historia i ja: Rodzina

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Rodzina. Pokaż wszystkie posty

niedziela, lutego 09, 2020

Smakowanie Bydgoszcz (84) "Moja rodzina, moje miasto na historycznej fotografii"

100-lecie odzyskania przez Bydgoszcz niepodległości, to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii mego miasta. To nie ulega wątpliwości. Pisałem na jej temat. Wracam za sprawą kolejnej plenerowej lekcji historii, jaką możemy odrobić na moście im. Jerzego Sulimy-Kamińskiego. Nie po raz pierwszy zatrzymujemy się tam i oglądamy. "BYDGOSZCZ JEST POLSKA 1920" - to hasło tych obchodów.

wtorek, maja 22, 2018

Saga rodzinna - cz. XVII - znów pomocna dłoń?...

Internet nie przestaje mnie zaskakiwać. Oto kolejne dopisywanie faktów na moim drzewie genealogicznym. Od lat odwiedzam portal poznan project. Od lat też "wiszą" tam moje anonse dotyczące moich wielkopolskich przodków*. Przez te wszystkie lata żadnego odzewu, cisza, jak w rodzinnym grobowcu. No i w poniedziałek 14 maja zaskoczenie. W mojej skrzynce mailowej znalazłem informację od pana Piotra Andrzejewskiego: "Znalazłem Pana komentarz na Poznan Project odnośnie ślubu Mikołaja Pieczyńskiego i Marianny Andrzejewskiej (wdowy) w Bagrowie w 1846r. Czy ma Pan jakiekolwiek informacje odnośnie pierwszego męża Marianny? Jeśli dobrze odnalazłem jej pierwszy ślub to miał miejsce w Środzie Wlkp w 1827. Interesują mnie informacje o Józefie Andrzejewskim / Jędrzejewskim - skąd przybył i jak nazywała się jego poprzednia żona? Czy miał jakieś dzieci? Jeśli wie Pan cokolwiek na ten temat to prosiłbym o informację". I dołączono skan portalu:

sobota, kwietnia 29, 2017

Saga rodzinna - cz. XIII - zaginiony...

Wszystko, co wiemy o Piotrze Grzybowskim (1905-?) praktycznie pochodzi z tej jednej fotografii. Nie tylko utrwalony został wizerunek sprzed osiemdziesięciu laty. Osobiście to zdjęcie podpisał. Na odwrocie czytamy: "Piotr Grzybowski Bydgoszcz I Stawowa nr 11 urodzony 24/V 1905 r. Mechanik Szofer Doróżka samochodowa nr 72". I to wszystko. Uzupełnić da się: syn Stanisława (I) i Katarzyny urodzonej Zielonki małżonków Grzybowskich, brat Wacława, Franciszka (Franza), Maksymiliana (Maksa) i Stanisława (II). Róg Stawowej i Lotników mieści się Cmentarz Świętej Trójcy, na którym spoczął w styczniu 1962 r. najmłodszy brat Piotra, a mój Dziadek.

środa, maja 18, 2016

Saga rodzinna - cz. IX - prapradziad Antoni - 170. rocznica urodzin (16 V 1846 r.)

Poznanie prapradziadka Antoniego Grzybowskiego (1846-1931), to był właściwie pierwszy krok do powrotu? Jeszcze wtedy tego nie wiedziałem? Że istniał dotarło do mnie 35. lat temu. Pamięć wyzutych potomków zachowała Jego imię? I epizod z końca XIX w. o wydziedziczeniu syna Stanisława? I dumę z wielkopolskiego pochodzenia! To powtarzanie: "My z poznańskiego!". I nic poza tym nie wiedziano? N I C ! Poczytuję sobie za powód do dumy: jam ci to nie chwaląc się sprawił, że TO, co tu zaraz napiszę, to skutek mojej mozolnej, kwerendalnej roboty. Każde imię, każda data, każdy dokument. Życie żadnego z moich antenatów nie zostało przeze mnie tak wnikliwie przebadane, jak prapradziada Antoniego. Fakt.

Często słyszę: nie wiem jak szukać, nie wiem jak zacząć. Musi być owo zaczepienie. Bez niego nie ruszymy. Dla mnie było to ważne spotkanie z babcią Jadwigą i pozyskany wtedy odpis aktu ślubu pradziadków. Już był krok: USC Nekla, ta wielkopolska. Nekla - stała się niemal mitycznym początkiem. To jak "A" w alfabecie. Owszem napisałem do tejże Nekli. Nadesłano mi akt skrócony z 25 XI 1895 r. I tam stało kim byli rodzice mego pradziada Stanisława (I) Grzybowskiego: Antoni Grzybowski i Franciszka Pieczyńska! Reszta poszła szybko i gładko? No, nie przesadzałbym z tą szybkością. Bo od pierwszego dokumentu, do kolejnych minęło baz mała... dziewięć lat?

sobota, kwietnia 09, 2016

Historia przyszła do mnie sama - otwarcie 2 - skarby Martyny...

Tak, to są SKARBY. Nie musimy zaraz podążać śladami Johna Silvera i razem z nim płynąć na Wyspę Skarbów (Treasure Island). Nie trzeba wyobraźni Roberta Louisa Stevensona, aby poczuć dreszcz emocji. Dostarczają mi jego moi Uczniowie i to nie koniecznie tacy, których uczę. Wręcz przeciwnie. Obdarzają mnie zaufaniem ci, których ledwo znam?

To pierwsze od września o t w a r c i e tematu? Ton nie prawda, że nie było okazji. Mogę tylko uderzyć się w pierś, że aż zadudni. Bo to swoisty grzech zaniechania. Postaram się teraz bardziej systematycznie udostępniać, to z czym do mnie przychodzą gimnazjaliści, licealiści, ale też i nauczyciele. Nagle się dowiaduję, że ktoś w pokoju nauczycielskim tylko czeka, aby pochwalić się starym wydaniem książki, ba! oddać go w moje ręce. W tym miejscu pozwolę sobie na duże "dziękuję" Lucynie i Andrzejowi. Za ich to sprawką mój stan posiadania znowu dopełnił się o bardzo ciekawe (w tym XIX-wieczne) wydania.

Strony