Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (51)

piątek, sierpnia 30, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (51)

- Nie wierzę! Nie wierzę! - Kira Gauss patrzyła, kiwała głową i wciąż powtarzała. - Nie wierzę! Nie wierzę.

Przed nią siedziała kobieta w brytyjskim mundurze. 

- Nie wierzę! - powtórzyła raz jeszcze. - Panie majorze... pułkowniku...

Obaj oficerowie delektowali się doskonałą brandy, jaką znaleziono w podziemiach miejscowego Gestapo.  Nikt z nich nie miał oporów, aby gasić swe pragnienie trunkiem, który jeszcze kilkanaście dni temu zasilał kantynę zbrodniarzy.

- Bärbel... - Kira dotykała jej policzka, muskała włosy. Bała się, że obraz zaraz się rozmyje i towarzyszka niedoli zniknie, rozpłynie się. - Ja śnię.

- Nie śnisz. To ja.

Uśmiechnęła się. Było w tym uśmiechu coś zmęczonego, niemal wymuszonego.

- Tylko, że ja naprawdę nazywam się Sara. Sara Bracknell.

- Sara? 

Rechot brytyjskiego oficera zwrócił ich uwagę. Obie spojrzały w tym samym kierunku. 

- Pani porucznik! - pułkownik Audley wzniósł kieliszek. - Pani zdrowie!

- Porucznik? - Kira nie mogła wyjść z podziwu. 

- Tak, jestem oficerem.

- I tyle lat między... nami... Niemcami? - dziwiła się.

- Taka służba.

- Wiem. CV074.

Bärbel... nie, Sara uśmiechnęła się.

- A Cornelia? 

- Odesłana do Anglii.

- Do Anglii?

- Tam teraz będzie jej dom. W Leicester. U mego ojca.
- 4. hrabiego Millbrook - szybko uzupełnił pułkownik.

- 4. hrabiego? - Kira nie umiała zapanować nad reakcją swoich oczu. Tak, zrobiły się zdecydowanie wielkie.

- Tak, pani porucznik pochodzi z bardzo dobrej rodziny. Koneksje sięgają Henryka V? - zapewnił zwierzchnik.

Sara uśmiechnęła się.

- Jakie to dziś ma znaczenie? - wzruszyła ramionami.

- Oj duże! - pułkownik Audley nie ustawał. - Jak zapytałem francuskiego alianta o Crécy czy Azincourt, to się biedak bardzo zirytował i spocił. Nie lekceważmy historii. 

- Przez grzeczność nie wspomnę o Yorktown - dorzucił  swoje major Langhorn.

- Ech! wy Amerykanie! Szelmy!

Obaj zgodnie parsknęli śmiechem. 

- No... dobrze... ale... co... się z tobą działo?... Po tym...

- Nalocie? - dokończyła Sara. - Nie wiem. Obudziłam się w karetce wojskowej. Pytałam lekarzy... ale...

- My też próbowałyśmy... Ale w okolicznych domach... Znalazłam Cornelię i Petera.

- Kto to jest Peter?

- Peter?... Peter... nie... żyje... Sowieci... zabili go... Roztrzaskali mu... czaszkę...

- Aha.

Przez chwilę mówiły tylko oczy. Rozbiegane. Niepohamowane. Uśmiechały się.

- A co ty teraz chce robić? - zapytała Sara. - Jedź ze mną.

- Do Leicester? Nie. Nie mogę. Muszę wrócić... 

- Dokąd?

- Do domu. Do Berlina.

- Tam są Sowieci.

- Wiem. Ale ja... muszę... do Berlina... 

- Przecież jesteś śpiewaczką operową! Możesz równie dobrze w Londynie! Coliseum Theatre będzie zaszczycony, że Kira Gauss śpiewa u niego!

- Innym razem. Występowałam tam w '37. 

- Najwyższa pora odnowić tę znajomość. Londyńczycy docenią talent.

- Niemka? Teraz? Po wojnie? To nie jest dobry pomysł. 

Do pokoju wszedł kapitan Brown. Na widok angielskiego gości zasalutował. Na biurku położył jakiś mały, jutowy worek.

- Co to? - zainteresował się major Langhorn.

- A ten nierób Werner... miał... przy sobie... Ledwo ich rozdzieliłem.

- Kogo?

- Wernera z tym... Skoczyli sobie do oczu z... przesłuchiwaliśmy go ostatnio...

- Berg?

- Nie, jaki Berg?! Butzbach. Z Butzbachem! O!...

- Jak sobie poobijają te hitlerowskie mordy, to nic się nie stanie - parsknął major. 

- No i Butzbach wyrywał Wernerowi ten woreczek. A w woreczku...

Kapitan rozsypał zawartość na blat biurka. Same precjoza. jakaś stara biżuteria. 

- A, obławiał się sukinsyn! - oświadczył pułkownik Audley i wziął do ręki broszę. 

Kira podniosła się ze swego miejsca.

- Czy... czy... tam jest mała róża i... na listku dwie litery: "R" i "W"?

- Ja... nie... mam okularów - przyznał z pewnym zaniepokojeniem.

Kira podeszła do niego.

- Tak, jest mała róża i "R" oraz "W" - przyznał kapitan Brown. - Nie rozumiem.

Kira wzięła do ręki  broszę.  

Jej wzrok biegł po turkusowych kamieniach i złotych ornamentach. 

- Mame? - podniosła oczy w górę. - Skąd to macie?! Skąd to macie?!

Kapitan Brown nie wiedział, co powiedzieć:

- No... ten...  Werner...

- Kto to jest Werner?! - Kira zacisnęła dłoń. Po chwili pojawiła się na niej drobna strużka krwi. - Kto to jest Werner?!

- Jeniec... Szwab... posługuje tu...

- Muszę go... muszę... zobaczyć...

Zachowanie Kiry wprawiło wszystkich w osłupienie.

- Brown zaprowadźcie panią Gauss do jeńca.

- Tak jest, panie majorze!

Wyszli na korytarz. 

Ona biegła. Kapitan Brown dochodził powoli do siebie. 

- Pani Gauss!

- Panie Brown!

- Pani zwolni! Werner nie ucieknie! To obóz!
- Gdzie jego barak?! - wybiegła na zewnątrz.

- Ale on... jest...

- Gdzie?!

- W kuchni! Ziemniaki pewnie skrobie!

Zawróciła. Wbiegła do budynku kuchni.

- Gdzie jest Werner?!

Akurat kucharki niosły gar z ziemniakami. Mało na nie wpadłaby. W ostatniej chwili odsunęła się. Kobiety zmierzyły ją groźnym spojrzeniem.

- No, co?! Gdzie jest Werner? Który to Werner?! - sama siebie nie poznawała. - Werner.

Jakiś jeniec, który wyszedł z komórki wskazał na drzwi i powiedział krótko:

- Tam!

Pchnęła drzwi przed sobą. Dobrze, że numer był namalowany, bo pewnie odpadłby w tym momencie. 

- Werner!

Przy oknie stał żołnierz w polowym mundurze Wehrmachtu. Palił papierosa. Nie zareagował na huraganowe otwarcie drzwi. 

- Werner!

Podbiegała do niego i szarpnęła za ramię. 

- Chryste Panie! - oniemiała. - Klaus?

cdn

PS: Odcinek 1 opowiadania ukazał się dwa lata temu, 27 VIII 2017 r. Nie było moim zamiarem snuć tak długo tej opowieści.