Arizona Mountain Man odcinek 10

poniedziałek, kwietnia 10, 2017

Arizona Mountain Man odcinek 10

- Nie rozumiem!

- Czego nie rozumiesz?!

- To jakieś koszmarne nieporozumienie!

- Phi!

Joseph Bell III błagalnie spojrzał na tarczę zegara. Nie mógł uwierzyć, że siedzi za kratami. Ciężkie pręty oddzielały go od świata. Ten, w którym teraz był zdawał się tak odległy i obcy, że... Nie potrafił sobie tego poukładać. Wtargnięcie do jego hotelowego pokoju? Uścisk na przegubach? Najpierw czyjeś tłuste łapska, a później... Tak, to było jakieś żelastwo. Kajdanki! On w kajdankach?! niczym pospolity przestępca?! Nie, niemożliwe. Pchano go przez uśpione miasteczko do tego ponurego budynku. Zdążył na fasadzie przeczytać napis: szeryf. Potem zgrzyt zamka, pisk otwieranych drzwi z krat. Obok, w podobnym odosobnieniu, spał jakiś zapijaczony Metys? Na ścianie wisiały obdarte listy gończe. Uwagę skupiał wyblakły obraz z wizerunkiem kogoś w szarym mundurze?

- Jestem Joseph Bell III! Przyjechałem z Nowego Orleanu! Poszukuję Arizonę Mountain Man, jak to wy mówicie Amm.

- Nie żyje! - niedbale rzucił w jego kierunku mężczyzna z gwiazdą wpiętą w znoszoną i jakby zakurzoną marynarkę.

- Ale mi mówili...

- Pewnie go niedźwiedzie zjadły - dorzucił po chwili stróż prawa. - Nikt go nie widział od dwóch lat. A może jeszcze więcej. Wkrótce i tak spotkacie się!

- Tak? - zdziwił się Bell III. - Ale, jak, skoro sam pan mówi, że on nie żyje...

- Jak cię powiesimy, to go tam gdzieś spotkasz! - i roześmiał się kontent ze swego dowcipu. - Bo chyba oba traficie do piekła.

- Raczej "obaj".

Mężczyzna z gwiazdą na dobre się rozrechotał. 

- O czym pan mówi, szeryfie? Jak "powiesimy"? -  Joseph Bell III nie miał nastroju do zabawy. Jednak zaczęło do niego docierać, że sytuacja przestaje być rozkosznie śmieszna.

- Tych, co kradną porządnych obywateli u nas wiesza się!

- "Okradają"! - poprawił go uwięziony. - Ale ja nikogo nie okradłem! Kogo miałem okraść?! Ja tu nikogo nie znam. Wczoraj przyjechałem popołudniowym dyliżansem.

- Nie obchodzi mnie to! - machnął ręką mężczyzna z gwiazdą.

- Jak to "nie obchodzi"? - palce Josepha Bella III wpiły się w kraty, jak w ostatnią deskę ratunku. - Kto mnie i za co oskarżył. W Nowym Orleanie nikt nie uwierzy, że ja...

- Panie...

- Bell! Joseph Bell III!

- ...Bell! Gówno mnie obchodzi, co tam sobie w Orleanie myśli jakiś goguś. Tu cię powiesimy za kradzież! Słyszałeś przebrzydła przybłędo?!- w tonie zabrzmiała surowa przygana i groźba. Na  Josepha Bella III te ostatnie słowa wywarły przygnębiające wrażenie.

- Jestem niewinny!

- Sędziemu to powiesz! Dla takich jak ty mamy dobry stryczek. Dla czarnych wystarczy drzewo!...

Mężczyzna z gwiazdą podszedł do kraty. W jego oczach nie znalazł współczucia.

- Do tego próba zabójstwa?

Joseph Bell III zaniemówił z wrażenia. 

- "Próba... za... bójstwa..."? Na Boga o czym pan mówi?! Byłem pijany, nic nie pamiętam.

- Sędzia Arnold bardzo się ucieszy. Bardzo lubi takich pijaczków!

- Ale ja... Nie...

- Zamknij się! Nie drzyj mordy! Bo...

- Jestem dziennikarzem z Nowego Orleanu. Piszę artykuł...

- Na twoim miejscu Bell zacząłbym pisać nekrolog!

I znowu rechot. Joseph Bell III nagle doznał olśnienia.

- Panie szeryfie...

- Czego tam znowu?!

Po pokoju rozniósł się zapach świeżo zaparzonej kawy. Szeryf  trzymał w ręku cynowy kubek.

- Będziesz mi tu się darł, to wyprostuję to i owo...

- Chciałem tylko...

- Kawy nie dostaniesz. Śniadanie rano!

- Ja nie o kawie, choć łyczek byłby dobry...

- Lepiej pośpij, bo jak się obudzi Robin Hood...

- Kto?!

Szeryf wskazał tylko kubkiem pomieszczenie obok, w którym snem sprawiedliwego spał drugi aresztant. Upił trochę czarnego płynu z kubka. Skrzywił się.

- Kiedyś zamorduję tę wiedźmę... - i splunął na podłogę.

- Kogo?

