historia i ja: Rosja XIX w.

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Rosja XIX w.. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, marca 12, 2018

Myśli wygrzebane (86) Mikołaj Gogol / Николай Васильевич Гоголь

Tak, wracam do wydawanej w latach 80-tych XX wieku serii Państwowego Instytut Wydawniczego "Aforyzmy". Tym razem "Gogol", wybór Zbigniewa Podgórzeckiego. I najstarszy z zachowanych przez mnie tomików, bo z 1980 r. Nie dość na tym. Ówczesne siedemnastolatek, jakim byłem wtedy, zaznaczył ołówkiem i piórem zaskakujące dla niego (czyli dla mnie) aforyzmy.

Николай Васильевич Гоголь (1809-1852)

niedziela, marca 05, 2017

Spotkanie z Pegazem... (92) Bułat Okudżawa "A jednak mi żal" / "А все-таки жаль"

Dziś ON - Булат Шалвович Окуджава (1924-1997). Zawsze uważałem, że ideologizacja nauczania języka rosyjskiego za tzw. komuny zrobiła wiele złego w odbiorze kultury rosyjskiej. Zamiast nas uczyć piękna jej dokonań, kazać na pamięć uczyć się Puszkina, Lermontowa, Jesienina, Majakowskiego, Achmatowej, ba! Wysockiego - mieliśmy jakąś sieczkę. Szkoda. Tym bardziej czarowała nas w indywidualnym poszukiwaniu innej rosyjskości twórczość Biczewskiej, Wysockiego i właśnie Okudżawy. Pierwszego utworu nigdy nie zapomnę: "Nie wierzcie piechocie". Akurat przygotowywaliśmy w 1979 r. w mojej szkole wieczornicę na okoliczność powstania Ludowego Wojska Polskiego. Proszę mi wierzyć, to było przeżycie. Moja polonistka nie zaczęła hymnem pochwalnym o bitwie pod Lenino. Nie pamiętam, czy był Szenwald, ale na pewno Słonimski i jego "Alarm" oraz Okudżawa. Zakochałem się. I tak mi zostało.

środa, sierpnia 26, 2015

Przeczytania... (58) - Fiodor Sołogub "Mały bies" (Wydawnictwo ZYSK I S-KA)

Za co cenimy dobrą książkę? Jaką miarę do niej przyłożymy? Odbiór każdej jest chyba bardzo subiektywny. Tak, jak z odbiorem... urody tej lepszej połowy naszej cywilizacji? Coś w tym jest. Bo po co sięgamy po daną książkę? Czego w niej szukamy? Oj zapętlam się w mnogości pytań. Po prostu chcę zwrócić uwagę na to, co nas pcha do sięgania po kolejny tytuł. Truizmem jest powtarzanie: pokaż mi swoje książki, a powiem ci kim jesteś.

Przyznaję: gro moich książek (jak widać w "Przeczytaniach..."), to historia, historia, historia i jeszcze raz historia. Od huku dział, rżenia koni, intryg, ciężaru dorobku cywilizacji uginają się półki (włącznie z tymi w piwnicy). Czy jestem zmęczony historią? Chwilami od niej staram się jednak... odejść? Te "skoki w bok" nie są zbyt długie. Krótka fascynacja horrorem, dłuższa dla kryminału skandynawskiego - to rzadkie oddechy od historii. Tak jest też z książką, o której chcę napisać kilka zdań.

Strony