historia i ja: hrabstwo Northamptonshire

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą hrabstwo Northamptonshire. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, kwietnia 14, 2025

My english adventure - odcinek 23 - Kettering po raz ostatni...

"My english adventure" - dociera do ostatniego punktu pobytu w Kettering: cmentarza. "Zaraz, zaraz. Na cmentarzu już byliśmy!" - krztusi się swoim protestem niezadowolony Czytelnik. Tak, zgadza się, ale to będzie inny cmentarz. I zapewniam bardziej interesujący od tego, który zwiedzaliśmy na początku naszego dreptania po mieście hrabstwa Northamptonshire.

Tak, cmentarze to moja... słabość. Ale i ciekawość. Nie wiem skąd się bierze moje nimi fascynacja. Te angielskie mają swój specyficzny klimat. Nie wiem na czym on polega. chyba krótko pisząc: na odmienności od tego, co widzimy między Bugiem i Odrą, Bałtykiem i Tatrami.

Ujmuje mnie cisza, jaka na nich panuje, bez względu na wyznanie czy obrządek. Ja po prostu odpoczywam pośród mogiłami, jakkolwiek brzmi to dziwnie. Trudno mijać dziesiątki tablic i nie czytając czyje życie zamknęło się bezpowrotnie. Marność nad marnościami? - bez wątpienia. Kohelet wraca w takich chwilach. Brakuje tylko "Requiem" W. A. Mozarta.

Czas pochyla stare płyty. Nikt nie podnosi z upadku mogił, które bezlitośnie smagane czasem rozsypują się. Z prochu powstałeś w proch się obrócisz? - tu dociera z taka mocą, że nie trzeba słów. Wystarczy nasza zaduma. Czy potrzebna zmarłym? Nie wiem. Żywym - na pewno. Mi - na pewno.

Zawsze poruszają mogiły dzieci. Tu dodatkowo znajdowane... zabawki lub figurki. Spłowiałe, pozostawione wiele, wiele tygodni (a może lata) temu. Ostatni gest rozpaczy odwiedzających. dlaczego Ch. Chaplin albo konik na biegunach? Ile żalu w tych pozostawieniach?

To właśnie tu nasza peregrynacja zwróciła uwagę miejscowego... policjanta. Zapytał Macieja czy jesteśmy z lokalnej prasy. Widać to jednak rzadkość, że ktoś przekracza próg tego cmentarza i z takim zainteresowaniem mija kolejne groby, ba! robi zdjęcie za zdjęciem. Proszę wrócić do pierwszego kadru tego odcinka. Widać na nim ścięta kolumnę. Okazuje się, że to nie przypadek. W ten sposób symbolicznie informowano o śmierci młodej osoby. Taką ciekawostkę ujawnił tenże policjant, któremu zaimponowało, że polski nauczyciel historii interesuje się tym miejscem. Wskazał nam na kwaterę z czasów II wojny światowej.

Dobre pół godziny zajęło nam zwiedzenie tego cmentarza. Orsi z nami nie poszła. Maciej delikatnie naciskał, abym darował sobie kolejne pochylanie się nad krzyżem, płytą czy innym epitafium. Moje tylko jeszcze jeden zamieniało się w... kolejne -naście? I tu spotykam cmentarne anioły i damy żałobne!

Jak nie ulegać magiczności takich miejsc? Ja im oprzeć się nie potrafię. Dlatego piszę o nich szczególnie w czas listopadowej zadumy. Tu tylko ślad, że w ogóle byłem i widziałem. I nie było (i nie jest) mi obojętne.

Opuszczamy cmentarz. Żegnamy Kettering. Kolejna podróż w podróżowaniu po Wielkiej Brytanii dobiegała końca. Wracamy do Corby, aby następnego dnia ruszyć w dalszą drogę i odwiedzić Leicester. Na to jednak trzeba poczekać do odcinka nr 24. A ten już wkrótce. Zapewniam. Dodam tylko: powoli zbliżamy się do końca mego tu wspominania tego wyjątkowego dla mnie advenczerowania.

sobota, kwietnia 05, 2025

My english adventure - odcinek 22 - Kettering dalsze kroki...

