historia i ja: historia XVIII i XIX w.

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą historia XVIII i XIX w.. Pokaż wszystkie posty

środa, maja 05, 2021

...na 200-tną rocznicę śmierci Cesarza - 5 V 1821 r.

"...będą mnie nazywali pierwszym żołnierzem, wielkim przedstawicielem nowych zasad. Gdy umrę, pozostanę zawsze jeszcze dla ludzi słońcem ich praw, imię moje będzie zawołaniem wojennym ich walki, hasłem ich nadziei!" - gdyby zachował się tylko ten cytat i przyszło nam analizować charakter Autora do jakich doszlibyśmy wniosków? Bufon? Megaloman? Mitoman? - jakiego jeszcze doszukiwać się epitetu, jaki skreślić, jaki dorzucić? Sporo znaków zapytania. 5 maja 1821 r. na odległej od Europy wyspie Świętej Heleny zakończyło się burzliwe życie. Życie, które burzyło, ale też życie, które budowało nowy ład, dawało nadzieję, naprawdę zasiało ziarno, które kiełkowało i rozkwitało po latach. 200. lat temu zmarł Napoleon I, Napoléon le Grand, po prostu NAPOLEON!

czwartek, czerwca 20, 2019

Spotkanie z Pegazem... (148) Ludwik Osiński "Oda na cześć Kopernika"

"Głupio wszędzie, cicho wszędzie
Nic nie było, nic nie będzie".

Nie sądzę, aby przeciętny odbiorca poezji kojarzył kto w ten sposób ironizował z pojawienia się "Dzidów" Adama Mickiewicz. Sam pewnie miałbym kłopot z identyfikacją. Zapewne postawiłbym na Kajetana Koźmiana lub innego obrońcę klasycyzmu literackiego. Ale nie. Ta strofka skapnęła z pióra Ludwika herbu Junosza Osińskiego (1775–1838). To on spogląda na nas z lekkim zmieszaniem z płótna samego mistrza Antoniego Brodowskiego (1784-1832). Jak spieszy nas doedukować podręczna internetowa wszechwiedza, czyli Wikipedia: "...krytyk literacki, historyk i teoretyk literatury, tłumacz, poeta, dramatopisarz i mówca". Czytając zamieszczony tam biogram nabieramy przekonania, że to skądinąd bardzo interesująca persona i literacka, i historyczna (albo inaczej: uczestnik wydarzeń ważnych i decydujących, jak choćby wbrew woli powstania listopadowego). I wtedy, w XIX w. wielu mogło o sobie powiedzieć: "nie chcem, ale muszem".

sobota, sierpnia 27, 2016

Przeczytania... (162) Adam Zamoyski "Święte szaleństwo. Romantycy, patrioci, rewolucjoniści 1776-1871" (Wydawnictwo Literackie)

"Debata, która powinna być prowadzona jawnie i otwarcie, zostaje przeniesiona na inne forum czasem o wiele groźniejsze dla władzy, zostaje ona bowiem pozbawiona pola manewru i może wydawać tylko arbitralne zakazy. Sztuka idąc w ślad za tajnymi stowarzyszeniami, stał się politycznym środkiem porozumienia i sposobem wyrażania przekonań politycznych" - tak o symbiozie polityki, barykady, rewolty (rewolucji) i sztuki napisał Adam Zamoyski w swej obszernej monografii "Święte szaleństwo. Romantycy, patrioci, rewolucjoniści 1776-1871" (Wydawnictwo Literackiego), w tłumaczeniu Michała Ronikera. Pokolenie naszych praprapradziadów (pewnie i jeszcze ze dwa pra- dorzuci wielu z nas) śpiewało w 1830 r. "w tęczę Franków orzeł biały", "słońcem lipca podniecany" - później te wersety z ukochanej mej "Warszawianki 1831 r." zmieniono. Charles-Augustin Sainte-Beuve (1804-1869) napisał w tym czasie: "Lud i poeci maszerują obok siebie. Sztuka występuje odtąd na forum publicznym i jest bliska masom".

Strony