historia i ja: Bert Green

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Bert Green. Pokaż wszystkie posty

niedziela, lipca 23, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (13)

Dla Katrine Peterson było jasne, że człowiek, który zostawił swego psa i nie zabrał szmacianej lalki - musi po nie wrócić. Kiedy? Nie mogła wiedzieć. Ale miała pewność. Coraz to spoglądała w kierunku skąd jego sylwetka zniknęła za linią horyzontu.

Dni mijały. "Dante" jakby wyspokojniał. On też wychodził na próg domostwa. Wieczorami wył. Jakby kogoś przywoływał. Brakowało mu Sary, która ciągała go za uszy. Tęsknił za Molly, która robiła mu kokardki. Z chęcią pobiegłby za Almą i Moną. Chyba nie mógł zrozumieć dlaczego żadna z dziewczynek nie przychodzi się z nim bawić i co on robi w tym obcym domu, z tą obcą kobietą.

"Dante" wracał do zdrowia. Postrzały, jakie przyjął na siebie broniąc swego pana wygoiły się. Tak, jeszcze kuśtykał, ale to była tylko kwestia czasu, kiedy znów będzie ganiał po prerii, zapędzał stado. Na razie leżał na ganku domostwa.Od czasu do czasu unosił swój łeb i rozglądał się.

wtorek, lipca 18, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (10)

Bill wił się jeszcze w przedśmiertnej konwulsji. Will oddał kolejny strzał. Ale teraz znów chybił. Nie panował nad sobą. Szybko przeładował winchester. Ale wtedy dostał postrzał w lewy bark. Raz i drugi. Szarpnięcia były bardzo mocne. Strzelający miał satysfakcję obezwładniać go każdym strzałem?

- Ty... ty...

Niemal czuł, jak pocisk leciał w jego kierunku. Kolana same ugięły się pod nim. Zachwiał się. Teraz winchester posłużył, jako laska. Ostatni ratunek przed upadkiem. Ale strzelający nie przerywał. Dwa ognie bryzgające z luf nie pozwalały wierzyć, że następny dzień obudzi go świtem.

- Ty... ty... bydlaku! Zabiłeś Billa!

poniedziałek, lipca 17, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (09)

- Ty mała żmijo! - Peggy Holm puściła włosy dziewczyny. Ta ostatkiem sił wyszarpnęła się z jej uścisku. Miejsce, na którym zacisnęła zęby zaczęło krwawić. - Sukaaaaaaaaaa!

Dziewczyna odskoczyła w bok i skuliła się. Czekała na kolejny cios. Ale ten nie spadł na nią. Zadana rana była dotkliwa.

- Czekaj, no! - Peggy Holm dyszała. Ta szamotanina i jej finał trochę ją zaskoczył. Uderzenie, jakie spadło na nią ze strony tej smarkuli nie było tak dotkliwe, jak to, co zrobiła na końcu. Ugryzła ją. - Niech to szlag! Myślisz, że mnie tym pokonasz? Wiejska pokrako? Może ci jeszcze cycki nie wyrosły, ale Alejandro Cabrillo i tak da za ciebie dobrą cenę. Rozumiesz? Szmato!

Dziewczyna rozejrzała się dookoła. Nie było za co chwycić czym uderzyć lub odparować atak. Taboret, którego tak niefortunnie użyła leżał zbyt daleko od niej. Jak bezużyteczny mebel.

- Jeśli myślisz, że z ciebie taka sprytna puma, to zaraz zawołam Eddiego, albo jeszcze lepiej kilku jego zbirów. Od razu poznasz, co to rozkosz i ból - roześmiała się. Można było zapomnieć, że to kobieta. Pomieszczenie wypełnił ohydny rechot.

niedziela, czerwca 25, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (03)

- Mówię panu szanownemu, nikt tak nie goli jak ja! Każdy może to potwierdzić - fryzjer Stephan Vinner pociągnął brzytwą po skórzanym pasku. Na własnoręcznie wyrwanym włosie sprawdził ostrość i niezawodność ostrza. Klient pokornie siedział na fotelu z namydloną twarzą.

