historia i ja: Udo Alsfeld

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Udo Alsfeld. Pokaż wszystkie posty

sobota, lutego 16, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (39)

- No... i... - Udo Alsfeld triumfował. Czuł, że rumieniec zadowolenia rozlewa mu się po twarzy. Tak czuł się, gdy 30 stycznia '33 Führer został kanclerzem. Nawet śmierć starego Hindenburga była dlań zadowoleniem, ale z mieszanym uczuciem odbierał rzeź jego kochanej SA. Szybko jednak sobie to wszystko poukładał w swej bauerskiej głowie. "Führer ma zawsze rację!" - stało się jego dewizą. Teraz przyglądał się bacznie twarzy Sturmbannführera Martina Ebracha. Ten przetarł swój monokl. Stroił się na nie wiadomo kogo. "Znalazł się Model od siedmiu boleści" - takie miał o nim mniemanie. Milczące, bo na odwagę wypowiedzenia tego, co go gniotło nie miał dość śmiałości. Do tego ten Lindholtz.

- Taaak - przeciągle odezwał się Ebrach. Odłożył oprawiony tom gazet. - A ty, co myślisz Lindholtz?

Scharführer stał obok, jakby zaskoczony tym pytaniem. Sturmbannführer z rzadka zaciągał opinii od niego. Miał nawet chwilami wrażenie, że ten gardzi nim. Lindholtz miał na piersi Żelazny Krzyż. Nosił go z dumą. W końcu wręczył mu go nie byle kto, a sam von Falkenhayn. Ebrach z powodu swej nawiedzonej matki nie trafił na front wielkiej wojny. Mutter nie dała jedynaka na zmarnowanie we flandryjskim błocie. Stąd opowiadanie o komisji lekarskiej, co to nie chciała Martina Ebracha, który z kolei bardzo chciał być, jak Albrecht Niedźwiedź. Ale mu nie było dane. Drugiej okazji nie zmarnował. III Rzesza przed takimi jak on otworzyła okazję.

piątek, listopada 16, 2018

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (37)

To były dwie głowy. Nie rozumiała, co do siebie mówiły. Przekrzykiwały się, by nagle zamilknąć i wybuchnąć spazmatycznym lub histerycznym śmiechem. A potem dwoje dziwnych oczu wbiło swój wzrok w nią. Było w tym coś wulgarnego, coś tak obleśnego, że cofnęła się. I wtedy drgnęła. Poczuła za sobą ścianę, mur, cegły. Stawało się jasne, że nie ma możliwości ucieczki. Była na siebie zła! Za co? Za to, że akurat skręciła w ten przeklęty korytarz. Tamta kobieta miała rację, że to labirynt. Przeklęta plątanina korytarzy, jakichś pordzewiałych lub drewnianych drzwi? Zza nich dobywały się piski, krzyki, rechoty i płacz. Choć najbardziej poruszyła nią... kołysanka. Ktoś w tym upiornym przedsionku zagubienia śpiewał kołysankę?

niedziela, października 28, 2018

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (36)

Johann Wetter zsiadł z roweru. Ostatni odcinek drogi zawsze pokonywał pchając swe "Tornedo-Orginal". Łańcuch znów niebezpiecznie poluzował się. Od kilku dni, a może tygodni miał odwiedzić zakład Marsberga, ale wciąż brakowało mu czasu. I tak było od '37, kiedy przeszedł na zasłużoną emeryturę. Emerytowany policjant w Glogau był doskonale znany i szanowany. Początkowo miał pewne obiekcje, co do nowych porządków w państwie, ale szybko przekonał się. I to nie bez udziału przyjaciela, który dla SA dał sobie wybić wszystkie zęby, kiedy trzeba było na ulicy ścierać się o swe poglądy z tą komunistyczną czy inną hołotą. Lubił słuchać, co Udo Alsfeld opowiadał, a jeśli do tego czekał na niego kufel dobrego, rodzimego piwa, to czegóż jeszcze trzeba było więcej? Chyba tylko wdzięku jednej z lokatorek, które wynajęły mieszkanie po Rotenschwanzu, którego razem z rodziną wywieziono do Generalnego Gubernatorstwa. Wskoczył jeszcze, choć na krótka chwilę na siodełko. Dojechał do posesji pod numerem "13a". Urokliwe pelargonie wylewały się z donic i skrzynek, jakie zdobiły okna na parterze i kolejnych dwóch piętrach.

Strony