Caduta / Burza odc. 7

piątek, marca 22, 2013

Caduta / Burza odc. 7

       To nie była potyczka. Oto spięły się dwa wichry, z których jeden łamał drzewa, drugi znosił ze swej drogi każdy pył. Nie było mocy, która umiałaby je zatrzymać. Ettore Gaetani ani myślał unikać starcia. Nie spodziewał się uderzenia Cosimo d’ Perugia. Już muskał Chiarę di Verroni, czuł jej zapach i jej strach. Widział go w jej oczach, kiedy miotała się w jego uścisku. A potem ten cios. Nagle. Jak huragan, który zrywa się z byle powodu. On, który tyle razy czuł żelazo na swoim i w swoim ciele upadł pod ciężarem małego sztychu? Nie potrafił bić się z kobietą. Nie stało mu zuchwałości. Dziewczyna wydostała się.
       A teraz przyszło mu bić się z samym Cosimo d’ Perugia. Jego oddział, jak klin wdarł się w jego szeregi. Z tych, którzy wyruszyli na polowanie na koniach siedziało może dwóch młodzików. Oddział Gaetaniego topniał, niczym lód pod ciężarem wiosennego słońca. d’ Perugia dostrzegł Gaetaniego.

Głownie ich rapierów spotkały się! Ciosy były miarowe! Raz, dwa, trzy – jak odmierzenia zegara. Dla jednego z nich czas miał dobiec końca. To, co nieuniknione stawało się każdym uderzeniem broni. Konie charczały, jakby same chciały wziąć udział w śmiertelnym starciu. Ich grzywy miotały się, jak dwa zawistne ognie.

 Ettore Gaetani nie mógł sobie darować, że sam zaskoczywszy wroga wpadł w ręce śmiertelnego przeciwnika. Próbował wbić się w połyskujący czarny pancerz. Nie miał ani okazji, ani ochoty podziwiać przecudnej urody ornamenty. Chętnie zdarłby go z Cosima. Ale w tej chwili jego potężny cios trafił w próżnię, bo udało się Gaetaniemu uchylić od niego i choć na chwilę oddalić wyrok. Z tym zajadlejszą siłą natarł na niego d’ Perugia!

W tej chwili Ettore dostrzegł, że do walki włączył się oddział Szwajcarów. Gnający na ich czele Pozzi krzyczał coś po niemiecku. Szwajcarzy otoczyli walczących szczelnym kołem. Zaczęła się rzeź. Dla Gaetaniego stało się jasne, że nikt z jego pocztu nie wyjdzie z tego kręgu żywy.

- Panie, uchodź!- wycharczał jeden z jego knechtów.

Niepodobieństwem było wypaść z tego kotła. Na domiar złego miał nad sobą rapier d’ Perugia, który brał odwet za wcześniejsze potyczki i porażkę. A przede wszystkim za śmierć obu Fattore, Enrico i Luci! Wiedział kim byli marsowi bracia, jak ich nazywano nie bez powodu. Imponowało mu, że to właśnie jego ostrze przebijało pierś pierwszego i ścięło drugiego. Teraz dopiero docierało do niego, że tym samym poruszył gniazdo szerszenia. Straszliwego, nieobliczalnego w swoim gniewie.

Ten okaleczony lew miotał się przed jego oczami, jak tytan. Kolejne uderzenie! Gaetani odparował je. Czuł jednak, że sił mu nie staje. Kątem oka dostrzegł, jak Szwajcarzy rozbijają stalową obręcz jego konnych. Pod ich ciosami padali kolejni zbrojni. Nie miał skupienia, by śledzić, co Pozzi i jego siepacze czynią na prawej czy lewej flance. On miał na karku d’ Perugia. Nie sądził, że stary kondotier ma tyle sił. Nie ustępował. Jego koń też nacierał, jakby chciał go zepchnąć w diabelską czeluść. Bo zaiste obaj wyglądali, jak zrośnięte demony! Miażdżący cios spadł na jego lewy bark. Zachwiał się. nie czuł bólu, ale dostrzegł potężny wyłom i krew, która trysnęła z rany. Ktoś krzyczał o ucieczce... Pośród gwaru podniósł się okrzyk „Maryja!”... Nie mógł rozpoznać kto to krzyczy... Nawet nie widział, jak rapier d’ Perugia ześliznął się po jego barku... Jego oczy nie widziały! Błądziły po kształcie, który go otaczał i osaczał... Coś chwytało go za gardło... Nie utrzymał broni i konia... Zsunął się pod jego kopyta... Próbował się podnieść. Ale nad nim wyrosła czarna skała, która ciskała błyski. Gromy? Krew zalała mu twarz... Przysiągłby, że usłyszał imiona: Enrico!... Luca!... Zachwiał się. Bezbronna, prawa ręka próbowała uratować resztę ciała przed upadkiem. Lewej nie czuł. Upadł. Czarna skała stanęła nad nim, jak kat. Podniósł głowę. Broczące krwią usta nie mogły się zdobyć nawet na szept... Cios w bok niemal przybił go do ziemi. Już nie podniósł się. Czarna skała uniosła się nad nim i całym impetem zmiażdżyła...

