Polonia Restituta - VII - Karolina Firlej Bielańska "Wyzwolenie"

wtorek, listopada 11, 2014

Polonia Restituta - VII - Karolina Firlej Bielańska "Wyzwolenie"

Niewiele wiem o autorce. W zbiorze "W blasku legendy..." (dane dotyczące wydawcy w poprzednim rozdziale) jest niewielka nota biograficzna. Cytuję całość: "Karolina FIRLEJ-BIELAŃSKA (1872 - ?) - historyczka i publicystka, w latach 1905-12 przewodnicząca koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Czortkowie, 1917-19 - kurierka w POW. W następnych latach pracowała w kancelarii cywilnej Prezydenta RP i w Belwederze. Autorka m. in. monografii Nullo i jego towarzysze (1923), Roman Sanguszko (1925). Ogłaszała liczne artykuły w «Drodze», «Bluszczu», «Kobiecie Współczesnej», «Kurierze Porannym», «Żołnierzu Polskim»". I to wszystko, co wiem. 

Postanowiłem w dniu tak podniosłym zacytować wiersz Karoliny Firlej Bielańskiej "Wyzwolenie". Ilekroć myślę o odzyskiwaniu niepodległości (nie zapominajmy, że proces kształtowania się granic trwał do 1922 r., a jesli dodać aneksję Zaolzia, to jeszcze dłużej!) wraca do mnie myśl, że jestem dopiero drugim pokoleniem zrodzonym w wolnej Polsce! Wszyscy moi dziadkowie (Maria - rocznik 1913, Jadwiga - rocznik 1915, Stanisław - rocznik 1906 i Stanisław - rocznik 1910) rodzili się jeszcze jako poddani cesarzy Wilhelma II (po mieczu) i Mikołaja II (po kądzieli).

Utwór poprzedza dedykacja (?): "Do obrazu Waltera Crane'a Prometeusz rozkuty".

Z mroków niewoli wstał - mocarne sprężył ręce, 

Zerwany łańcuch spadł, u nóg mu chrzęści,

Ran krwawych ślad po długiej został męce,

Lecz jasną stal ma w piersi.

                      Rozłogi szarych pól, co w sennej ciszy drzemią,

                      Pozdrawia już triumfu dumny gest:

                      - Niziny, idę ku wam. Ziemio, ziemio!

                      Otom ci wolny jest!

Promienny słońca wschód ozłocił twardy granit

I morską toń poranka wstrząsnął dech.

Obudził rój radosnych Okeanid

Tytana boski śmiech.

                     Gdy nagle czarny koń cień nad skalny zawisł parów,

                     Na słońca blask potworną plamą padł,

                     Z łopotem czarnych piór, jak wrażych szum sztandarów,

                     Nadleciał orzeł - kat.

Nie wie przemocy rab, że więzy rzucił precz

Wolności wielki szermierz - kres pokuty.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Czarnemu orłu w pierś swój krótki wraził miecz

Prometeusz rozkuty.

Poznań - Rynek - warta 15 Pułku Ułanów Wielkopolskich