День Побе́ды - 9 мая

poniedziałek, maja 09, 2016

День Побе́ды - 9 мая

Trudno zaliczyć mnie do miłośników Związku Radzieckiego.  Советский Союз wypalił śmiertelne piętno na historii mojej kresowej rodziny! 17 IX 1939 r., zsyłki na Sybir, dwie okupacje wileńskich Kresów, wyzucie z ziemi przedziadów, bydlęce wagony - to wszystko jest we mnie. A jednak nie potrafię napisać: nienawidzę. A jednak nie potrafię plunąć w twarz. Czy tym samym zaprzeczam historii własnej Rodziny, która pisała ją przez stulecia nad Wilią i Niemnem? To Oni, moi przodkowie, bili się o tamte ziemie już w  XVI  w. Byli u boku JKM Stefana Batorego, gdy dobywano ruskich twierdz, z których jedna była nawet matecznikiem: Połock! Bili się o Kresy w 1920 i 1944! Trudno, jestem tego zdania, zrozumieć historyczność Kresów, jeśli nie zostawiło się tam grobów, rozbitych zaścianków, stratowanych cmentarzy - bardzo trudno, a może nawet niemożliwe? To wszystko jest we mnie. Po co taki długi wstęp: by jakiś nie-do-uk nie rzucił mi w twarz "bolszewik!", "sowietysta!", "swołocz!".

Skończył się PRL. Nikt już nie święci 9 maja! Nawet 8 tego miesiąca przechodzi jakiś zapomniany, zawstydzony? To o czym tu mówimy? Nie jestem klakierem tego, któren teraz siedzi na Kremlu. Zresztą na swoim historycznym FB dawałem wielokrotnie przykłady swej niechęci do Владимирa Владимировичa! Nawet gdy przed laty wszyscy piali z zachwytu nad Михаил'em Сергеевич'em - ja mówiłem: "Ostrożnie! każdy nowy car jawił się jako reformator". A potem ten uwielbiany laureat Pokojowej Nagrody Nobla wysłał czołgi, żeby zmasakrować Braci Litwinów!... I Советский Союз rozsypał się na naszych oczach? Nie wierzyłem własnym głazom. To musiało nastąpić, ale za pokolenia wnuków naszych, nie nas!...

Kiedy przejdę do sedna sprawy? Gaduła Bliźniak? 9 мая, День Побе́ды - to bodaj największe święto, jakie ostało się po dawnym Советский'm Союз'ie naszym rosyjskim druzjam? I jak, co roku tonąć będą w triumfalizmie, bezgranicznej dumie, że TYLKO oni pokonali faszystowskiego gada! I jak, co roku świętowane będzie zwycięstwo w...  No, właśnie. Dla Rosjan nie istnieje pojęcie "II wojna światowa". Dla nich na wsiegda pozostaje tylko: Вели́кая Оте́чественная война́ 1941-1945. W День Побе́ды należy IM przypomnieć, że w latach 1939-1941 byli wiernymi sojusznikami III Rzeszy!... TO zupełnie wyparli ze swej świadomości! Oni zawsze byli tylko ofiarą? Brednie! Po Polskę sięgnęły krasnoludki? W Katyniu, Charkowie, Miednoje i innych miejscach  mordowały gnomy? Nie dość na tym: powracają DEMONY! Odżywa kult gruzińskiego bandyty - Сталинa!...

Od 1975 r. obchodom towarzyszy szczególna pieśń: "День Побе́ды". Autorem tekstu jest Władymir Charitonow, muzykę skomponował Dawid Tuchmanow, a etatowym wykonawcą pozostaje Lew Leszczenko. Dla Rosjan, to nieomalże kolejny hymn narodowy? Proszę zerknąć do YT i sprawdzić - już na pierwsze tony wstają z miejsc. Identycznie dzieje się, kiedy wykonywana jest "Свяще́нная война́". W czasie koncertu  Chóru Aleksandrowa w Bydgoszcz (11 XI 2013 r.) byłem jednym z niewielu w hali "Łuczniczki", który wstał... Dziwne to uczucie. Wierzcie mi. Tłum siedzi, a kilku (oszołomów?) stoi? Nie wolno było inaczej. "День Побе́ды" nie wywołuje we mnie takich uczuć, choć nie twierdzę, że tekst jest mi zupełnie obojętny. Szczególnie poruszają mnie słowa: "Здравствуй, мама, возвратились мы не все...". I widzę scenę z głośnego filmu "Lecą żurawie/Летят журавли", kiedy Wiera (w tej roli rewelacyjna Tatiana Samojłowa/Татьяна Евгеньевна Самойлова) przychodzi na dworzec, bo wciąż wierzy, że jej Boria wróci z wojny (Aleksiej Batałow/Алексе́й Влади́мирович Бата́лов). Ale... I rozdaje kwiaty, które dla niego przyniosła... Trzeba być z drewna, aby ta scena nami nie poruszyła... Dla kogo to już nudziarstwo, to niech włączy "Журавли" w wykonaniu Маркa Бернеaс.

