Sara nie zrozumiała?
Stała, jakby odurzona. Jej twarz wyrażała jedno: to nie może być prawdą, aby ten człowiek... aby to był... Robert? Robert Taylor był oficerem,
konfederackim, przystojniakiem, a ten tu, to jakiś nieomal łachmaniarz...
I ten mundur? Znienawidzony mundur jankeskiego żołnierza. Choć tak
naprawdę jeszcze nigdy żadnego nie widziała. Wiedziała tylko, że ci z
północy noszą ciemnogranatowe kurtki, a jej Robert... Jej? Znowu łapała
się na tym, że myślała o nim
"mój". Bez sensu. Mogła go mieć tylko ta głupawa Margaret? Czy to prawda, że panna Warfield dawała się zapraszać przez tego smarkacza Willie Jenningsa? Ponoć. Ktoś ich widział razem w kościele, ktoś inny na potańcówce dobroczynnej? Tyle ją to interesowało, co zeszłoroczny śnieg. Miesiące od klęski pod Vicksburgiem mijały, żadnych pewnych wieści i dopiero ten pastor, że jest jednak piekło na ziemi i nazywa się: Door to Hell.
Sara nie zrozumiała?
Kapitan Robert Taylor widział tylko
sterczące nad stołem buty. Nikłe ciało komendanta obozu majora Phila
Readyego gubiło się w przepasanych objęciach potężnego fotela. 
W gabinecie Thaddeusa Tennysona panował półmrok. Lampa dawał niewiele światła. Stojący opodal świecznik był wygaszony. Sara ze skupieniem śledziła powolne ruchy
sędziwego wuja-prawnika. Z porteru nad kominkiem spoglądała na nich
wspólna przodkini, tak często przez ojca wywoływana Sara Tennyson.
Zawsze przy jej imieniu stawiano cały zestaw określeń: "dzielna", "odważna", "z charakterem". Znała to na pamięć. Ile by teraz dała, żeby zeszła z tego portretu i jak za Waszyngtona wsparła swoją odwagą imienniczkę. Ale była tylko starzejącym się portretem. Jednym z wielu, jaki zachowano w rodzinie. Całe dziedzictwo Tennysonów i potomków w linii żeńskiej.
