Krzyk Ukrainy! - strofa 5 - Ołena Herasymjuk

sobota, września 24, 2022

Krzyk Ukrainy! - strofa 5 - Ołena Herasymjuk

Wojna w Ukrainie trwa! Od 24 lutego 2022 r. leje się krew, mordowani są cywile, giną żołnierze, obraca się w ruinę miasta i wsie. Ukraina płonie! Od siedmiu miesięcy! Widać w czas wojny muzy nie milkną! To moje pisanie jest śladem, że nie milknie zainteresowanie losem pobratymców. Wiem, że historia nasza wspólna jest bardzo trudna i nie do końca rozliczona. W tej jednak chwili nie ma to znaczenia. W każdym bądź razie dla mnie. Istnieje niebezpieczeństwo, że zaczynamy się oswajać z tą myślą, że tam wojna, tam giną ludzie, tam okupant narzuca swoje brutalne prawa! Nie wolno zapominać. Nie zapominajmy, że najpierw był zabór Krymu w 2014 r.! Należy sobie powtarzać: WOJNA W UKRAINIE TRWA!

 

Bohaterki tego pisania znalazłem na Facebooku, na stronie: babiniec literacki. Od czasu do czasu zaglądam do niego. I z niego czerpię natchnienie tego nowego cyklu, który zatytułowałem "Krzyk Ukrainy!". Nie ukrywam, że zrobiło na mnie wrażenie zdjęcie, które tu upubliczniam. Skoro Facebook pozwala na kopiowanie i udostępnianie, to chyba nie naruszam czyichś praw i zamieszczam je tu także. Gdyby było inaczej usunę fotografię.

O Ołenie Herasymjuk (rocznik 1991) czytamy na FB: "...ukraińska poetka i wolontariuszka. Autorka książek: „Hłuchota”, „Rozstrilnyj Kalendar” i „ Tiuremna pisnia”. Aktywistka Rewolucji Godności. Od 2017 roku służy w ochotniczym batalionie medycznym Hospitaljery. Nagrodzona medalem państwowym „Za ratowanie życia”".

 

***

Jestem poetką – piszę niewidzialne wiersze

dla moich zabitych czytelników

Stoję i czytam swoje nowe wiersze na scenie

Teatru Dramatycznego w mieście Mariupol,

zniszczonego doszczętnie

przez rosyjskie bomby

Stoję na scenie, która

już nie istnieje, która

już nie jest sceną, tylko grobem

pod nią

pogrzebano żywcem tysiące

mężczyzn, kobiet i ich dzieci –

i martwych, i żywych, i nawet nienarodzonych

Wojna to orkiestron poezji

I rozbrzmiewa niewidzialna jej sztuka

przeszywając na wylot wszystkich nas odłamkami,

rozrywając ciało książek i ludzi, którzy je czytają,

rozbrzmiewa sztuka wojny tak głośno, że nie da się

zakrzyczeć jej owacjami

Rozbrzmiewa sztuka wojny z gardła

rosyjskich czołgów i artylerii –

i moja ukraińska poezja

to tylko pieśń rozpaczy, która chce być głośniejsza

niż eksplozje ich imperium

głośniejsza niż eksplozje śmierci

głośniejsza niż milczenie martwych

i odrętwienie żywych

Moja poezja pragnie być

głośniejsza niż współczucie bezpiecznego świata,

niż milczenie mieszkańców spokojnych kontynentów, na których

nie było wojen już od stuleci

niż milczenie tych, którzy patrzą na nas przez granice,

którzy stoją bezpiecznie po drugiej stronie wolności i patrzą

na zagubionego poetę, który czyta wiersze na zbombardowanej scenie,

w mieście, którego już nie ma na świecie,

jedynie na mapach świata, którego też już nie ma –

cała planeta poległa

w moim kraju poległa cała planeta –

pod rosyjskimi bombami

doszczętnie

Wy jesteście widzami i patrzycie na scenę Teatru Dramatycznego

w mieście Mariupol,

spod której rozbrzmiewa chór tysięcy przykrytych żywcem odłamkami,

słuchacie głosów tych, z którymi rozmawiam wspólnym językiem krwi –

z którymi żyję wspólną duszą,

z którymi wspólnym bólem rozmawiam

i myślicie:

to jest dopiero poezja

to jest dopiero rozrywka

to jest dopiero zabawka, którą można się bawić nawet wtedy,

kiedy już leży we krwi na placu

zbombardowanym na środku dworca – jedynej

nadziei na przeżycie

Stoję i czytam swoje nowe wiersze na rozbitej scenie

Teatru Dramatycznego w mieście Mariupol,

ale to już nie są wiersze

Tak manifestuje się przez głos ukraińskiego poety

czarna symfonia ludobójstwa

Taka tylko rozlega się poezja

z orkiestronu wojny

I pokrywa się popiołem ciszy

 

[przekład Aneta Kamińska]

 

Wrzesień i październik, to chyba wyjątkowa pora w historii naszej polskiej państwowości. Siłą rzeczy wracają refleksje na temat tego, co obecnie nazywamy kampanią polską 1939 r. To tym bardziej bolesne wspominania, że jeden z ciosów na Polskę spadł z tego samego Wschodu! Wtedy na Kremlu rządził J. Stalin, obecnie swoją morderczą politykę realizuje W. Putin! Kilka dni temu minął 17 IX. Mechanizmy 1939 r., a 2022 r. - niczym się nie różnią! Na naszych oczach po raz kolejny widzimy odwieczne dążenie do... zbierania ziem ruskich?  Ktoś tam pomylił czas i epoki?! Wiersz Ołeny Herasymiuk krzyczy do nas: WOJNA W UKRAINIE TRWA!