historia i ja: I. Daszyński

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą I. Daszyński. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, listopada 30, 2020

Historia przyszła do mnie sama - 15 - warszawskie spacerowanie z Karolem

Zaniedbałem ten cenny cykl. Mea culpa! Jedyne moje usprawiedliwienie. Innego nie ma. A jest jedno: inne tematy. Jest okazja, nie zresztą pierwsza, aby przeprosić każdego z moich znajomych i uczniów, którzy wiedzeni moim zaproszeniem wysyłali mi swoje foto-reportaże, ale... Znowu to "ale". Nie ukazało się. Nie wykorzystałem. A pliki pęcznieją ich zawartością. Wszystko zarchiwizowane czeka swojej chwili, impulsu, zaskoczenia że coś tak ciekawego jest w moich rękach.

sobota, sierpnia 15, 2020

...na 100-lecie bitwy warszawskiej - 15 VIII 1920 r.

Chciałoby się za Wieszczem powtórzyć: "O roku ów...". Przez ostatnie pięć lat ukazało się na tym blogu trzynaście odcinków cyklu "Rok 1920". Nie twierdzę, że wyczerpałem temat, że wykorzystałem całkowicie zasoby mego księgozbioru. To i owo byłoby jeszcze do wykorzystania. Postanowiłem jednak na setną rocznicę bitwy przygotować kompilację zaczerpniętą z wszystkich tych części. Logicznie to ułożyć, zsynchronizować? Nie wiem, jak to wyjdzie. Może tworzę tematycznego mutanta? Wiem jednak, że przeglądarka na moim blogu przekłamuje i nie pokazuje wszystkich tytułów. Stąd, po raz kolejny, taki montaż. Wierzę, że nie będzie to zarzut czy sugestia, że lenię się.

czwartek, listopada 22, 2018

Tymczasowy Naczelnik Państwa...

"Moi panowie! W listopadzie 1918 roku stał się wypadek bynajmniej nie historyczny, ale taki sobie zwykły. Mianowicie – z dworca wiedeńskiego, jak się to zawsze ze wszystkim teraz dzieje, przeszedł przez ulicę Marszałkowską itd. na ulicę Moniuszki człowiek, którego będziemy nazywali Józefem Piłsudskim. Szedł w tym mundurze, w jakim obecnie mnie panowie widzicie. Wracał, co prawda, z niezupełnie zwykłej podróży, wracał z Magdeburga. Wracali też w tym czasie z tych czy innych obozów dla internowanych i inni. I w tym też nie ma niezwykłego, w tem też nie ma historycznego. Historia zaczyna się później, historia niezwykła, nad którą nieraz się zastanawiałem w ciągu tych pięciu lat i szukałem odpowiedzi na pytania, które, przypuszczam, przyszłych historyków będą męczyły jeszcze bardziej wobec tego, że nie będą mieli naocznych świadków tych zdarzeń. Stała się rzecz niesłychana. Mianowicie – w przeciągu kilku dni, bez żadnych ze strony tego człowieka starań, bez żadnego z jego strony gwałtu, bez żadnego podkupu, bez żadnych koncesyj, czy to leśnych, czy jakichkolwiek innych, bez żadnych w ogóle i jakichkolwiek «legalnych», że tak powiem, rzeczy, stał się fakt najzupełniej niezwykły. Człowiek ten stał się dyktatorem"- wiem, ten cytat już wykorzystałem. Trzy lata temu w odcinku IX cyklu "Polonia Restituta". Robię to z premedytacją. Świadomą. Po prostu lubię i cenię ten cytat. Może mam do niego stosunek sentymentalny? Tak, jak do człowieka, który je wypowiadał.

niedziela, listopada 11, 2018

Mój Broniewski - XIII - Warszawa - listopad 1918

"Na pożegnanie zostałem obdarzony serdecznym moim przyjacielem i mistrzem - Norwidem; naturalnie na czas krótki. Wróciłem około pierwszej, a pomimo to długo jeszcze nie mogłem się oderwać od czytania «czynu Testamentu»" - tak wracamy do "Pamiętnika", wydania krytycznego z 2013 r. Tego bez wtrąceń cenzury. Mój Broniewski wraca? Musiał wrócić. Wertuję blog i nie wierzę, że nie ma w nim cytatu z pamiętnego 11 XI 1918 r.? Mea culpa! Dlatego teraz wrzucam jeszcze kilka innych zapisów z tego pamiętnego miesiąca, kiedy Polska jęła wybuchać!...

Strony