historia i ja: jezuici

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą jezuici. Pokaż wszystkie posty

piątek, stycznia 19, 2024

Smakowanie Bydgoszczy - 100 - o porannej zimowej porze

... pierwsze dni stycznia 2024 r. Temperatura: - 17 °C, odczuwalna jakieś - 20 °C. Każdy kadr okupiony zmarznieniem palców i powątpiewaniem w sens robionych zdjęć? Ale upór jest uporem i jednak tych kilka kadrów w bliskich od siebie odległościach spacerowych (między Starym Rynkiem a ul. Stary Port) pokonałem. W końcu, to nie Arktyka, więc to i owo zrobiłem, aby zostawić ślad urokliwości zimowych tego bydgoskiego f y r t l a. A, że akurat przypadło na s e t n y odcinek tego cyklu, to tym bardziej warto było chwilę pomarznąć. Bez obaw: odmrożeń nie mam, amputacji uniknąłem, a efekt moich starań proszę ocenić. Kiedy przyjdzie lato miło będzie zerknąć, jak to marzło się 9 stycznia bieżącego roku.

sobota, grudnia 30, 2023

Myśli wygrzebane - 142 - prof. Stanisław Obirek

"Rozmowa, którą przeprowadził Artur Nowak ze Stanisławem Obirkiem, łączy wątki autobiograficzne z głęboką refleksją nad tym, co dzieje się przez ostatnie lata z polskim Kościołem. Czytając tę książkę, miałam wielką przyjemność i radość z obcowania w tych niespokojnych i pełnych chaosu czasach" - tę opinię pani Olgi Tokarczuk już na tym blogu wykorzystałem. Było to przeszło trzy lata temu i otwierało 369. odcinek cyklu "Przeczytania", kiedy to pisałem o książeczce "Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła". [1] Po co wracam do t e j właśnie książki? Bo nadal źle się dzieje w Kościele (w domyśle: katolickim). Coraz, to wypływa albo jakaś afera pedofilska, albo słyszymy o zaniechaniu hierarchów w walce z nią. Oburza fakt, że Watykan nakłada na swoich pasterzy restrykcje, kary, żąda ich przestrzegania, ale to jakoś nikogo tu nad Wisłą, Wartą czy Drwęcą po prostu nie obchodzi! Sprawa nadania przez biskupa polowego Wiesława Lechowicza medalu "Milito Pro Christo" biskupowi Stefanowi Regmunotwi jest tego najjaskrawszym przykładem.[2]

Nie jest moim zamiarem kogo bądź atakować. Chcę tylko przytoczyć kilkanaście opinii eks-jezuity, który miał odwagę powiedzieć prawdę. Reklamacje zatem proszę kierować do pana profesora Stanisława Obirka. Nie wyobrażam sobie dyskusji dookoła, co się dzieje w Kościele (w domyśle: katolickim) bez barania pod uwagę włosów ludzi takich, jak pan Profesor.

sobota, grudnia 24, 2022

Kolędy w rytmie poloneza...

Nadszedł dzień świętowania. W wielu domach cały czas podtrzymywana jest dawna tradycja wspólnego kolęd śpiewania. Różnie z tym wychodzi. Najczęściej znamy pierwszą zwrotkę, góra dwie, reszta to jakieś mruczenie pod nosem. Przeszłe pokolenia zostawiły nam spory zbiór pieśni na Boże Narodzenie. Wiele z nich zapewne budzą w nas wspomnienia, kiedy byliśmy dziećmi, może pamiętamy jeszcze prawdziwe świeczki na choinkach, sami lepiliśmy łańcuchy, a wata robiła za imitację śniegu. Tego wtedy (w moim przypadku lata 60-te i 70-te) nie brakowało, a czerwone nosy i policzki, to był radosny koloryt bożenarodzeniowych wieczorów.

niedziela, lutego 05, 2017

Przeczyatnie... (191) Shusaku Endo "Milczenie" (Wydawnictwo Znak)

"...wszyscy, mężczyźni i kobiety, starzy i młodzi, zostali wymordowani co do jednego. Podobno walki tak spustoszyły okoliczne ziemie, że nie widać tam śladu człowieka, a co więcej, pozostałych przy życiu chrześcijan ściga się i tępi jak robactwo" - jesteśmy w XVII-wiecznej Japonii. Dzięki powieści Shusaku Endo "Milczenie", w tłumaczeniu Izabeli Denysenko i Wydawnictwu Znak.

Muszę przyznać się, że przeczytałem tylko kilka książek o Japonii. Poza fascynacją filmami Akiro Kurosawy, talentu Toshirō Mifune, niezwykłością samurajów, fanatyzmem kamikadze i... losem Godzilli - nie przełożyło się TO na moje szukanie historii Kraju Kwitnącej Wiśni. Pewnie, że wiem kim byli Toyotomi Hideyoshi czy Ieyasu Tokugawa, cesarze Mutsuhito i Hirohito. Ale to cała moja wiedza o Cipangu, jak przed wiekami określano Japonię na europejskich mapach. Nie wiem czy przeciętny Japończyk wie więcej o Polsce. Tym bardziej sięgnąłem po powieść Shusaku Endo. Nie powiem, żeby na mnie zrobił wrażenie dopisek na okładce: "Powieść, na podstawie której powstał najważniejszy film Martina Scorsese". Już prędzej Liam Neeson, którego aktorstwo cenię. Tak, to marketingowo doskonały manewr. Filmu, który miał swą premierę w Watykanie w zeszłym roku, nie widziałem. Nie będę więc ścigał się z analizą porównawczą: pierwowzór literacki contra film. Może to i dobrze. Sam nie wiem. Pewnie z czasem film obejrzę. I analiza sama z siebie pojawi się przy oglądaniu.

Strony