Spotkanie z Pegazem - 185 - Kornel Ujejski "Że ciebie kocham, wiedzą o tym ptaki..."

wtorek, lipca 26, 2022

Spotkanie z Pegazem - 185 - Kornel Ujejski "Że ciebie kocham, wiedzą o tym ptaki..."

Zdałem się znów na los? Nie, nie pomyliła mi się pora roku. Za oknem tropikalna aura. Na pewno nie 14 lutego, ani inna romantyczna przyczyna. Powinno być patetycznie, a zrobiło się romantycznie. Sięgnąłem po tomik poezji Kornela Ujejskiego (1823-1897). I tak mi się otworzył na stronie 139. Wiem, że można by z tym cytowanie poczekać do września, kiedy przypadają dwie rocznice życia Poety, ale tyle rocznicowań na mym blogu, że zmęczyłoby pewnie Czytelnika, ba! odstraszyło od odwiedzania jego. A nie ma dla mnie cyklu ważniejszego, jak "Spotkanie z Pegazem", aby wracać do poezji wielkich lotów, często zapomnianych, często kurzących się. Jest okazja pobyć kilka chwil ze strofą nadobną, subtelną, poetycką.

Zdaję sobie sprawę, że nie jest w modzie czytanie epigonów romantyzmu.  Nie wiem czy w ogóle czytanie poezji jest mile odbierane. Szczególnie w dobie, kiedy coraz mniej czytamy. Może to właśnie szansa dla poezji? Nie znam się. Czytam, podoba mi się, spieszę, aby się z tym podzielić. Wciąż naiwnie wierzę, że natchnę innych do szukania tych i innych strof. I może będzie okazja oderwać się od tego, co za naszym oknem, w polityce, w domach - dookoła i wewnątrz nas. Jak w "Dniu świra" jakiś golarz pastwi się akurat nad trawnikiem przy moim bloku. Pryska czar! Z tą różnicą, że w filmie Marka Koterskiego główny bohater (w tej roli Marek Kondrat) próbował skupić się nad "Stepami akermańskimi" A. Mickiewicza.

Zatem trochę romantyzmu w ten duszny pogodowo i politycznie czas.

Że ciebie kocham, wiedzą o tym ptaki,

   Bom się przed małym słowikiem użalał;

Już żartowały ze mnie drwiące szpaki:

   Czyś ty oszalał?!...

Jest w tym, co mówią, prawdopodobieństwo.

   Chociaż nie dyszę burzą i zarzewiem;

Że mną owłada spokojnie szaleństwo,

   I wiem, i nie wiem.

Choć kocham ciebie, nie tracę spokoju,

   Nie chcę ni rwać się, ni lecieć, ni płonąć -

Chciałbym jak w jasnym, przeźroczystym zdroju

   Tonąć i tonąć - -

Czuć, że mnie ramię pieszczone otacza,

   Że twój wzrok słodki pada na me skronie,

Że duch nade mną, co wiele przebacza,

   W naszej obronie.

Świeci znów księżyc, twój posłaniec cichy -

   Czy on wyleje na me stare rany

Rosy i blasku dwa srebrne kielichy;

   "Jesteś kochany!?...".

 

Nie śpię z tomikiem K. Ujejskiego pod poduszką. To nawet nie mój osobisty volumen. Skorzystałem z zasobów jednego kolegi polonisty. Wiedziałem, że będzie cytowanie, ale że ten wiersz? Nie, nie miałem takiego zamiaru. 

Z kolejnym cytowaniem może jednak wrócę we wrześniu, choć nie ukrywam, że na ten miesiąc myślę o rocznicy odejścia innego zapomnianego poety, Władysława Syrokomli (1823-1862). Chwilami pisanie wynika z planowania, a chwilami po prostu zjawia się i już! Jak teraz. A ten tam dalej rżnie trawnik swą barbarzyńską machiną!... 

____________________________

Ujejski K., Wybór poezji i prozy, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1992, s. 139-140