- Moją gospodynię. Z czego ona parzy tą kawę?! U Hooda koń lepsze szczochy pił!

Zerknął do kubka.
- Tego tu? - Joseph Bell III zrobił niewyraźną minę i wskazał na aresztanta numer dwa.
- Nie! Chodzi o generała Hooda.
- Aha - na chwilę zamilkł. Poczuł jednak, że z otchłani niepewności wynurza się mglisty cień nadziei. Wysilał wzrok, aby dojrzeć rysy twarzy na wyblakłym konterfekcie.

- Szeryfie?

- No?

- A kogo to ja... niby... No... chciałem... Zamordować?

- Gordona Foxa!

- Gor... dona?  To...

- Nasz aptekarz! Okradłeś go sukinsynie! A potem chciałeś dźgnąć nożem! Widziałem ranę!

- Coś mi świta...

Wracały wspomnienia. Saloon... whisky... Craft?...

- Szeryfie!

- Czego znowu?!

- Coś sobie przypomniałem! - Bell III aż się ucieszył. Poczuł, że nadchodzi odsiecz. Oto mózg przysyłał jakieś drobiazgi z niedalekiej przeszłości. - Kto to jest Craft?

- Który?! - szeryf odłożył kubek i końcem noża zaczął wyskrobywać bród spod paznokcia.

- No... nie wiem... O! z saloonu! 

- Peter?

- Tak, Peter Craft!

- Co chcesz od niego?

- Byłe w saloonie... u tego... Crafta... tam... piłem z  tym... no... aptekarzem. Nie wychodziłem... i przyszła po tego... no... aptek...

- Gordona Foxa!

- Tak, Foxa! Taka, wielka... gruba... jak słoń!

Szeryf, niczym zwinny kot doskoczył do krat. Joseph Bell III aż odskoczył.

- To moja starsza siostra! - zazgrzytał. 

- Sio... stra?

Pot wystąpił na czole szeryfa. Joseph Bell III zrozumiał, że przeszarżował. Skąd mógł wiedzieć, że tak bliskie więzi łączą miejscowego szeryfa z jakąś tam panią Fox!

- Siostrunia? Nie miałem nic... złego na myśli... To pan Gordon Fox jest szwagrem...

- Odkrywca! 

- Niech pan zapyta tego Crafta... Piłem tam. Na pewno nie wychodziłem. Jak mogłem...

- Nożem bandytooo! Nożem!

Szeryf bliski był rozjuszenia.

- Nie noszę noża!

- Kupiłeś! albo...

- Albo...

- Wyrwałeś Foxowi! A potem... Co ja ci Bell będę opowiadał. Z sędzią  Arnoldem pogadasz. A on cię

powiesi! Ha ha ha!...

Wysilanie wzroku i walka z wyblakłym wizerunkiem dawała nadzieję.  Znał tą twarz z ilustracji. Ale... kto... to... Forrest! Szare komórki dziennikarza z Nowego Orleanu niemalże eksplodowały. Nathan Bedford Forrest! Ta broda. Ironia z jaką szeryf wypowiedział się o generale Hoodzie raczej go wyeliminowała. Stary Lee to na pewno nie był. Wreszcie wypalił:
- Wuj się wścieknie! Poruszy niebo i ziemię

- Dobra... śpij już Bell, bo mnie... Zaraz północ!

- A mogę list napisać?

- Już apelacja?!

- Do wujka Forresta!

- Forresta? - szeryf zamarł. Przeniósł wzrok z wiszącej fotografii na więźnia i z powrotem. Nie wiedzieć dlaczego dostrzegł pewne rysów podobieństwo. Ten sam nos, czoło, zaczesane włosy?

- Niemożliwe! Żeby go pan szeryfie znał?

- Forrest, to popularne nazwisko.

- Ale Nathan Bedford Forrest, to już chyba niekoniecznie.

Szeryf zakręcił dziwnie głową.

- Tan Nathan Bedford Forrest?! - tym razem on zmuszał swoje zmysły do analizy wyblakłego obrazka i tego tu z Nowego Orleanu.

- Nie, tamten! - burknął Joseph Bell III. Spostrzegł, jak ostatnia deklaracja zrobiła wrażenie na jego adwersarzu. - Jak ruszy Klan, to tu kamień na kamieniu...

- Nie kończ! Nie kończ!... Przyjacielu...

Szeryf podszedł do biurka. wyciągnął pęk kluczy. 

Joseph Bell III uśmiechnął się do siebie. Doskonała pamięć do twarzy przydała się i tym razem.  

Szeryf przekręcił klucz w zamku.

- To... to... pewnie... jakieś...

Szeroko otworzył drzwi.
- Przyjacieluuuuuuuuuuu!
- "Przyjacielu"? - ta metamorfoza w podejściu do jego skromnej osoby  była zbyt galopująca, jak na Josepha Bella III. Przed chwila jeszcze słyszał o wieszaniu, a teraz... Teraz ten sam szeryf sadzał go za stołem, stawiał przed nim szklaneczkę i nalewał do niej... Dla dziennikarza z Nowego Orleanu to miejscem było pasmem zaskoczeń i niespodzianek.

(cdn)