Do przeczytania jeden krok - zachęcenie 64 - Wydawnictwo Marginesy

środa, października 09, 2024

Do przeczytania jeden krok - zachęcenie 64 - Wydawnictwo Marginesy

"Do przeczytania jeden krok..." jest pomyślane, jako zachęcenie do wybranych pozycji, które proponują zaprzyjaźnione z blogiem Wydawnictwa. Moja rola ogranicza się tylko do zamieszczania anonsów wydawniczych. Nie odpowiadam za ich treść, formę, skutki odbioru. Jak Państwo nie znam tych książek, nigdy ich na oczy nie widziałem (może przelotnie na księgarskich półkach). Sam zatem ponoszę ryzyko, bo to, co teraz robię przypomina kupowanie kota w worku. Nie ponoszę zatem odpowiedzialności za ewentualne rozczarowania lekturą, podniesione ciśnienie z wrażenia przeczytania, zubożenia budżetu kiedy zdecydujecie się Państwo na zakup kolejnego volumenu. 

Jesień na dobre już zapanowała. Kolejna porcja propozycji Wydawnictwa Marginesy. Oczywiście wybór, to kolejny przejaw... demokracji. Nikt nikogo nie zmusza i nie nagabuje: czytaj! Po prostu pozostawiam pod rozwagę. 

1. Joanna Kuciel-Frydryszak "Słonimski. Heretyk na ambonie".

Tadeusz Konwicki, któremu Antoni Słonimski zapisał w spadku telewizor Sony, nie był zdziwiony, gdy podczas pogrzebu trumna z ciałem przyjaciela nie zmieściła się do grobu i trzeba było poszerzać dół. „Był większy, niż przewidywały normy. Ale ja o tym wiedziałem” – stwierdził Konwicki.

Słonimski nie tylko nie zmieścił się w grobie, ale też zawsze wykraczał poza wszelkie próby szufladkowania go i etykietowania, a było tych prób mnóstwo: liberał, pacyfista, antyklerykał, Żyd i mason, wychowawca liberalnej inteligencji, ikona opozycji, guru różowego salonu. Joanna Kuciel-Frydryszak pokazuje, że Słonimski wymykał się tym klasyfikacjom, a jego osobowość fascynowała właśnie dzięki wewnętrznym sprzecznościom.

Nade wszystko był wybitnym poetą, członkiem słynnego poetyckiego ugrupowania Skamander, niedościgłym felietonistą „Wiadomości Literackich”, „Tygodnika Powszechnego” czy „Szpilek”, dramaturgiem i satyrykiem. Również autorytetem dla rodzącej się w PRL-u demokratycznej opozycji, „Polakiem maniakalnym”, jak pisał o sobie.

Zwalczał i wyśmiewał nacjonalizm i ksenofobię, za co płacił wysoką cenę – jak wtedy, gdy w warszawskiej kawiarni młody poeta o narodowych poglądach uderzył Słonimskiego w twarz, czy w 1968 roku, kiedy Władysław Gomułka zaatakował go w swoim słynnym przemówieniu.

Nie doczekał końca PRL-u, ale go przeczuwał. Pisał: „Polska to taki dziwny kraj, w którym wszystko jest możliwe, nawet zmiany na lepsze”.

„Mój szef” – mówi o nim Adam Michnik. Król felietonu, mistrz ciętej riposty, guru opozycji lat sześćdziesiątych. Antoni Słonimski zapewne odpowiedziałby na taki panegiryk o sobie: dlaczego król, a nie cesarz? Jego „podwójnie rozwinięte gruczoły nienawiści” reagowały na każdy przejaw tromtadracji, głupoty i nacjonalizmu. Biografki doczekał się wybitnej. Heretyka na ambonie czyta się wybornie. To pełna anegdot, historycznie udokumentowana opowieść napisana z biglem. Strach pomyśleć, gdzie byłaby polska kultura, gdyby nie Słonimski - Marcin Zaremba, historyk

