Pandemiczne opowieści - odsłona XXV - O tempora! O mores!

niedziela, maja 30, 2021

Pandemiczne opowieści - odsłona XXV - O tempora! O mores!

- To ty jesteś tym nowym bratem?

- Tak bracie.

- Wolałbym jednak, aby zwracano się do mnie: Wielebny Opacie.

- Och, ja tak... zawsze.. kordialnie... szczerze...

- Darujmy sobie, bracie.

Wielebny Opat Kutbert z  Leicester poprawił habit. To marszczenie z boku drażniło jego wysublimowany smak estetyczny. Tyle razy powtarzał szwaczkom, jak mają szyć, żeby wyglądał jak sługa Pana, a nie jakiś franciszkański oberwaniec. Przybycie do opactwa tego nowego nie budziło w nim ani entuzjazmu, ani niczego. Tylu pukało do furty jego zgromadzenia, ale ten tu do niczego mu nie pasował. Lęk! Pomyślał o lęku. 

 

 

 - Naprawdę chcesz porzucić doczesne życie i wstąpić do naszego zgromadzenia?

- To takie dziwne oj... Wielebny Opacie?

- Frywolność spływa z twego lica! - orzekł Opat Kutbert.

- Tak, mam coś takiego we twarzy...

- Chyba w twarzy...

- Że jak?

- Mówi się: w twarzy. A nie: we twarzy - Wielebny Opat i bez tego słowotwórstwa widział, że ma przed sobą człowieka z gminu.

- Bo ja coś obiecałem nieboszczce mojej babce - i spuścił wzrok. Nie wiadomo czy patrzył na swe ciżmy, sandały Wielebnego Opata czy po prostu w ziemię.

- Chwalebna to sprawa wypełnić śluby składane zmarłemu. Co to było takiego, jeśli mogę zapytać?

- Bo ja obiecałem buni mojej kochanej, że zostanę świętym...

- Wysoko mierzysz! - Wielebny Opat Kutbert chciał jeszcze coś dorzucić, ale przybysz gnał już swoimi myślami dalej:

- W najgorszym wypadku chcę zostać papieżem!

- Że co proszę? - oczy Wielebnego Opata mało nie wypadły z orbit. - To jakieś żarty?! P-a-p-i-e-ż-e-m?!

- Tak mi się zdaje! Mam postawę, mam wymowę i znam łacinę!

- Łacinę?

- Vendi, vindi, vici!

- Chyba: veni! vidi! vici! - zuchwalstwo przybysza coraz bardziej wystawiało na ciężką próbę cierpliwość Wielebnego Opata. Coś jeszcze z... ła... ciny... znasz?

- Ab ovo!

- Nawet bezbłędnie! - ze znawstwem zauważył Wielebny Opat. - I, co dalej?

- Niech mnie wielebny Opat przepyta! - zaproponował.

- Amor patriae nostra lex.

- Coś... o... o...

- O?

- Miłości, bo jest amor!

- Patriae... 

- Nie było na mojej kartce! - wykrzyknął radośnie.

- Na jakiejże kartce?

- Mój proboszcz... - tu zaczął grzebać w swej sakwie, która leżała u jego stóp. - Spisał mi... i powiedział... Hubercie... naucz się tego, a będziesz papieżem!

- Chyba ten proboszcz był...

- To święty człowiek, Wielebny Opacie! Święty!

- Wielu takich świętych w twoich stronach Hubercie...

- Athelstanie, proszę!

- Przecież powiedziałeś: Hubercie?

- No tak, ale to mamusi wymysł. Ja wolę być Athelstanem, jak król.

- Athelstanie - poprawił się Wielebny Opat. - Zatem chcesz być... świętym lub kim?

- Papieżem!

- Aha! A jak chcesz niby tego dokonać?

- Mam wszystko ze sobą! - wskazał na sakwę!

- W tym worku?

- Tak.

- Wiele tam chyba nie dało się pomieścić?

- Oj! starczy! - entuzjazm bił z oblicza  Huberta zwącego się Athelstanem. - Mam obcęgi, włosiennicę, trzy batogi, kamień wodny!

- Trzy batogi? - Wielebny Opat otarł ręką czoło. - Po co aż trzy?

- Kiedy stary John szedł do Yorku, na kolanach, to batożył się całą drogę. I dwa połamał, a trzeciego nie miał. Trudno orzec czy już otarł się o bramę niebios czy nadal tkwił w zgniliźnie grzechu. Wolę nie utknąć w połowie drogi.

- Uważasz, że w Yorku doznasz duchowego oświecenia? I powołają ciebie na Stolicę Piotrową? - Wielebny Opat nie mógł wyjść z podziwu, dokrasił jeszcze słowami: O tempora! O mores! 

- Tak, proboszcz też radził. Tylko York.

- No, tak. Włosiennica, to rozumiem, ale obcęgi i kamień?

- Wodny!

- Kamień wodny!

- Jakby były próba wody, Wielebny Opacie. Przygniotę się i wypłynę.

- To źle na tym wyjdziesz Athelstanie.

- A to czemu?

- Znak to wiadomy: nie tonąc siłami diabelskimi wspierasz się! Potępienie zyskasz i śmierć na stosie, a nie zbawienie, a co dopiero o świętości czy papieskiej koronie. 

