Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (52)

poniedziałek, października 14, 2019

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 / Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (52)

Werner zasłonił twarz.

- Klaus! To ja! Kira! Kira Gauss!

- Ja... Nie...

Mężczyzna próbował cofnął się, ale właściwie nie miał dokąd. Oparł się o ścianę. Spojrzał spode łba na Kirę.

- Ja... pani... nie znam...

- Jak to?! - chwyciła go za ramię, ale szarpnął nim i odepchnął ją. - Jestem Kira!

- Nie znam pani. Co podać?

- Oszalałeś?! Czemu się zgrywasz?!

Próbowała spojrzeć mu w oczy. Ale unikał jej. Ruszył w kierunku drzwi.

- Halt! Halt! - krzyknęła z całej siły. - Werner!

Zatrzymał się.

- Werner! - mówiła z naciskiem. Ten w mundurze Wehrmachtu schylił się po jakąś skrzynkę. - Zostaw to do cholery!

Ale on nie słuchał. Dźwignął skrzynkę.

- Muszę zanieść marchew - powiedział prawie szeptem. Wzroku nie podnosił. Wyglądało jakby chciał go wbić w posadzkę.

- Klaus! Nie możesz mnie nie pamiętać.

- Jestem Johannes Werner. Obergefreiter 5. leichte Infanterie-Division!

- A ja wiem, że to nieprawda.

- Pani się myli.

- Klaus von Leuthen. Poznałem twoich dziadków. Gerach...

Mężczyzna drgnął?

- Gerach - powtórzyła i  bacznie spoglądała w stojącego obok. - Gerach.

Ale on ruszył przed siebie ze skrzynką marchwi.

-  Kochana Babciu! Kochany Dziadku! Nie pisałem... bo byłem w niewoli u Polaków... Pamiętasz te słowa?

- Pani mnie bierze za kogoś... kogoś...

- ...kim nie jesteś? - dokończyła za niego

- Jestem Johannes Werner. Obergefreiter 5. leichte Infanterie-Division! - powiedział z wyuczoną dokładnością. 

- Ranny. Bałem się? Tak pisałeś - słowa same wracały. Tamten list, który kazała jej czytać frau Gerach. Teraz powtarzała go półszeptem. - Cholernie się bałem. To były właściwie dzieciaki. Smarkacze. Ale włos mi z głowy nie spadł. Trzy dni niepewności.

- Ja nie znam Fritza Geracha.

- Skąd wiesz, że ma na imię Fritz?

- Bo pani...

- Nie, nie mówiłam! Nie wspomniałam, że chodzi o mężczyznę. Powiedziałam tylko: Gerach.

- Niech mnie pani nie dręczy! Jestem Johannes Werner.

- Już słyszałam te brednie. Jeszcze dodaj, że obergefreiter 5. leichte Infanterie-Division.

- Bo to prawda.

- Boisz się? - zapytała.

- Ja? Ja niczego się nie boję, frau Gauss.

- Zapamiętałeś moje nazwisko?

- Gauss!

- A Wilhelmina Gerach? To twoja babcia. Ona czeka.

- Na mnie?

- Na swego wnuczka.

- Ale ja... ja... nie mam... babci...

- Cholernie się bałem. To były właściwie dzieciaki. Smarkacze. Ale włos mi z głowy nie spadł. Trzy dni niepewności. To twoje słowa. Z twego listu. Byłeś w Warszawie! Warschau!...

- Nie byłem.

- To skąd masz broszkę?!

- Jaką broszkę?

- Biłeś się o nią z kimś. Turkusowy kamień i złote ornamenty. Mała róża i "R" oraz "W". Skąd to masz?!

- Nie wiem. Nic nie wiem! - zaczął krzyczeć. - Nic nie pamiętam!

- Co to za wrzaski?! - do pomieszczenia weszła ogromna kobieta z chochlą. - Co pani tu robi? Pani nie z kuchni?

- Nie - przyznała Kira.

- Werner! Co z tą marchwią?! 

- Już niosę frau Hüttenberg - i ruszył na dobre przed siebie.

Frau Hüttenberg omiotła wzrokiem pomieszczenie i wbiła wzrok w Kirę:

- Niech pani da spokój temu biedakowi.

- Biedakowi?

- Był w Warschau. Ściana runęła na niego. Już myśleli, że po nim. Kilka dni przeleżał pod gruzami. Miał rozbitą czaszkę. To dobry chłopak, ale trochę przez to zdarzenie... pomylony.

- I nazywa sie Johannes Werner? Wie to pani na pewno?

- A kto dziś co wie na pewno?! Cud, że nie jesteśmy po sowieckiej stronie. Tam to dopiero...

- Wiem. Byłam tam. Uciekłam.

- Z Breslau?  

- Skąd pani to przyszło do głowy? - Kira naprawdę przestraszyła się. Wspomnienie Breslau było jednak świeże. Nie miała żadnych o nikim stamtąd wiadomości. 

- Mam... miałam tam siostrę... Agnes Winter.

- Agnes Winter? - Kira zmrużyła oczy. Cisnęło się jej na usta: to niemożliwe. Wiedziała jednak, że wiedzieć zbyt wiele jest niebezpiecznie.

- Pracowała u doktora Martensa. Może pani słyszała? Doskonały chirurg.

- Nie... nie... Nigdy nie byłam w Breslau! - zaprzeczyła.

- Szkoda. Myślałam, że skoro uciekła pani ze wschodu, to może...

- Nie. Mieszkałam jakiś czas w Glogau, ale Breslau... 

- Przeklęty Hanke!... - kobieta splunęła na ceglaną podłogę.

- Warum?!

- To pani nic nie wie? Zamienił Breslau w twierdzę. A potem uciekł! Tchórz! Zdrajca! 

- Zdrajca?

- Wierzę, że Führer nas wyzwoli.

- Führer? - Kira oniemiała. - Przecież on zginął. W Berlinie. W bunkrze.

- Bajdy! Führer zaszył się w Bawarii. To tak się nie może skończyć! - stanowczość frau Hüttenberg budziła demony.

- Jak? - ta kobieta mimo wszystko zaczęła intrygować Kirę. Wyglądała niczym wojownicza Brunhilda, ale z tą chochlą w ręku nie dawała rękojmi zwycięstwa. 

- Wunderwaffe! 

- Wierzy pani w to?

- Przecież to wszystko pułapka. Ta sytuacja jest przejściowa. Trzeba przeczekać.

- I Rzesza wróci?! -  z niedowierzaniem dopytała. 

- Ona jest! Trwa! Jak obiecał Führer! 1000 lat!

Kira postanowiła wyjść. Nagle poczuła, że miejsce ją przytłacza. Potężna kobieta z chochlą, wspomnienie Breslau, kłamstwo że nie poznała Agnes Winter i spotkanie, jakiego nie mogła się spodziewać. Tego było zbyt wiele.

cdn