Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (53)

czwartek, października 24, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (53)

Chwilę trwało, nim mężczyzna ze stolika pod oknem podniósł się. Wziął niedopitą butelkę wódki, szklankę i podszedł do tego, co siedział w kącie sali. Akurat zdążył obgryźć śledzia.

- Miałem wątpliwości, ale...

Ten od śledzia zmierzył nieprzychylnym wzrokiem intruza.

- Czego?! - warknął przez zęby.

- Pan mnie nie poznaje?

- A powinienem? - sięgnął po szklankę, ale była pusta. Wykrzywił usta. Rozpromienił sie, kiedy nieznajomy przechylił butelkę wódki, którą ściskał w dłoni, na jego korzyść.

- Naprawdę mnie pan nie poznaje?! - wzniósł swoją szklankę ku górze

- Nie!

- Proszę sobie przypomnieć.

- A po co?

- Co po co?

- Mam sobie przypominać...

- Afryka.

Mężczyzna od śledzia nawet nie drgnął. Wlał do gardła następną kolejkę parszywej wódki. Wiele by dał, aby być teraz w Wilnie i pić narbutówkę. To tutaj wstyd było nazwać wódką. Wuj Klemens lepszy bimber pędził u siebie w Domanowie.

- Libia! - powtarzał tamten.

- Daj spokój człowieku! Jaka Libia?!

Ale nieznajomy nie dawał za wygraną. Chwilę czegoś szukał w kieszeni wewnętrznej palta. Wyjął pomięte zdjęcie. Położył przed nieprzychylnie do niego nastawionego klienta tej obskurnej nory.

- Co ja mam z tym zrobić? - niepewnie zerknął na fotografię.

- Przeczytaj!

Zabrzmiało jak rozkaz.

- "Hermans Freunde - Greta (Kira) - Berlin 13/X / 38 J." - przeczytał. 

- Teraz pamiętasz? Strąciliście mego Me Bf 109.  

- Jakiego Meeee? - zabeczał z dużą dawką ironii. 

- Messerschmitta. Ja jestem Hermann. Hermann Schmutt.

Ale nie robiło to wrażenia na słuchającym.  

- Pamiętam, że jeden z twoich żołnierzy nazywał się Wroński.

- Zginął! Pod Ankoną. A może Bolonią? Nie pamiętam.

- Co pan tu robi? W tej norze?

Ten od śledzia odsunął talerz z nędznymi resztkami po rybie, którą zjadł.

- Piję wódę - oświadczył zgodnie z prawdą.

- Tak sam?

- Sam. Malicki wyjechał. Mnie kurwa wypierdzielili... Napisali, że jestem chory. Ja chory? Że na nerwy - teraz on jął czegoś szukać w kieszeniach spodni. Wyjął zniszczony portfel. Odnalazł kartkę i podsunął pod nos nieznajomemu.

- Co to?

- Do cywila! Mnie! Pułkownika!

- Awansował pan.

- Awansowałem. Zostałbym generałem, ale Patton zwolnił, Żukow przyspieszył i obudziliśmy się z palcem w nocniku! Nalej jeszcze. 

Nalał.

- Świństwo! - wykrzywił usta.

- To po co pijesz?

- Bo mi się rzygać chce! - uniósł głos.

- To rzygaj!

- Nie da się. Churchill daleko, a Truman jeszcze dalej!

- Aha!

- Kawalera Virtuti, jak psa!...

- Co to jest virtuti? 

- Krzyż! Najwyższy! Wojenny! 

- Aha.

Znów zaczął grzebać w kieszeni. Wyjął zmiętą chustkę do nosa. Coś ciężkiego po chwili brzęknęło, kiedy machnął nią na blat stołu.

- Co to jest? - niepewnie dopytał Schmutt. 

- Gówno! - warknął niechętny rozmówca. - Sprawdź.

Był to krzyż. 

- VIRTUTI MILITARI - przeczytał Schmutt. 

- Bez dwóch zdań. I, co z tego?! Gówno! Kelneeer!
- Tu nie ma obsługi. Nie ta kategoria.
- Dla mnie przybiegnie ten zezowaty makaroni.
- Jesteśmy w Dijon.
- Że jak? - obruszył się. Tylko nie wiadomo czym. Pustą butelką czy pobytem w Burgundii.
- Francja!
- Francja? - pochylił się. - Ty Schtum...
- Schmutt - poprawił go. 
Ale on tylko machnął ręką. Zwyczajne zlekceważenie rozmówcy, ale nie ubodło to zainteresowanego.
- Schmutt... - zniżył tembr głosu - ale daliście tym żabożercom do wiwatu.
- Dawne dzieje - przyznał bez entuzjazmu. - To było tak dawnooo...
- Nie mów tak! - przerwał mu. - Rozpierdoliliście ich w pięć tygodni i jeszcze ten stary dureń... no...
Pétain... dał się wam wydymać! Jak stara lampucera!
- Błędna kalkulacja.
- Schmutt! Przyjacielu! - krzyknął czym wywołał zgrzyt i dziwne spojrzenia przy kilku stolikach. - Czego się gapicie?! Szczury byście lepiej żarli, a nie żaby. Kelner! Jeszcze jedną butelkę! Muszę się dopić z moim kumplem z Afryki!
- Chyba napić?
- Napić? A to dobre - parsknął. - Szwab będzie mnie uczył polskiej gramatyki. Jestem nie dopity! I szlus! Kropka! Toczka! Gdzie ta wóda?!
W lokalu naprawdę nie było żadnej obsługi. Schmutt sam podszedł do barmana.
- A ten... no... Polak... nie ma dość? - zapytał i niepewnie rzucił wzrokiem w jego kierunku. 
- Daj pan tę butelkę, bo jeszcze zrobi tu masakrę.
- Hm... - chrząknął. - A pan jesteś Hun?
- A jakie to ma znaczenie?
- A takie, że pod Amiens rozerwało mego przyjaciela, a mi przestrzelono płuco!
Schmutt zacisnął dłoń na szyjce butelki.
 - Dawne dzieje.
- Pijcie i wynoście się stąd. Nie potrzebuję kłopotów.
- Kłopotów?
- Z Polakami są same kłopoty! - zawyrokował barman. - Sami rządzić się nie umieją, a jeszcze innym smród robią!...
Ale Schmutt stracił ochotę na polemikę z weteranem wielkiej wojny. Zresztą wypominanie Niemcowi akurat bitwy pod Amiens uważał za wyjątkowa podłość. Pikardyjskie miasto wdarło się w serca wielu jego rodaków.
Wrócił do stolika, ale...
- Gdzie, do cholery, on polazł?
Przy stoliku nikt nie siedział. 
Na talerzu leżał obgryziony śledź. 
Obok coś...
Dotknął ręką. Wstążka? Podniósł. To był krzyż. Przeczytał dewizę: "Virtuti Militari". Rozejrzał się dookoła. Nikt nie zwracał nań uwagi. Ludzie zajęci byli albo rozmową, albo konsumpcją, ktoś nawet czytał gazetę.

cdn