Caduta / Burza - odc. 12

środa, kwietnia 17, 2013

Caduta / Burza - odc. 12

Cosimo d’ Perugia patrzył na swoją ofiarę. Chiara ciężko oddychała. Jej ciało było dla niego, jak zapomniany śpiew skowronka. Rozsupłał kaftan.

- Nawet nie masz pojęcia ile jęczało pod ciężarem mego ciała. Chciały czy nie! Kogo to obchodzi! Zwycięzca bierze wszystko!

- Mój ojciec...

- Kiedy się dowie z kim puszcza się jego córka obedrze was ze skóry! - roześmiał się z własnych słów.- Będziesz miała okazję poznać zbawienną moc Cosimo d’ Perugia i jego ogiera!

Czuła jego obmierzły zapach i twardość nieogolonej twarzy. Starała się zepchnąć go z siebie, ale przekraczało to jej kobiece możliwości. Piękna baśń, która tworzyła z Lorenzem nagle zamieniła się w jakiś koszmar. Oddech i pożądliwość tego samca nie miała nic z poetyki, nic z Petrarki. To było zwierze, które chce tylko zaspokoić swoje żądze, a przy okazji upokorzyć jej majestat. Była bliska płaczu, kiedy poczuła, że jego dłonie bezwstydnie błądzą w tym jedynym magicznym zakątku jej ciała... Raz jeszcze sprężyła się, by uwolnić się spod tego dyszącego ciała.

W tej chwili Cosimo d’ Perugia uniósł się, jakby sapnął i z niedowierzaniem zamarł w bezruchu. Chiara zaniemówiła z wrażenia. Skorzystała z tej okazji i raz jeszcze raz odepchnęła napastnika. Ten usiadł. Kiwnął głową, jakby nie rozumiał, co się stało. Chiara poderwała się z łoża.

Dopiero teraz dostrzegła, że Lorenzo stoi nad oniemiałym Cosimo i zadaje mu ciosy w szyję jej zdobnym sztylecikiem. Zaatakowany krztusił się własną krwią. Kolejne uderzenie przecięło tętnicę. Potężny d’ Perugia wykrwawiał się na śmierć. Podniósł się. Półnagi olbrzym zataczał się. Jedną ręką próbował zatamować upływ krwi, drugą dosięgnąć jeszcze sprawcę swego nieszczęścia. Zdawał sobie sprawę, że to już koniec.

- Ty psie! - warczał ostatkiem sił. - To... to... niemożliwe... Jakaś... ksią... kur... i jej...

Ruszył na przód, jak ślepiec. Ale teraz Lorenzo zrobił unik. Krwawiące ciało zachwiało się. Chiara wyrwała sztylecik z rąk Lorenza i podbiegła do d’ Perugia.

- Chciałeś nagrody?! To ją masz! - i z całej siły wbiła ostrze noża, aż po rękojeść, w cielsko niedawnego zdobywcy. Upadł na kolana.- Dobrze, ci tak? Tego chciałeś?! Bydlaku!

Cosimo widział przed sobą nagie ciało Chiary. Migało. Nie odróżniał kształtów. Zapach jej mieszał się z odorem jego potu i krwi, która z niego uchodziła. Jeszcze próbował podnieść się. Nie miał już sił.

Lorenzo podbiegł do Chiary. Drżała. Ale to był całkiem inny dreszcz, niż ten, który wcześniej czuł. Oto stała dumna, wyniosła Pallas Atena. Przed chwilą dokonała mordu. Nie czuła jednak skruchy czy zmieszania. Zaciśnięte wargi zrobiły się aż sine. Przytulił ją z całej siły. I wtedy rozpłakała się.

- Jestem w ciąży... - wyszeptała.

- Co? -  Lorenzo uniósł brwi. Mógł spodziewać się różnych słów, ale nie takiego wyznania.

- Będę miała dziecko!...

(c. d. n.)