- O! ten dyplom tu - wskazał brzytwą na arkusz papieru oprawiony w ramkę z zabrudzoną i osraną przez muchy szybką - dostałem w Nowym Jorku. II miejsce! Bo oszukali! Jak Bóg na niebie! Oszukali. Taki wypachniony wziął I nagrodę i 200 $. Z moją krzywdą!

Splunął pod nogi. Szybko plwocinę zatarł zręcznie butem. Klient nie miał czasu, aby śledzić, co mistrz Vinner robi. Ten zaczął wywijać brzytwą jakieś koła na jego twarzy.

środa, czerwca 21, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (02)

Pastor Norman Kroll zabrał butelkę.
Nalewka panny Kisch smakowała każdemu. A dla pastora była jak balsam, jak lekarstwo, jak modlitwa. Wiedział, że tym ostatnim określeniem bluźnił wobec Pana swego, ale nie potrafił tego inaczej określić. Zachwyt! O! zachwyt! Kiedy brany w usta łyk zamieniał się w poezję smaku. Nawet jego babka, świeć Panie nad jej pobożną duszą, nie potrafiła takiej wyczarować. Też były smaczne jej nalewki, szczególnie ta cytrynowa, ale to co opuszczało domową destylarnię panny Kisch. Tak, to były czary! Grzech było patrzeć, jak znikała zawartość bezcennej karafki.

- Wybacz Bert, ale dla mnie to... jak lekarstwo. Nie myśl, że skąpie - wstawił nalewkę do kredensu i przekręcił w drzwiczkach kluczyk, który wsunął do kiszonki kamizelki. - Dziwnym trafem, zanim nie założyłem zamka bardzo szybko ubywało.
- Myśli pastor, że pani Cook popijała? - zdziwił się Bert Green. Pociągnął ostatni łyczek i odstawił pusty kieliszek. I bez tego uważał, że zaproszenie do wspólnego delektowania się nalewką panny Kisch, to już dla niego wyróżnienie. Pastor Kroll raczej nie należał do zbyt wylewnych w swych kontaktach duchownym. Raczej przypominał kogoś, kto stojąc nad grobem chce za sobą pociągnąć rzesze wiernych lub zdesperowanych.

poniedziałek, czerwca 19, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (01)

Bert Green wsadził ostatnią kulę do bębna swego remingtona. Poczuł ciężar broni. Był pewien, że zostawił już to uczucie za sobą. Tyle lat. Spiekota dnia, rola, która nie dawała plonów, kapryśna studnia, która potrafiła wyschnąć nawet w niezbyt upalne lato. Miał jeszcze ich: Dianę, Dolly, Sarę, Almę i Monę. Miał. Bo wszystko skończyło się... Jak grom. Niczym sędziwy Hiob. "Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie świeci mu światło..." - myślał słowami zrodzonego w ziemi Us*. Nigdy nie był pobożny. Nigdy nie sięgał po Biblię, którą zostawiła mu na łożu śmierci sędziwa matka. Do tego dnia...

"Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać?" - to było pierwsze zdanie, na jakie natknął się po otwarciu Księgi. To był cios. Jak ciosem była każda wbita w ziemię łopata. Ziemia jest nieczuła? Tak go uczono. Deptał ją buciorami, na grzbiecie koni. Kalał ją swoim grzesznym życiem. I wtedy, kiedy przebijał bagnetem jankeskie kurtki nad Rappahannock, kiedy widział jak ginął generał Th. Rootes Cobb, ale później, kiedy już wojna zgasła, po Appomattox. Określenie "Wild Bert" nie wzięło się z powietrza. Wejść mu w drogę znaczyło rychłe stanięcie przed Najwyższym Boskim Trybunałem. Ale pewnego chmurnego dnia, bez żadnych gromów i wichur, spotkał anioła. Miała na imię Diana.

Strony