Pandemiczne opowieści - odsłona XI - antałek albo sprawka brata Teofila

sobota, października 24, 2020

Pandemiczne opowieści - odsłona XI - antałek albo sprawka brata Teofila

- Siostro Domityllo! Siostro Domityllo matka przełożona wzywa! - siostra Humbelina chaotycznie chwytała kolejny łyk powietrza. Wchodzenie po kamiennych, wyślizganych schodach nie było już na jej zaawansowany wiek.

- A co się stało? - usłyszała leniwie wyrażone pytanie. - Ojciec Święty zszedł?

- A uchowaj, pani Boże! Niech nasz Ojciec Leon XIII i stu lat dożywa.

- W sumie niewiele mu zostało - głos siostry Domityllii rozrechotał się w mrocznej celi.

- Czy siostra mogłaby zachować powagę? - siostra Humbelina dopiero teraz dostrzegła w ręku swej rozmówczyni kieliszek. - A to cóż znowu?

- Brat mi z Wiednia przysłał - oznajmiła siostra Domitylla. I wzrokiem pokazała na antałek.

- Z Wiednia? - dla siostry Humbeliny w tym jednym słowie zamykała się magia starej dynastii i miasta, o którym wiedziała, że tylu wielkich tam tworzyło muzykę: Mozart, Beethoven, Strauss jeden i drugi i cała gromada. - Pewnie ten huzar?

- Łajdak! Lubieżnik! - wyrzucała z siebie siostra Domitylla i ukradkiem zerkała, jak lico słuchającej płonie żarem oburzenia i bezsilności. 

- Pan go pokaże! Zobaczy siostra!

- Już pokarał.

- Tak?

- Syfilis go drąży, jak zły omen. Rana gnije na ranie.

Twarz siostry Humbeliny osiągnęła stan jakiej błogości i dziękczynności. Może już nawet w przebłysku myśli oddała dzięki Najświętszej Panience za szybkie rozprawienie się z grzesznikiem. 

- Nie ma grzechu bez kary - oświadczyła, jakby to ona stała na górze i wskazywała ludowi ziemię obiecaną. - Lubieżnik?

- Ech ten zwariowany Lajos! - westchnęła siostra Domitylla. - Nie starczyło mu żony, dwóch kochanek, to jeszcze... A konie! A karty! A wina beczkami. Chłopcami nie gardził. Właśnie to mi wysłał.

- A... a... a... matka przełożona wie? - siostra Humbelina zadrżała w sobie, jakie diabeł chciał z niej wytrząś duszę. 

- A po co ma wiedzieć? To dla zdrowotności. Dla krwi wzmocnienia. Ech Lajos! A Sándor! - pociągnęła łyka. - Jak siostra myśli jest li czy już nie ma diabła w tym kielichu?

- Diabła? - siostra Humbelina pospiesznie zrobiła znak krzyża. - A ten  Sándor? Też lubieżnik?

- Może jeden śliczny Otto mu by dał rady. Strzelał się przez cztery wariatki...

- Wariatki?! - siostra Humbelina wyglądała na osobę, jakby rozsypywała się w niej osobowość.  Rozum jednak nie nadążał za tym, co słyszała. Ledwo ochłonęła po Lajosie, a tu jakiś Sándor, albo jakiś śliczny Otto. Na szczęście Pan oszczędził jej takich pokus. - Pan mnie ustrzegł.

- Tak? Przed czym?

- Grzechem! Te wszystkie obleśne umizgi, pocałowania! Fuj! Rajfurstwo jedno! A upadek moralny! Zgnilizna!

- A kto by siostrę zgnilić zechciał? Chyba ślepy! - siostra Domitylla znana była ze swego niewyparzonego języka. Raz po raz bodła nim pobożną i oddaną Panu służkę Humbelinę. - Widziała siostra swą szpetotę w lustrze? No, cesarzową Sissi, to na pewno nie jesteś.

- Co siostra mówi?! Ja nic nie rozumiem! Ani chcę wiedzieć.

- Żadne rajfurstwo siostrze by nie groziło. Zbiry Karola V już tu nie wtargną, bez obaw. Oni brali jak leciało i...

- I?

- Historii siostra nie zna? Sacco di Roma!

- Ja tylko Pismo Święte czytam i żywoty świętych! - gram dumy pojawił się w głosie siostry Humbeliny.  Ale to na jej rozmówczyni wrażenia nie robiło.

- Nalać siostrze?

- Siostro Domityllo ja nie w takich sprawach! Nie takich - poprawiła habit, bo miała wrażenie, że coś ją obnaża. Choć tak naprawdę leżał na niej, niczym druga skóra. 

- Jakaż to sprawa?

- Matka przełożona...

- Co znowu nabroiła siostra Leokadia? Brat Teofil był? Ten świętoszek od kapucynów bosych? - siostra Domitylla powstrzymywała śmiech.  Zawsze tak było. Pukał jako spracowany pielgrzym, a potem kłopoty ze skutkami tych peregrynacji trzeba było wojować.

- Skąd matka wie, że brat Teofil?

- Bo rozum mam. I to wino!

- Ale... On taki... stary...

- Starszy jest tylko nasz cesarz - ryknęła siostra Domitylla i zamoczyła usta w winie.

- Cesarz?

- Franciszek Józef! Chlapnij sobie!

- Ja... ja... jestem służebnicą Pana - broniła się napadnięta propozycją siostra Humbelina. - Chlapać nie zamierzam, siostro...

- No i koniec - siostra Domitylla dokonała dzieła. Kieliszek był pusty, antałek był pusty. Wzrósł za to poziom szumów w kształtnej i szlachetnej głowie. - Tak mnie siostra zgadała, że zapomniałam o moim eksperymencie. 

- Ja... ja... jakim ekspery... mencie... - cedziła zaskoczona oskarżeniem siostra.

- Czy jest-że w nim diabeł? - wskazała na kieliszek.

- Diabeł? Diabeł jest wszędzie! Jeśli w oku, to trzeba ci oko usunąć.

Rozbawiło to siostrę Domityllę.  

- To by dopiero świat o kiju chodził!

- A czemuż to, siostro o kiju? 

- Bo by każdy bez oczu chodził.

- Ale...

- Siostry nie licząc, bo chyba poza brewiarzem świata bożego nie widziałaś.  

- Byłam w Asyżu.

- No to... bardzo daleko... 

- U św. Klary.

- No przecież nie u  Il Moro!...

- Pójdźmy do matki przełożonej, bo tam na nas czekają. Bo matka przełożona mówiła przy siostrach innych, że tylko siostra Domitylla poradzić może.

- A co tu radzić? - niezadowolenie odmalowało się na twarzy siostry. - Musi urodzić!

- U - r - o - d - z - i - ć ?

- Dla Leokadii, to nie pierwszyzna. Jak tylko brata Teofila zobaczy, to zaraz...

- Zaraz?

- Daruję siostrze szczegółów - odstawiła pusty antałek. - Chodźmy. 

Poszły. A o czym rozmawiały w zaciszu celi matki przełożonej zostało rozmawiających cierpką tajemnicą. Jedno poszło w świat, że brata Teofila, kiedy tylko pojawił się nie tylko, że gościnnie nie przyjęto, ale psami szczuto, a gromami z jasnego nieba ciskano, że sturlał się z klasztornego wzgórza ku uciesze gawiedzi. Nikt więcej onego w okolicy nie widział. Powiadali, że zmarł na suchoty lub ze zgryzoty. 

 

                                                                         Amen