Skamandryta, poeta, felietonista, krytyk, dysydent, gentleman – te słowa nie oddają złożoności osoby Antoniego Słonimskiego, niezwykłego człowieka, który był nie tylko świadkiem wydarzeń XX wieku, ale też ich bardzo aktywnym uczestnikiem. Książka Joanny Kuciel-Frydryszak to portret namalowany z miłością, chociaż na pewno nie bezkrytyczny. Do przeczytania jednym tchem i do głębokiego zamyślenia się nad tym, jak można zachować się przyzwoicie w konfrontacji z okrutną historią -Katarzyna Kasia, filozofka

O postaciach takich jak Antoni Słonimski często pisze się tak, że trudno mi uwierzyć, że w ogóle ktoś taki był. Stawia się pomniki albo się je burzy, tworzy się legendy i szasta anegdotami (bywa, że zmyślonymi i przypisywanymi kilku osobom). Do portretów dorysowuje się aureole albo rogi. Ostatnio coraz popularniejsze stają się „biografie wywlekane”. Joanna Kuciel-Frydryszak niczego Słonimskiemu nie dokleja, nie dorysowuje, nie podsadza go na żaden cokół ani z cokołu nie strąca. Pisze o nim tak, że wierzę, że ktoś taki naprawdę był. I że był fascynujący. Szczerze polecam.

PS Słonimski pisał: „(…) kwiaty są świnie”. Można się z nim nie zgadzać, ale warto się zastanowić, czy na pewno wszystkie są w porządku? - Artur Andrus, dziennikarz

 

Joanna Kuciel-Frydryszak – dziennikarka, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim, autorka bestsellerowych książek Służące do wszystkiego (Marginesy 2018) i Chłopki. Opowieść o naszych babkach (Marginesy 2023). W 2012 roku debiutowała biografią Antoniego Słonimskiego Słonimski. Heretyk na ambonie (niniejsze wydanie jest drugim, zmienionym), zdobywając nominacje w najważniejszych konkursach na historyczną książkę roku: do Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego oraz do Nagrody im. Oskara Haleckiego. W 2017 roku ukazała się jej kolejna, ceniona biografia Iłła. Opowieść o Kazimierze Iłłakowiczównie (Marginesy 2017). Laureatka m.in. Nagrody „Newsweeka” im. Teresy Torańskiej, Bestsellerów Empiku, konkursu Mądra Książka Roku współorganizowanego przez Uniwersytet Jagielloński i plebiscytu Wrocławianka Roku 2023. Należy do stowarzyszenia pisarzy Unia Literacka. 

2. Sam Wasson "Francis Ford Coppola. Rewolucjonista".

Wizjoner, który zrewolucjonizował język filmu.

Artysta, który ponad wszystko pragnął niezależności.

Reżyser skłonny dla dzieła zaryzykować wszystko – nawet własny majątek.

Producent słynący z pomysłowości i determinacji.

Człowiek niestrudzenie poszukujący odpowiedzi na nurtujące go pytania.

Jeden z największych filmowców wszech czasów.

 

Biografia Francisa Forda Coppoli jest historią nieustającej walki, spektakularnych wzlotów i dotkliwych upadków. To opowieść o bezkompromisowym twórcy, dla którego najwyższym celem jest realizacja artystycznej wizji, a którego rewolucyjne idee często wyprzedzały swoje czasy.

Sam Wasson przeprowadził setki rozmów z reżyserem i jego współpracownikami, miał również dostęp do prywatnego archiwum twórcy. Ta książka pozwala z bliska przyjrzeć się produkcji kultowych dzieł takich jak Ojciec chrzestny, Rozmowa czy Czas apokalipsy i –często nieposkromionym – metodom twórczym Coppoli, a także jego relacjom z innymi legendami kina: George’em Lucasem, Stevenem Spielbergiem czy Marlonem Brando.