День Побе́ды, как он был от нас далёк,
Как в костре потухшем таял уголёк.
Были версты, обгорелые, в пыли —
Этот день мы приближали как могли.

День Побе́ды
Порохом пропах,
Это праздник
С сединою на висках.
Это радость
Со слезами на глазах.
День Побе́ды,
День Побе́ды,
День Побе́ды 

Дни и ночи у мартеновских печей
Не смыкала наша Родина очей.
Дни и ночи битву трудную вели —
Этот день мы приближали как могли.

Этот День Побе́ды...

Здравствуй, мама, возвратились мы не все...
Босиком бы пробежаться по росе !
Пол-Европы, прошагали, пол-Земли —
Этот день мы приближали как могли.

Этот День Побе́ды...

Impulsem do pisania o 9 maja było to, co na FB, zamieściła pani Татьяна Евге́ньевна (Янковска). Za zgodą Autorki cytuję dwa Jej wpisy: "Каждый год встречаю День Победы со слезами на глазах. Мои детские воспоминания тесно связаны с рассказами о дедушке, которого бабушка прождала всю свою жизнь, до самой смерти. Дедушку забрали на фронт из Перми (семью эвакуировали туда из Великих Лук) в 1941 году и он пропал без вести. Бабушка осталась одна с двумя маленькими дочками и сынишкой, моим отцом, а четвёртым ребёнком она была беременна. Сердце разывается, когда вспоминаю рассказы отца о том, как они выживали. Никогда не забуду с какой любовью, верой и надеждой бабушка и мой отец ждали годами возвращения дедушки или, хотя бы, весточки о нём. Теперь уже нет ни бабушки, ни моего отца, но память и любовь осталась в моём сердце.

Григорий М. Миронов (1911-1941)

Я не живу в России и не смогу приехать на День Победы. 9 Мая зажгу лампадку на могиле Русских солдат по месту жительства, но душой я буду в Луках... Мысленно пронесу портрет по улицам родного города". O ile ktoś ma problemy ze zrozumieniem, to niech szuka pomocy u znających jeszcze język rosyjski.  Ten sam wpis odnajdziemy na portalu Бeccмepтный Пoлк  http://luki.ru/polk/persons/432182.html , którego bohaterem jest Dziadek pani Tatiany. Od teraz już wiemy, że Ów, to Григорий Михайлович Миронов (1911-1941). Rówieśnik  moich Dziadków. 

Odważyłem się napisać: "Jako wnuk Kresów jestem chyba w stanie wiele zrozumieć. Nigdy nie przestanę podziwiać Rosjan, jako Narodu. Nie patrzę na nich przez pryzmat zbrodni, systemów, rządów. To, co mogłem TU przeczytać, to wspaniała historia. Babuszka eto nastajaszcza żeńszczina". Na mój wpis na FB pani Tatiana odpisała: "Serdecznie dziękuję za zrozumienie i współczucie. To dla mnie bardzo ważne. Tak, losy jakich wiele. Bardzo trafne spostrzeżenie, prawdziwy bohater - to babcia. Sama z czwórką dzieci na Uralu. Nie mieli co jeść. Ciężarna, po nocy kradła z pola niewyzbierane, pomarznięte ziemniaki... Napisałam to, co czuję. Czułam taką potrzebę, bo nadchodzi ten Dzień, który otwiera stare rany. Nie chciałam tłumaczyć na polski ze względu na niechęć do Rosjan, która tkwi w wielu Polakach. Cieszę się, że Pan zrozumiał. To dowód na to, że człowieczeństwo i empatia nie mają narodowości". Serdecznie dziękuję, że mogłem o TYM tu napisać. Pragnę ten post poświęcić pamięci Григория Михайловичa Мироновa i tysiącom bezimiennym sołdatom, którzy pagibli w czasie II wojny światowej.

 Ю. Непринцев "Памяти павших"

Е. Моисеенко "Ветераны"

Źle się dzieje, kiedy historia dostaje się w łapy propagandystycznych manipulatorów! Tak jest nad rzeką Moskwą, tak jest nad rzeką Wisłą!  Nikt nikomu nie każe kochać Sowietów. Nikt nikomu nie każe ganiać na cmentarze i kłaść tam cwiety! W wielu naszych sercach tkwi po-sowiecka zadra. Los zwykłego sołdata nie jest powodem do ciskania gromów i epatowania swej nad-sprawiedliwości w ferowaniu wyroków historycznych! Boli nas wiele wspomnień ze wspólnej historii. A jednak ja cały czas nie potrafię napisać: nienawidzę. 

 В. Куленич "Скорбь"