"My english adventure" - to dla mnie cały czas nie kończąca się opowieść? Idziemy spacerkiem po Kettering. Po raz pierwszy doświadczam czym jest angielska pogoda. Tak, padał deszcz. Nie żeby tam zaraz ulewa. Deszczyło sobie i sprawiło, że zerkanie to tu, to tam trochę się gmatwało. Ale jakość trud i niedogodności nie psuły mi przyjemności z robienia kolejnych zdjęć. Cały czas przyświecała mi myśl: jesteś tu pierwszy raz i nigdy tu nie wrócisz!

Zawsze znajdzie się obiekt (jakkolwiek brzmi to przyziemnie), który zachwyci swoją oryginalnością i niespotykalnością. W końcu to świat naprawdę odmienny od naszego, choćby tego nad Brdą i Wisłą. A pogodny mural tylko rozpędzał chmurności nad głową. Naprawdę robi się pogodniej na duszy.

No i zachodzimy do pubu! Tak, to o nim miejscowi mówią, że to... biblioteka. Bo cała, dłuuugaaa ściana jest jednym wielkim regałem zapełnionym mnogością książek. Nie zrobiłem im zdjęcia. Są tłem na pewnym kadrze, ale nie mam pozwolenia na upublicznianie wizerunku moich zacnych Gospodarzy.

Jako rekompensatę proponuję mini-lekcję z... sfragistyki, czyli nauki o pieczęciach. Nie wiem dlaczego król Edward tak bardzo tu hołubiony? Kilka przerysowanych pieczęci tego monarchy. Oczywiście nie uszło to mej uwadze. Stąd tych kilka kadrów.

Oto kolejny przykład, jak nie nachalnie można podniecać zainteresowanie historią. Jak nie na chodniku, to na ścianie klimatycznego pubu. Zazdroszczę. I podziwiam. Tak, wychodzi ze mnie belfer. I to chyba dobry objaw. Bo niby jak można obojętnie przejść koło takich dodatków? Dla mnie to klimat i dusza takich miejsc. A przy okazji duma z czasu przeszłego dokonanego.

Deszczyk sobie przeszedł, choć ochłodzenie nas nie opuszczało. Kettering może trudno zaliczyć do metropolii, ale ja chłonąłem wiele z tego, co mijałem. Taka natura? I tu można znaleźć perełeczki. Trzeba patrzeć i widzieć. Uważam, że te czynności nie zawsze idą ze sobą w parze.

Jest na czym oko zawiesić. Trzeba tylko chcieć dostrzec wyjątkowość miejsca. Detale, detale, detale - szukanie się opłaca. Zapewniam. Skrzynka pamiętająca czasy króla Jerzego? Tylko którego? Ojca czy syna: Jerzego V czy Jerzego VI? Żadna rzymska liczba nie ułatwiła mi znalezienia odpowiedzi.

Nie byłbym sobą, gdybym nie wszedł do księgarni. A na półkach sami znajomi bohaterowie? Monty Don, Miś Paddington i śp. JKM Elżbieta II! To ta kolejna chwila, kiedy cieszę się, że nie znam języka, w jakim napisano książki, bo każdą z nich uważałbym za niezbędną.

No i porwałem się na zaspokojenie cukierniczego głodu! Nie widziałem na co się porywam! Tak, to miała być kolejna konsumpcyjna porażka! Ale musiałem poznać smak prawdziwego, angielskiego pączka. I poznałem. I nigdy więcej! To był jakiś horror! Takiej słodyczy w słodyczy nigdy nie jadłem. Mój organizm skapitulował po kilku kęsach! Dla mnie ten pączek był po prostu niezjadliwy! Niech żyją bydgoskie pączki!

