephan Vinner pociągnął brzytwą po skórzanym pasku. Na własnoręcznie wyrwanym włosie sprawdził ostrość i niezawodność ostrza. Klient pokornie siedział na fotelu z namydloną twarzą.

- O! ten dyplom tu - wskazał brzytwą na arkusz papieru oprawiony w ramkę z zabrudzoną i osraną przez muchy szybką - dostałem w Nowym Jorku. II miejsce! Bo oszukali! Jak Bóg na niebie! Oszukali. Taki wypachniony wziął I nagrodę i 200 $. Z moją krzywdą!

Splunął pod nogi. Szybko plwocinę zatarł zręcznie butem. Klient nie miał czasu, aby śledzić, co mistrz Vinner robi. Ten zaczął wywijać brzytwą jakieś koła na jego twarzy.

Strony

piątek, maja 07, 2021

piątek, października 09, 2020

poniedziałek, czerwca 10, 2019

wtorek, stycznia 30, 2018

sobota, stycznia 13, 2018

wtorek, grudnia 26, 2017

sobota, grudnia 09, 2017

piątek, listopada 24, 2017

sobota, listopada 18, 2017

niedziela, lipca 23, 2017

niedziela, lipca 23, 2017

sobota, lipca 22, 2017

wtorek, lipca 18, 2017

poniedziałek, lipca 17, 2017

niedziela, lipca 09, 2017

sobota, lipca 08, 2017

sobota, lipca 01, 2017

piątek, czerwca 30, 2017

poniedziałek, czerwca 26, 2017

niedziela, czerwca 25, 2017