historia i ja: S. Thugutt

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą S. Thugutt. Pokaż wszystkie posty

piątek, grudnia 16, 2022

Spotkanie z Pegazem - 190 - Julian Tuwim "Pogrzeb prezydenta Narutowicza"

Nie, nie mam sklerozy. Ja po prostu po raz kolejny przepisuję wiersz Juliana Tuwima (1894-1953). Ż a d e n inny nie jest tu t a k często przywoływany. Nie może być inaczej, skoro od 16 grudnia 1922 r. mija dziś równe 100 lat! Tego wiersza powinno się uczyć w szkołach! Na pamięć! I na jego kanwie tłumaczyć młodzieży do czego prowadzi szowinizm, nacjonalizm, rasizm. Bo w żadnym innym wydarzeniu w naszej historii nie skupiają się te terminy z tak bolesnym skutkiem! Fala nienawiści (dziś się używa określenia: hejtu) wylała się na pierwszego prezydenta odrodzonej Rzeczypospolitej. Eligiusz Niewiadomski (1869-1923) był tylko wykonawcą, wręcz skutkiem całego tego potoku kalumnii i opętania, jakie opanowały umysły maluczkich i nienawistnych rodaków od 9 grudnia 1922 r.

Fasada gmachu "Zachęty" - grudzień 2006 - foto Autor blogu

piątek, grudnia 09, 2022

...na 100-ną rocznicę wyboru Gabriela Narutowicza na prezydenta Rzeczypospolitej - 9 XII 1922 r.

"...stanowczo mu odradzam, aby się zgodził kandydować i jako motyw podałem, że zadanie jakie czeka Prezydenta, będzie polegało przede wszystkim na pracy nad wewnętrznymi stosunkami w Polsce. Do tego on, G. Narutowicz, jest najzupełniej nieprzygotowany ze względu na słabą znajomość stosunków polskich, zbyt małe zżycie się z nimi oraz ze względu na zbyt łatwe ocenianie stosunków polskich na modłę europejską i stąd prawdopodobieństwo błędów szkodliwych dla kraju, a niewątpliwie bardzo bolesnych dla niego" - to wypowiedź/wspomnienie marszałka Polski, Józefa Piłsudskiego. A jednak pan profesor Gabriel Narutowicz nie posłuchał rady praktyka, znającego jak mało kto realia Polski odradzającej się, budującej II Rzeczypospolitej. Ci dwaj wybitni synowie Kresów (tych wileńskich) dojrzewali w różnych realiach. Gabriel Narutowicz w dalekiej Szwajcarii, Józef Piłsudski pod jarzmem moskiewskiego zniewolenia. A jednak ten pierwszy nie posłuchał, nie zignorował poparcia, jakie udzieliło mu PSL-Wyzwolenie ze Stanisławem Thuguttem i Maciejem Ratajem na czele. Stanął do wyborów.

czwartek, stycznia 03, 2019

Warszawa - 4/5 I 1919 r. - zamach Januszajtisa i Sapiehy

"Więc już zamachy... Rozmyślał, w jak znacznym stopniu droga wielkiego człowieka podobna jest do utraty formuły powieści kryminalnych. Ty «na nich», oni «na ciebie» - oto wszystko... Zszedł jeszcze na dół, upewnić się, czy przybyła już nowa zmiana podoficerska... W razie zamachu miał ją alarmować potrójnym dzwonkiem do loży portiera. Zresztą był przekonany, że sam sobie poradzi" - to cytat z powieści "Generał Barcz" Juliusza Kaden-Bandrowskiego*. Literacki rys wydarzeń, które rozegrały się równe 100 lat temu: 4/5 stycznia 1919 r. Warszawa stała się widownią zamachu Januszajtisa/Sapiehy. Tej rocznicy chyba nikt nie będzie obchodził. Skrajni wybrańcy prawicy? Wątpię. To niewygodne dla tego środowisko 100-lecie nie powinno ginąć w tle innych ważnych wydarzeń rodzącej się niepodległości II Rzeczypospolitej. Obraz byłby nie pełny. Oto młodziutkie, budujące się z ruin państwo, musiało zmóc zamach stanu! Nie można go bagatelizować. Nie stać nas na to. Nie urodziliśmy się Piłsudskim. Zresztą Tymczasowy Naczelnik Państwa miał swoje powody, aby wyśmiać spiskowców. Nigdy się wszak nie dowiemy na ile na serio bagatelizował, to co mogło zmienić bieg wydarzeń zapoczątkowanych 10 XI 1918 r.

Strony