Spotkanie z Pegazem (125) Czesław Niemen "Epitafium" (Pamięci Piotra)

środa, czerwca 20, 2018

Spotkanie z Pegazem (125) Czesław Niemen "Epitafium" (Pamięci Piotra)

Umarł Marek. 

Nie znaliście Marka. Wiem. Marek w latach 1985-1990 był moim uczniem i wychowankiem w SP 22 w Bydgoszczy. To była moja pierwsza klasa, którą prowadziłem od klasy IV do szczęśliwego finału w czerwcu 1990 r. Potem wpadaliśmy na siebie na ulicy. Ostatnie takie spotkanie (w okolicy mej dawnej budy średniej, tj. mechanika 1) trwało blisko dwie godziny. Marek w skórze, długie włosy, jakby dopiero zsiadł z motocykla lub urwał z kapeli hard-rockowej. Zagadał mnie (Bliźniaka z natury) niemal na śmierć. Może dlatego, że sam był spod znaku Bliźniąt. Kilka dni temu Marek skończył 43. lata. Jeszcze 12 czerwca dokonywał wpisu na Facebooku: "Siemka kochani..informacyjnie tak chcialem napisać... Czerwiec leci mi chemia... Oslabia ze grom zaczynam odczuwać.. Czasem wręcz nie mam.sily pisać na fb.. Dziwne stany.niegniewajcie sie ze mniej mnie będzie lub ze nie odpiszę...wiadomo staram się wsio wytrzymać i nie poddam obiecalem. Więc slowa dotrzymam.👍dziękuję jeszcze raz wszystkim za wsparcie ze jesteście ze mną duchowe i nie tylko". Cytuję bez mojej ingerencji. Zmarł w ostatnią niedzielę.

Po co ten wstęp? Bo zwykle, gdy zderzam się ze śmiercią kogoś tak młodego i mi bliskiego, to wraca do mnie "Epitafium" (Pamięci Piotra) Czesława Niemena. Tak, wspominałem o tym utworze w tekście "Niemen" z 17 stycznia 2013 r. To był jeden z pierwszych wpisów na tym blogu, który wtedy liczył sobie raptem miesiąc i dwa dni. "Epitafium", to dla mnie  b a r d z o   ważny tekst. Kiedy zmarła koleżanka Mariola - też nadmieniłem i cytowałem te smutne słowa...

Jakie imię
nosi
ten
co
w półuśmiechu
myśli
w zaledwie rozpoczętej
pieśni
w półkroku drogi
przeciął
nić
uwitą
z miłości...

Czyim
kaprysom
w ofierze
zawlekliśmy ciebie
na stos pogrzebny
i w pejzażu cmentarnym
stoimy osłupieni
nad nowo wyciosanym
krzyżem
Świętemu prawu
świętych czynów
urąganiem
zwracam się
do ciebie
c y w i l i z a c j o
pełna pychy
opiekunko
co ty uczynisz
jakim narzędziem
wyrwiesz
ostrze bolesne
z serc
bijących
w żałobne dzwony
jak jeszcze długo
skrzypiący frazes
takie jest życie
jedynym będzie
usprawiedliwieniem
niedorzecznej
śmierci
CZŁOWIEKA 

Nie pamiętam, kiedy mój brat kupił płytę "Katharsis". Od pierwszego słuchania został ze mną utwór zamykający longa, poświęcony pamięci perkusisty Piotra Dziemskiego (1953-1975). 10 lutego muzyk skończyłby 65. lat. Miał 22., gdy umierał.

Powinienem przeprosić Marka. Do dziś nie wykorzystałem zdjęć, jakie nadesłał do mnie z Mönchengladbach (Burton Garden). Na swoim Facebooku pożegnałem Marka słowami: "Nie wierzę w to, co czytam. Marku nie mogłeś przegrać! Ledwo, co skończyłeś 43 lata - i koniec? To miała być kolejna życiowa walka, którą podjąłeś. Po Jarku, Piotrze i Ciebie zbraknie z VIII b SP 22, absolwenci 1990 r. A wiesz, co jest najstraszliwsze? Że życie idzie dalej. Dalej będzie świecić słońce, a ludzie będą szczerzyć na siebie kły. Wobec Twej śmierci wszystko staje się miałkie i puste. Szkoda, że nie udało się nam raz jeszcze spotkać. Miałeś mnie zabrać do Mülheim an der Ruhr. Cholerne wyroki!... Takim Ciebie zapamiętać: Ty i węże! Pamiętasz, że podziwiałem niezwykłość Twojej pasji. Żegnaj. Twój wychowawca. PS: To nie ta kolejność w odchodzeniu". Kilka komentarzy pod tym zapisem, to koleżanki i koledzy z dawnej VIII b. 

Stoję bezbronny nad faktem tej bezsensownej śmierci. Marek wraca do domu, do Polski, do Bydgoszczy, do Łęgnowa. Za kilka dni. Moja... klasa duchów powiększa się. 

Marek

PRZYMUS

(1975-2018)
R. I. P.