 

Z opowieści Wassona wyłania się portret mężczyzny czarującego i błyskotliwego, ale także dręczonego niepokojem, impulsywnego, skłonnego do popadania w skrajności. Geniusza w całości oddanego sztuce.

 

Ta biografia zaskoczy was, nawet jeśli myślicie, że wiecie o Coppoli wszystko. To brawurowa, napisana z filmoznawczą pasją opowieść o geniuszu, szaleństwie, megalomanii i planach większych niż życie. Portret artysty, który nigdy nie bał się stanąć do walki ze światem.

JAKUB DEMIAŃCZUK, „Polityka”

 

Nikt nie pisze o historii kina tak soczyście, jak Sam Wasson. Nikt nie zaszalał w Hollywood tak, jak Francis Ford Coppola, kręcąc Czas apokalipsy. Już dawno nie dostaliśmy takiej biografii filmowca i takiej monografii wybitnego filmu w jednym - MICHAŁ OLESZCZYK, podcast SpoilerMaster

 

Sam Wasson jest tak zafascynowany Coppolą, jak Coppola filmem. Ciągle złakniony prawdy o nim, próbuje ją poznać na wszystkie możliwe sposoby: obserwuje, podpatruje, wypytuje, konfrontuje, zapisuje. Efekt tego szaleńczego śledztwa przedstawia się imponująco: Francis Ford Coppola jawi się niczym pułkownik Kurtz z Czasu apokalipsy, tyle że jego czas w historii kina stał się Czasem Spełnienia. I wciąż trwa - TOMASZ RACZEK, krytyk filmowy

 

Niepokorny, szalony, autentyczny. Jakiś. Oryginalny, kręcący filmy tak, jak chce, a nie jak żądają producenci. Jego wyobraźnia nie zna granic – podobnie jak budżet filmów, które kręci. Tacy jak Coppola przechodzą do historii kina. Warto poznać go bliżej. To jeden z ostatnich wielkich wizjonerów, przypominający o czasach, gdy o wszystkim nie decydowały algorytmy i kasa, a talent i fantazja - KAROLINA KORWIN PIOTROWSKA, dziennikarka 

3. Amy  Liptrot "Wygon". 

Poruszające wspomnienia o wychodzeniu z alkoholizmu.

 

Trzydziestoletnia Amy wraca na rodzinne Orkady – wyspy u wybrzeży Szkocji, z których desperacko pragnęła uciec. Pokiereszowana przez nałóg, próbuje znaleźć choć tymczasową stabilizację i nauczyć się żyć bez alkoholu. Jej droga do zdrowienia prowadzi między innymi przez kontakt z dziką przyrodą: na wyspach pracuje dla Królewskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków, pomaga ojcu w opiece nad stadem owiec, tropi zorzę polarną, pływa w lodowatym morzu i zmaga się z gwałtownym wiatrem.

 

W swoich wspomnieniach autorka uważnie przygląda się otoczeniu, ale także sobie, a naprawienie więzi z miejscem, z którego pochodzi, okazuje się kluczem do zrozumienia tego, co dla niej ważne. Jej liryczna, introspektywna proza, głęboko osadzona w brytyjskiej tradycji pisania o naturze, z obezwładniającą szczerością zdaje relację z rekonwalescencji. Liptrot otwarcie pisze o trudach pozostawiana w trzeźwości, o tym, jak ciężko pogodzić się z utartą dawnego stylu życia i kontynuować walkę z kompulsywną naturą. Czasem ze spokojem, a czasem z frustracją obserwuje powracające destrukcyjne impulsy i stara się zbudować swoje życie na nowo.

Wygon został nagrodzony Wainwright Book Prize oraz PEN Ackerley Prize i był bestsellerem w Wielkiej Brytanii. Na podstawie książki powstał film The Outrun z Saoirse Ronan w roli głównej.