- Triera!

- Że, co proszę?

- Będę nosił trierę!

- Chyba tiarę! - Wielebny Opat tracił już cierpliwość. Chełpliwość i braki ogłady wylewały się i mieszały między sobą, dając pocieszny obraz kandydata. - Wiesz, co to triera?

- No... no... papież na głowie nosi.

- Statek?!

- Jaki statek, Wielebny Opacie?!

- Triera, to statek. Do szkół chodziłeś?

Zapadło niezręczne milczenie.

- Tego obawiałem się, Athelstanie. Masz braki!

- Braki?! Mam jeszcze kapłona! - ratował się kulinarnie.

- Kapłona? A na co ci kapłon?

- Na... na... zbawienie!

- Nie bluźnij bluźnierco! - Wielebny Opat zgromił rozmówcę spojrzeniem, które potrafiłoby zabarwić morze na czerwono, a świniom nakazać latać.

- Ja... ja... nie bluźnię! - i faktycznie wygrzebał kapłona ze swej pojemnej sakwy. - O!

- No i co zamierzasz z tym nieszczęsnym drobiem zrobić? - Wielebny Opat sapnął znacząco. - Do zbawienia potrzeba czego innego!

- Ale ja będę się z nim umartwiał!

- Na Boga żywego! Bo ja zaraz nauczę cię moresu, a i braci zwołam, to swoje na twój kark wyleją i to nie będą gorzkie żale. Brat Heliodor ma ciężką rękę, a brat Hiacynt tylko czeka sposobności, aby wychłostać z każdego diabła. Nikczemniku!

- Ale to prawda!

- Przecież to tylko kapłon! - Wielebny opat nie tracił animuszu. Wciąż jednak widział rozjaśnione pogodnością oblicze przybysza.

- Umartwiać się będę.

- Że co?!

- Będę się na niego patrzeć, patrzeć i...

- ...i patrzeć?! Kpisz?!

- I nawet go nie dotknę! Odmówię sobie tej przyjemności. Ascetą będę, tylko szarańcza i korniki!

- No, a te obcęgi? Zęby chcesz wyrywać? Od tego mamy Ruperta, naszego zacnego i pobożnego kowala.

- Ale to do drogi umęczenia?

- A kto miałby cię umęczać w naszej pięknej Anglii?

- Saraceny, Maury przebrzydłe i plugawe lub plemię Judy!

- Saraceni?! Skąd niby ich tu wziąć? Musiałbyś do Ziemi Świętej iść, a na to chyba się nie zanosi - Wielebny Opat aż zarechotał. - A ostatniego Żyda wygnał miejscowy szeryf już chyba z sześć lat temu.

- To może inna wesz przybije mnie do drzewa! -  nie dawał za wygraną Hubert zwący się Athelstanem. - Albo do krzyża!

- Precz! gnido przebrzydła! Może jesteś Szkotem?!

- Ja... Szkotem?!

- I zaczniesz po naszych wrzosowiskach ganiać z gołą dupą w spódnicy?! 

- Jestem Anglikiem, jak król Athelstan! - zaprotestował. - Wielebny Opat nie ma zrozumienia!

- Dla głupoty na pewno!

- Kiedy ja chcę zostać...

- Już to słyszałem: papieżem lub świętym! Precz! Demonie!

- Ja...

Wielebny Opat chwycił kamień wodny i cisnął nim w twarz rozmówcy. Odbił się od jej, a strużka krwi zaczęła płynąć po policzku.

- Co opat robi?!

- Diabła z ciebie wyganiam, niecnoto! - i nim się tamten połapał już smagał go batami. Tłuk na oślep, a równo. Szrama za szramą pojawiała się na ciele.

- Tylko nie... kapłonem! - zakrył obolałą twarz.

- Ani się ważę. Biorę go do refektarza. Na posilenie się! A ty won! Darmozjadzie. Maurów mu się zachciało, Saracenów! Dam ja ci takich Alladynów, że popamiętasz mnie do sądnego dnia! - obcęgi uderzyły w czerep czaszki. Huknęło! 

- Zabił mnie!

- Zabity nie darłbyś tu mordy! Won! Żmijo! Szatański pomiocie!

- Babcia...

- Babcią się będzie tu bydle zasłaniał?! Bracie Heliodorze, bracie Hiacyncie!...

W oddali pojawiły się dwie sylwetki, które najwyraźniej przyspieszyły kroku. Hubert zwący się Athelstanem wrzucił obcęgi do sakwy, kamień wodny i jedyny ocalały batożek.

- Wielebny Opacie, będziesz się w smole pławił za swoją niegodziwość!

- Mnie smołą straszysz szmaciarzu?!

Kiedy bracia Heliodor i Hiacynt dobiegli niedoszły święty lub w najgorszym wydaniu papież -  zniknął.

- Wielebny opacie, co się stało?! - zapytał brat Heliodor, chwytając łyk powietrza.

- Dogonić i obić? - brat  Hiacynt zawsze był gotowy.

- To tylko dostawca drobiu - wielebny Opat pomachał kogucimi zwłokami.

 

Amen!...