* * *

Lorenzo wezwał medyka. Mistrz Montefiore wbiegł, jak szalony. Dopadł do łoża księcia. Niemal w biegu opróżniał torbę, która obciążała jego prawie ramię. Za nim wszedł też sekretarz. Lorenzo nie czekał na dalszy bieg wypadków. Szybko wybiegł z komnaty. Teraz on gnał na złamanie karku. Sadził po dwa, trzy stopnie kamiennych schodów. Nie wiedział, jak znalazł się w stajni. Dopadł jedynego okulbaczonego konia i wypadł na dziedziniec. Myśl jedna, jak potężny miech, rozsadzała mu czaszkę: C – h – i – a – r – a ! On nie poganiał konia! On gnał na nim, jak wicher!

Dostrzegł przed sobą jeźdźca, który pędził w jego stronę. Spieniony koń zdawał się nie dotykać w ogóle ziemi. Lorenzo osadził swego wierzchowca w miejscu, aż ten zarył kopytami w ziemi mało nie wyrzucając z siodła jeźdźca.

- Chiara!

Dziewczyna szarpnęła mocniej swego gniadosza. Wyglądało, jakby nie rozumiała, kto w tym szalonym pędzie jest na tyle trzeźwy, by wymieniać jej imię. Zatrzymała się. Twarz wykrzywiał grymas. Bólu? Rozpaczy? Bezsilności? Walki? Zwycięstwa? Chyba wszystkiego po trochu. W końcu wydarła się z żelaznego kręgu, którego nie miała prawa rozerwać! Jej się udało! A jej towarzysze? Spojrzała za siebie. Po raz pierwszy! Nic nie wiedziała. To był jeden tuman, zbita masa barw, kurzu, okrzyków, przekleństw, rżenia koni i jęków.

- Chiara!

Lorenzo zeskoczył z konia i dopadł do księżniczki. Długo wtapiał swą twarz w jej suknię. To był ten sam zapach... To była jego bogini... Cała! Żywa!... Słyszał jej ciężki oddech. Dotknęła ręką jego twarzy. Spojrzał w górę.

- Chiara!...

Patrzył w jej niebieskie oczy. Były zmęczone, ale widać było, że wraca w nich blask szczęścia. Kochał je. Kochał, jak śmiały się. Kochał, jak gromiły go. Kochał je, jak dawały znane im tylko znaki. Nie kochał ich wtedy, kiedy za powłoką niby-objętności mijały go z oziębłością próżnej księżniczki, dumnej di Verroni. Nie mogły inaczej patrzeć.

- Chiara!

Zaczął całować jej trzewik. Nie broniła mu tego. Słyszał, że jej oddech powolnieje, uspakaja się. Jego serce też powoli wracało do spokojnego rytmu: bum-bum... bum-bum...

- Chiara!

Wymawiał jej imię, jak modlitwę. Po chwili spojrzała na niego. Jego usta same zaczęły mówić sonetem Petrarki:
  Jeśli to nie jest miłość - cóż ja czuję?
          A jeśli miłość - co to jest takiego?
          Jeśli rzecz dobra - skąd gorycz, co truje?
         Gdy zła - skąd słodycz cierpienia każdego?
Uświęcał ją każdym słowem, gestem, spojrzeniem. Ile by dał, by móc teraz pieścić burzę jej włosów, jej ciało, ją całą, z każdym zakątkiem magicznego ciała. Przenosił się już w inny wymiar, kiedy odezwały się armaty na murach zamczyska.

Oboje spojrzeli na pobojowisko. Dogasała walka. Mogli już rozróżnić d’ Perugia i Pozziego z jego Szwajcarami. Chiara zsunęła się z konia prosto w ramiona Lorenza. Jeszcze drżała. On chłonął zapach jej włosów. To była magia. Z zamkniętymi oczami rozpoznałby jej ślady na wietrze.

 - Chiara!

Dopiero teraz dostrzegł, że ma rozdarte ramie sukni. Nie, nie była ranna. Nie miała żadnych widomych śladów, poza lekką szramą na prawym policzku. Ale to nic. Nic jej się nie stało. Żyła! Była wolna! Bezpieczna w jego ramionach!

Wziął jej konia za uzdę.

(c. d. n.)