 

Wygon to historia o tym, że nasze problemy znajdą nas i wielkim mieście, i na wyspach na samym krańcu świata. To historia żałoby po tym, co trzeba poświęcić, by zacząć życie od nowa, ale też opowieść pełna nadziei na to, że kiedyś znajdziemy spokój i zupełnie nowe źródła wewnętrznej energii - Katarzyna Czajka-Kominiarczuk, Zwierz Popkulturalny.

 

Godny pozazdroszczenia debiut, który łączy klarowną autorefleksję z olśniewającą prozą. Rodzaj osobistego dziennika z podróży po Orkadach, ich tajemniczej geologii i mistycznej

historii, opowiedzianego z perspektywy osoby, która jest jednocześnie tamtejsza i obca. Podczas lektury można sobie wyobrazić spektakularny pejzaż, na tle którego Liptrot pisze zarówno po to, by odeprzeć samotność, jak i najpełniej wykorzystać jej liczne dary – tak jak dawniej alkohol był jednocześnie problemem i rozwiązaniem. To ciężka walka, a cykl odpychania i przyciągania, pragnienie, by pozostać i by odejść – tak jak wiatr i fale – nigdy nie ustaje - „New York Times Book Review”.

Amy Liptrot jest szkocką dziennikarką i pisarką. Publikowała m.in. w „Caught by the River”, „The Guardian” i „The Observer”. Amy pracowała także jako modelka, trampolinistka i w fabryce skorupiaków. Wygon ukazał się w 2016 roku i był narodowym bestsellerem – w Wielkiej Brytanii sprzedano ponad 100 tysięcy egzemplarzy, a prawa do książki sprzedano na 15 rynkach. Książka została nagrodzona Wainwright Prize oraz PEN Ackerley Prize, znalazła się też na krótkich listach do Wellcome Prize i 2017 Ondaatje Prize. Zarówno Wygon, jak i jej druga książka The Instant były bestsellerami „Sunday Timesa”.

4. Maria Kuncewiczowa "Tristan 1946".

Michał, młody Polak naznaczony koszmarem drugiej wojny światowej, przybywa do Anglii, gdzie mieszka jego matka Wanda. Tam poznaje Kathleen i pomaga jej znaleźć posadę u starszego profesora – za którego dziewczyna wkrótce wychodzi za mąż. Jeden wieczór staje się kamykiem, który porusza lawinę. Wanda, goszcząca u siebie Michała i Kathleen, proponuje im wspólne wysłuchanie symfonii Césara Francka. Muzyka budzi w młodych namiętność. Od tej chwili ich losy zaczynają przypominać historię Tristana i Izoldy – symfonia staje się ich napojem miłosnym, a Wanda, pomagając ukrywać romans, wchodzi w rolę Brangieny. Czy w Londynie znajdą schronienie przed królem Markiem? Czy ich miłość pokona przeciwności losu?

Tristan 1946 to nie tylko historia płomiennego uczucia, ale także refleksja nad traumą wojenną oraz skomplikowanymi relacjami rodzinnymi. Kuncewiczowa mistrzowsko łączy realistyczną prozę z elementami psychologicznymi, tworząc duszną i pełną napięcia atmosferę.

Wydanie zawiera wstęp Anny Nasiłowskiej, która wprowadza czytelnika w kontekst historyczno-literacki powieści.

5. Paul Lynch "Pieśń prorocza".

Powieść nagrodzona Nagrodą Bookera w 2023 roku.

Mocna, klaustrofobiczna i przerażająco prawdopodobna…
„Guardian”

Pewnego ciemnego wieczoru w Dublinie Eilish Stack, naukowczyni i matka czwórki dzieci, zastaje pod drzwiami dwóch funkcjonariuszy nowo utworzonej irlandzkiej tajnej policji. Przybyli, by przesłuchać jej męża, działacza związkowego.

Irlandia się rozpada. Ucisk rządu zwracającego się w stronę tyranii dotyka cały kraj. Kiedy jej mąż znika, Eilish zostaje rzucona na pastwę koszmarnej logiki społeczeństwa w rozkładzie. I będzie musiała zdecydować, ile jest gotowa poświęcić, by ocalić najbliższych.

