historia i ja: Wild Bert

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Wild Bert - cień Hioba. Pokaż wszystkie posty

piątek, czerwca 30, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (05)

Andrew McCardle nie zsiadł z konia. Patrzył na Katrine z wysokości swego wierzchowca:

- W mieście była strzelanina.

- Nic o tym nie wiem.

- Zastrzelono Phila "Big Bena" Dopsiego.

- Doigrał się wreszcie. To chyba dobrze - Katrine Peterson nie umiała współczuć doli jednego z bandziorów w okolicy, który terroryzował farmerów, najeżdżał ich, wymuszał haracze. Widać nierychliwy Stwórca wysłał mściciela krzywd ludzkich i przeciął nić tego podłego życia. - A co mi do tego?

- Ten, co go zabił... nie wiadomo kto to taki... jakiś przybłęda...

- A, co zabił go z ukrycia...

- No... nie... "Big Ben" sam się prosił o kulę.

- Czyli uczciwa walka? - upewniła się Katrine.

- No... jakby tak...

- To o co ci chodzi?!

- No... nic... tak tylko mówię. Bo to wiadomo kim ten tam był.

poniedziałek, czerwca 26, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (04)

Katrine Peterson otworzyła okiennice. Szczekanie psów różne mogło zwiastować zdarzenia. Życie na odludziu nauczyło ją ostrożności, ale przede wszystkim nieufności. Odkąd została na farmie sama czujność musiała wzmóc w dwójnasób. Po śmierci Matta nie mogła zdać się na nikogo. Pan nie pobłogosławił ich związkowi. Stanowili jedność, ale bez owoców tego szczęścia, które je splotło po wojnie, której duch błądził po kątach domu, jaki własnym wysiłkiem postawili właśnie tu. Lata trwało nim odbili się od znoju niepewności jutra. I kiedy wydawało się, że teraz tylko przyjdzie zbierać owoce mozolnego trudu śmierć przypomniała sobie, że gdzieś tam pomiędzy prerią los rzucił Petersonów. Nie było żadnego ostrzeżenia. Żadnego. Matt poszedł do stajni sprawdzić, jak konie dochodzą po zdrożonej podróży. Długo nie wracał. Katrine poszła za nim. Leżał przy końskim korycie. Zastygł w jakieś dziwnej pozie. Myślała, że tylko zasłabł lub... Nie, tu już była śmierć. Matt nie dawał żadnych oznak życia. Ono po prostu z niego odeszło. Została sama.

niedziela, czerwca 25, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (03)

- Mówię panu szanownemu, nikt tak nie goli jak ja! Każdy może to potwierdzić - fryzjer Stephan Vinner pociągnął brzytwą po skórzanym pasku. Na własnoręcznie wyrwanym włosie sprawdził ostrość i niezawodność ostrza. Klient pokornie siedział na fotelu z namydloną twarzą.

- O! ten dyplom tu - wskazał brzytwą na arkusz papieru oprawiony w ramkę z zabrudzoną i osraną przez muchy szybką - dostałem w Nowym Jorku. II miejsce! Bo oszukali! Jak Bóg na niebie! Oszukali. Taki wypachniony wziął I nagrodę i 200 $. Z moją krzywdą!

Splunął pod nogi. Szybko plwocinę zatarł zręcznie butem. Klient nie miał czasu, aby śledzić, co mistrz Vinner robi. Ten zaczął wywijać brzytwą jakieś koła na jego twarzy.

środa, czerwca 21, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (02)

Pastor Norman Kroll zabrał butelkę.
Nalewka panny Kisch smakowała każdemu. A dla pastora była jak balsam, jak lekarstwo, jak modlitwa. Wiedział, że tym ostatnim określeniem bluźnił wobec Pana swego, ale nie potrafił tego inaczej określić. Zachwyt! O! zachwyt! Kiedy brany w usta łyk zamieniał się w poezję smaku. Nawet jego babka, świeć Panie nad jej pobożną duszą, nie potrafiła takiej wyczarować. Też były smaczne jej nalewki, szczególnie ta cytrynowa, ale to co opuszczało domową destylarnię panny Kisch. Tak, to były czary! Grzech było patrzeć, jak znikała zawartość bezcennej karafki.

- Wybacz Bert, ale dla mnie to... jak lekarstwo. Nie myśl, że skąpie - wstawił nalewkę do kredensu i przekręcił w drzwiczkach kluczyk, który wsunął do kiszonki kamizelki. - Dziwnym trafem, zanim nie założyłem zamka bardzo szybko ubywało.
- Myśli pastor, że pani Cook popijała? - zdziwił się Bert Green. Pociągnął ostatni łyczek i odstawił pusty kieliszek. I bez tego uważał, że zaproszenie do wspólnego delektowania się nalewką panny Kisch, to już dla niego wyróżnienie. Pastor Kroll raczej nie należał do zbyt wylewnych w swych kontaktach duchownym. Raczej przypominał kogoś, kto stojąc nad grobem chce za sobą pociągnąć rzesze wiernych lub zdesperowanych.

poniedziałek, czerwca 19, 2017

Wild Bert - cień Hioba... / Wild Bert - a shadow of Job ... (01)

Bert Green wsadził ostatnią kulę do bębna swego remingtona. Poczuł ciężar broni. Był pewien, że zostawił już to uczucie za sobą. Tyle lat. Spiekota dnia, rola, która nie dawała plonów, kapryśna studnia, która potrafiła wyschnąć nawet w niezbyt upalne lato. Miał jeszcze ich: Dianę, Dolly, Sarę, Almę i Monę. Miał. Bo wszystko skończyło się... Jak grom. Niczym sędziwy Hiob. "Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie świeci mu światło..." - myślał słowami zrodzonego w ziemi Us*. Nigdy nie był pobożny. Nigdy nie sięgał po Biblię, którą zostawiła mu na łożu śmierci sędziwa matka. Do tego dnia...

"Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać?" - to było pierwsze zdanie, na jakie natknął się po otwarciu Księgi. To był cios. Jak ciosem była każda wbita w ziemię łopata. Ziemia jest nieczuła? Tak go uczono. Deptał ją buciorami, na grzbiecie koni. Kalał ją swoim grzesznym życiem. I wtedy, kiedy przebijał bagnetem jankeskie kurtki nad Rappahannock, kiedy widział jak ginął generał Th. Rootes Cobb, ale później, kiedy już wojna zgasła, po Appomattox. Określenie "Wild Bert" nie wzięło się z powietrza. Wejść mu w drogę znaczyło rychłe stanięcie przed Najwyższym Boskim Trybunałem. Ale pewnego chmurnego dnia, bez żadnych gromów i wichur, spotkał anioła. Miała na imię Diana.

Strony