historia i ja: Grodno

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Grodno. Pokaż wszystkie posty

wtorek, października 08, 2019

Przeczytania... (319) Dariusz Kaliński "Czerwony najazd" (Znak)

"17 września minęło 80 lat od dnia wejścia oddziałów Armii Czerwonej na Ukrainę Zachodnią i Białoruś Zachodnią. Polscy oficjele w sposób przewidywalny wykorzystali tę datę w celu prowokowania kolejnej odsłony rusofobii i rozpowszechniania nieodpowiedzialnych, pseudohistorycznych interpretacji tych wydarzeń i ogółem fałszowania historii" - to opinia niejakiej Marii Zacharowej, rzeczniczki MSZ Rosji*. A więc nie Iwana Iwanowicza Iwanowa spod budki z piwem lub kwasem chlebowym. Książka Dariusza Kalińskiego na pewno by onej (nie wiem czy napisać: "pani" czy towarzyszce"?) nie przypadła do gustu. Miłośnik Władymira Władymirowicza też pewnie nie tryskałby nad nią. "Czerwony najazd", jaki dzięki Społecznemu Instytutowi Wydawniczemu Znak ukazał się akurat na rocznicę 17 IX 1939 r. w serii "Ciekawostki historyczne", stałby się dla apologetów stalinizmu kamieniem obrazy! Pewnie wielu z nas przeciera oczy, jak głęboka jest bruzda wyryta przez propagandą sowiecką/stalinowską. Ukraina Zachodnia? Białoruś Zachodnia? Szlag może trafić!...

środa, sierpnia 15, 2018

Rok 1920 - część XII - Kazimierz Wierzyński "Victoria"

Trudno, aby na moim blogu zabrakło Kazimierza Wierzyńskiego (1894-1969). Mój pierwszy kontakt z Jego poezją, to końcówka lat 70-tych XX w. Z przedwojennych książkę, których bohaterem był marszałek J. Piłsudski przepisywałem zamieszczane tam wiersze. Były i strofy Wierzyńskiego. Nie wiedzieć, jakim sposobem koledze w 1981 r. z Biblioteki Głównej w Bydgoszczy (Stary Rynek) udało się wydostać "Wolność tragiczną" tegoż poety. To było olśnienie! Ktoś powie: bajeruje, konfabuluje. Na okładce mego notesu (tu m. in. daty: 23 września 1981 - 27 grudnia 1981) wypisałem kilka mott, wśród nich jest to:

"Falangą sunie naprzód, łamie wszystko Śmigły,

Konie poją w Wiśle, potem Bugu, w Niemnie.

(...)

Bogini tu cię stawiam na cokole męstwa:

Nike ponad Warszawą, Nike nad mym Niemnem".

piątek, września 08, 2017

Saga rodzinna - cz. XIV - odnaleziony ślad

W modlitewniku z 1901 r. jest zapis mej prababki Klary z Sucharzewskich Głębockiej (1892-1965): "Mój mąż Józef Głębocki umarł 5 czerwca 1938". I to była, jak dotychczas, jedyna pewna data (poza faktem narodzin dwojga z trójki dzieci) z biografii mego pradziada, Józefa Doliwy Głębockiego z Trepałowa (dawne województwo wileńskie).

Że ród Głębockich herbu Doliwa, siedział w Trepałowie co najmniej od XVII wieku potwierdzają metryki litewskie. Jan Głębocki płacił podymne z części zaścianka Trepałowo. Skromna była rodzinna wiedza o rodzicach: ojciec Adam Głębocki. O matce przez lata wiedziano tylko, że musiała być de domo Stankiewiczówna, gdyż pradziad zawsze wspominał babkę Stankiewiczową, ale nigdy nie matkę. Dawało to podstawy (kruche?) do założenia, że mama obumarła Józiuka, gdy był małym dzieckiem lub rodzice rozeszli się, nim synek mógł to pojąć.

niedziela, sierpnia 13, 2017

Rok 1920 - część IX - gen. Jan Edward Romer

"Postawiłem [...] sobie, niezależnie od nikogo, już w r. 1918 wyraźny cel dla wojny z Sowietami. Zdecydowałem, mianowicie, natężyć siły, aby możliwie daleko od miejsc, gdzie się nowe życie wykluwało i wykuwało, obalić wszelkie próby i zakusy narzucenia raz jeszcze życia obcego, życia nie urządzonego przez nas samych" - lubię wracać do tego cytatu z marszałka Józefa Piłsudskiego. Od niego też postanowiłem zacząć tegoroczny powrót do pamiętnego 1920. Autor nie dowodził w bitwie warszawskiej!... Zresztą żaden z tegorocznych uczestników wojny polsko-bolszewickiej, po których zapisy sięgnąłem (jak się przekonamy) nie był pod Warszawą w tamte sierpniowe dni. Czy umniejsza to roli, jaką odegrali? Tak, zobaczymy obraz wojny oczyma Polaka, Fina oraz wroga, Sowiety.

środa, kwietnia 05, 2017

Sum rex vester, nec fictus neque pictus.

"Nie w chlewie, lecz człowiekiem wolnym urodziłem się: zanim w te ziemie przybyłem, nie zbywało mi ani na jedzeniu, ani na przyodziewku; wolność moją zatem kocham i zachowam. Z łaski Boga przez was królem waszym obrany zostałem; przybyłem tu za waszymi prośbami, waszymi głosami. Przez was korona została na mą głowę włożona, zatem jestem królem waszym ani nie urojonym, ani nie malowanym. Chcę panować i rządzić ani nie ścierpię, aby ktoś z was w tym mi przeszkadzał. Bądźcie strażnikami wolności waszej, ale nie pozwolę, abyście byli moimi nauczycielami i stróżami moich senatorów. Zatem pilnujcie tak wolności waszej, aby wasza swoboda w swawolę nie została obrócona." - król Stefan Batory (1576-1586) wypowiedział te pamiętne (i jakże często cytowane) słowa w czasie obrad sejmu, który odbywał się w Toruniu, do którego monarcha zjechał dopiero 16 X 1576 r. Aliści zrobił to bardzo opieszale, bo czekano na JKM dni dwanaście! Obradowano tam od 4 października do 29 listopada. A czas był wszak niemal wojenny i to skażony wizją bratobójczej walki, bo Gdańsk nie chciał uznawać obioru księcia siedmiogrodzkiego, uważając cesarza Maksymiliana II godniejszym korony polskiej. Pozwólmy sobie przypomnieć, że w żyłach tegoż, co na czele Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego stał płynęła krew Jagiellonów. Prapradziadem JCM był wszak JKM Władysław II Jagiełło (1386-1434). Wracając do pamiętnej mowy, prof. Władysław Konopczyński tak ją podsumował: "Brzmiało to jak wyzwanie, chociaż nie było wyzwaniem. Król dał upust energii swojej i rycerstwa w niezbędnych wojnach".

Strony