Zatrważająca Pieśń prorocza to dzieło oszałamiająco oryginalne, opisujące druzgocącą wizję stopniowej utraty wolności w państwie totalitarnym, a zarazem poruszający portret matki próbującej utrzymać rodzinę blisko siebie, przy życiu.

Znakomita, nagrodzona Bookerem powieść to historia zła, które wydarza się na naszych oczach, choć przecież tak bardzo staramy się go nie zauważać. To przepowiednia tego, w co może zmienić się świat, jeśli się nie opamiętamy. To krzyk, żądanie natychmiastowego wstrzymania procesów, które – a wiemy to doskonale z lekcji historii – zawsze prowadzą do tragedii. Jeszcze nie jest za późno, jeszcze możemy się otrząsnąć, przekonuje Paul Lynch. Nie sposób mu nie wierzyć - Michał Nogaś.

Koniec świata potrafi się zacząć całkiem niewinnie. Drobne elementy rzeczywistości przestają pasować, ale wciąż można to zbyć machnięciem ręki: to nic takiego. A później nie ma już odwrotu. Duszna, dławiąca proza. Olśniewa stylem, oddaje najskrytsze lęki. I choć człowiek chciałby przestać czytać, nie może, musi wiedzieć, co będzie dalej - Natalia Szostak.
Prorocze arcydzieło.
„Washington Post”

Piękna i mocna. Lynch jest wybitny, gdy ukazuje biurokratyczne zawiłości popadania w chaos.
„New York Times”

To nie jest książka przedstawiająca ucisk polityczny jako problem intelektualny, który należy rozwiązać. Ona celuje w układ limbiczny i nie chybia.
„Los Angeles Times”

6. Wojciech Chmielarz "Rodzinny interes". 

Wyspa Wolin, Międzyzdroje. Styczeń. Po sezonie nad polskim morzem pustki. Po plażach wędrują okoliczni mieszkańcy i nieliczni turyści. Wśród nich Bezimienny, który poszukuje zaginionego pięć lat temu chłopaka. Z dnia na dzień coraz bardziej skłonny jest przyznać się do porażki. Wtedy jednak przypadkiem poznaje niejakiego Wikta, który następnego dnia znika w tajemniczych okolicznościach. Bezimienny postanawia dowiedzieć się, co się za tym kryje.

Tymczasem w ośrodku ukrytym w głębi Wolińskiego Parku Narodowego uwięziona zostaje młoda dziewczyna – Sis. Nieustannie pilnowana przez ludzi ojca, Barabasza, planuje ucieczkę. Wkrótce jej ścieżki przetną się z Bezimiennym. A jakby tego było mało, na Wolinie wszyscy poszukują pendrive’a. Pendrive’a wartego pięćset milionów dolarów.

Wojciech Chmielarz – autor kryminałów, dziennikarz, laureat Nagrody Wielkiego Kalibru (2015) i Wielkiego Kalibru Czytelników (2019), dziewięciokrotnie nominowany do tej nagrody. Autor cyklu powieści o komisarzu Jakubie Mortce: Podpalacz (2012), Farma lalek (2013), Przejęcie (2014), Osiedle marzeń (2016), Cienie (2018), Długa noc (2022), cyklu gliwickiego: Wampir (2015), Zombie (2017) i Wilkołak (2021), postapokaliptycznej powieści Królowa Głodu (2022) oraz thrillera psychologicznego Żmijowisko (2018), za który otrzymał nagrodę Złotego Pocisku i Grand Prix Warszawskiego Festiwalu Kryminału. Po nim ukazały się kolejne thrillery – Rana (2019) i Wyrwa (2020) oraz powieści sensacyjne: Prosta sprawa (2020) i Dług honorowy (2021). Trzy jego powieści – Żmijowisko, Wyrwa i Prosta sprawa– zostały zekranizowane.