Spotkanie z Pegazem - 1 - Wojciech Młynarski - "Po co babcię denerwować"

niedziela, marca 31, 2013

Spotkanie z Pegazem - 1 - Wojciech Młynarski - "Po co babcię denerwować"

Kiedy zetknąłem sie z twórczością Wojciecha Młynarskiego? W przedszkolu! Piszę to z całą świadomością przeżytych pięćdziesięciu lat. Obok przebojów "Czerwonych Gitar", "Skaldów" czy "Trubadurów"  już podśpiewywałem "Jesteśmy na wczasach w tych góralskich lasach..."! Na ambitniejszy repertuar przyszło po latach. Piosenka mistrza Wojciecha towarzyszyła serialowi "Droga". Absolutnie - była genialna! "Absolutnie" - powtarzało się jak zaklęcie?  Fa fa fa fa fa fa fa fa fa ra fa fa! Fa fa fa fa fa fa fa fa fa ra fa fa!...

 

Śmiem twierdzić, że z twórczością pana Wojciecha Młynarskiego  jest częściowo, jak filmami Stanisława Barei. Trzeba znać kontekst historyczny, aby zrozumieć sens tych wspaniałych strof. To mistrz Kazimierz Rudzki mówił o "śpiewanych reportażach"? Często do nich wracam. Absolutnie! Fa fa fa fa fa fa fa fa fa ra fa fa...

Trudno z morza tego piękna wybrać jeden wiersz. Kocham ich tak wiele! "Dziewczyny bądźcie dla nas dobre na wiosnę","Jeszcze w zielone gramy", "Kartoflankę", "Lubię wrony", "Polska miłość", "Przyjdzie walec i wyrówna" czy "Przedostatni walc". Zwykłem cytować ten ostatni:

Żeby wyczuć, kiedy wstać
I wyjść...
Żeby wiedzieć, kiedy w szatni
Płaszcz pozostał przedostatni...

Niestety za PRL-u Oni nie wyczuwali, że już czas wyjść. 

Po chwili wahania sięgnąłem po coś bardzo historycznego? "Po co babcię denerwować"! Trzeba było nieprzeciętnego talentu, aby w tych strofach odmalować atmosferę agonii rządów towarzysza I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki. Czy Wojciech Młynarski był na słynnym placu Defilad  24 X 1956 r. i z nadzieją patrzył w oblicze tow. "Wiesława"? Nie wiem. Ale to pokolenie uwierzyło, że jednak może istnieć "socjalizm o polskim obliczu"? A potem nastąpił rok 1968! Inteligencja obudziła się z ręką w nocniku! Dwa lata później "władza ludowa" nie pozostawiła złudzeń, co do swego bandyckiego charakteru?! Polała się krew robotników na Wybrzeżu!...

 Koci - łapci, kici, kici

ole, olejanko,

zajmujemy razem z babcią

urocze mieszkanko.

My mieszkamy na parterku,

babcia w oficynce

drepce, żądna informacji o całej rodzince.

Lecz choć u nas trwa od rana

z sodomką gomorka,

babci o tym się nie mówi,

by była w humorku. 

Wujek Ziutek, co za smutek,

choć kawał mężczyzny,

świat pożegnał przy pomocy

sznurka od bielizny.

"Co z Ziuteczkiem? - głos babuni

dźwięczy na przygórku. -

Jak mu idzie?" "Idzie, babciu,

idzie - jak po sznurku!"

A dokładniej informować

babci nikt nie śpieszy.

Po co babcię denerwować,

niech się babcia cieszy!

Kuzyneczka Ernestynka,

ozdoba rodziny,

kawki z gniazda wybierała

i spadła z drabiny.

"Co z malutką? - głos babuni

z góry brzmi radośnie. -

Co tam u niej?" "Krzywa rośnie,

babciu, krzywa rośnie!" 

A dokładniej informować

babci nikt nie śpieszy.

Po co babcię denerwować,

niech się babcia cieszy!

Tata zasię manko w kasie

miał i siedzi w kiciu,

były o tym wzmianki w prasie,

w "Expressie" i w "Życiu",

ale fakt ten się nie stanie

dla babci udręką,

bowiem się drukuje dla niej

osobne pisemko

Na domowej drukarence

wszystko się wyłuszcza

i w ogóle się babuni

na parter nie wpuszcza! 

Aż rodzinnie osiągniemy -

prawda ta nas krzepi -

sytuację, w której może

być nam tylko lepiej,

panie i panowie,

to się babci, koci - łapci,

o tym też nie powie!

Niech zażywa główka siwa

spokojnych pieleszy.

Po co babcię denerwować?

Niech się babcia cieszy!