Jest jedna pozytywność z wizyty w ketteringskiej cukierni: zostawiłem wpis w tamtejszej księdze-pamięci. I rysunkowo i pismowo! Tak, mój Błazen i mini-muchomorek zostały w Kettering. Ciekawe jak wygląda jego oglądanie?

No i miało być jeszcze cmentarnie. Ale chyba jednak zostawię, to na odcinek 23 tego opowiadania. Źle by się stało gdyby to zwiedzanie było drobnym dodatkiem do całości. Zatem do następnego odcinka. A na koniec jeszcze kilka kadrów z deszczem okraszonego Kettering.

Tak, zajrzymy tam. Następnym razem...

środa, marca 26, 2025

My english adventure - odcinek 21 - Kettering pierwsze kroki...

"My english adventure" - powoli zbliża się do końca? Tak jakby. Mamy za sobą Londyn, Cambridge. Corby zostaje naszą bazą wypadową, jakkolwiek brzmi to. Bo to stąd ruszamy na poznawanie kolejnego (kolejnych) zakątków Wielkiej Brytanii. Odwiedzimy teraz Kettering, stolicy dystryktu o tej nazwie. Nic o mieście nie wiedziałem. Tym bardziej żadnych skojarzeń nie miałem. Po prostu angielskie miasto? Ale i ono ma swoje uroki, klimaty i smaczki. Kilka z nich ułowiłem, choć akurat tu pogoda nas nie rozpieszczała. W końcu byłem w Anglii, a gdzie jak nie tam ma... padać deszcz.

"Znowu kościół? Znowu groby?" - odzywa się jakieś stękadło. Kiedy to dwa pierwsze zdjęcia jakie wykonałem w Kettering! Nic za to nie mogę, że to moje klimaty i wdzięczny temat fotograficznej pasji oraz poznania.

Moja niezadowolenie budzi fakt, że tak jak w Polsce od czasu do czasu staję przed zamkniętymi na amen wrotami i pozostaje mi tylko kroczenie wokół świątyni, uwiecznianie detali architektonicznych.

Cudownie jest, kiedy trafi się na... lokalnego patriotę. W tym wypadku starszego pana, którego uwadze nie uszło, że jakieś chodzące wokół kościoła 191 cm robi zdjęcia. Maciej na szczęście był pod ręką i ułatwił konwersację. W zamian była mini-lekcja o Ketteringu i miejscu przed którym byliśmy. I pytanie: czy widzieliśmy tę twarz? Twarz?

Nikt nie wie skąd się wzięła? Czy to autoportret budowniczego? Czy po prostu żart z epoki? Inne gęby to raczej element dekoracyjny. Ale to tu? Magia?

To tylko dwa z czterech kadrów, jakie wykonałem. "No, a groby?" - dopytuje Czytelnik kogo nie nudzi miejsce i detale. Już pokazuję. Że tylko cztery? Pokaże ich więcej, gdy nadejdzie czas listopadowego pisania.

Zainteresowanych doinformowuję: jesteśmy przed kościołem pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła. Trudno opuścić dziedziniec przykościelny. Tyle tu historii. Jak w wielu angielskich miastach i tu uczczono ofiar wielkiej wojny (1914-1918). To ten krzyż na placu i treść tablicy na postumencie.

Nie uwolnimy się od historii tak łatwo! Starczy wyjść poza zwiedzany dziedziniec, zostawić za sobą groby i trafiamy na... linę chronologiczną dziejów miasta Kettering! Rewelacyjny pomysł! - historia zapisana na chodniku! Od pola do pola - poznajemy najważniejsze fakty z dziejów miast nad rzeką Ise.

Czy nie robi się ciekawie? To zerkniemy teraz do pubu, który mieszkańcy potocznie nazywają... bibliotekę? Chyba jednak damy sobie z tym na razie spokój? Deszcz doskwiera. To będzie ciekawy wątek drugiego spotkania z Kettering. Zapewniam.

To do zobaczenia w odcinku 22 tego cyklu. Aha, dodam, że w pisaniu mamy dzień 20 września 2024 r. Piątek.

Strony