Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (06)

sobota, lipca 01, 2017

Wild Bert - cień Hioba ... / Wild Bert - a shadow of Job... (06)

Bert Green odstawił pustą szklankę. Barman chciał mu jeszcze nalać. Ale kiwnął przecząco głową. Zapłacił. Obok przy stoliku czterech mężczyzn rozgrywało kolejną partię pokera. Mężczyzna w zielonej kamizelce i popielatym surducie znowu wygrał. Nie powitano tego z entuzjazmem. Stos pieniędzy przed nim rósł. Oczywiście wraz z utratą gotówki przez pozostałych graczy.

- Masz chyba diabła za koszulą? - sapnął młody o powierzchowności wiejskiego nauczyciela lub lekarza.

Zwycięzca tylko szelmowsko wykrzywił usta. Pod ciężkimi, obwisłymi wąsami nie widać ich było zupełnie.

- Gdzie idziesz? - to ten trzeci z piegowatą i przekrwioną twarzą zareagował, że kompan o fizjonomii pospolitego bandyty wstał od stołu.

- Muszę się napić! - warknął przez zęby.

Mężczyzna w zielonej kamizelce i popielatym surducie rzucił dolara temu, który trzymał bank.

- Macie dość? - gorzka ironia wylewała się z jego ust. I znów usta wykrzywił ni to uśmiech, ni to wzburzenie.

- Jakie dość?! - obruszył się ten, który zmierzał ku barmanowi. - Zaraz, tylko gardło przepłuczę...

- A masz za co Henry? - zainteresował się barman. W ostatniej chwili chwycił za szyjkę butelki, bo już ręce tego gracza sięgały po nią.

- Co, ty, Joe! - zdziwił się widząc puste miejsce na blacie lady.

- Masz za, co?

- Mam!

- A to dziwne, bo od trzech godzin przegrywasz z kretesem! A ja na krechę nie daję.

- Znasz mnie...

- Właśnie dlatego! - schował butelkę pod barem. - Zapłać za poprzednie kolejki...

- Co ty... Joe! Zapomniałem! - bronił się niefortunny gracz, widząc, że trafia na zimny i obojętny mur Joe Harrisa.

- Mam widać pamięć za nas obu - zarechotał barman Joe. - Płać i pijesz. A jak nie, to wynoś się stąd!

- Coś taki agresywny? Mam za co pić i za co grać.

- Tak? No to czekam.

- O!

Położył na blacie jakieś złożony, przybrudzony i wymiętolony papier.

- Co mi tu...

Ale mężczyzna nazwany Henrym stawał się coraz bardziej uparty:
- To... - pochylił się ku barmanowi i niemal szeptem dodał: To 500 $.
- O czym ty do cholery mówisz? - barman powoli tracił ochotę na tę rozmowę. Ale mina Henriego wyrażała... Nie wiedział do końca co! Determinację? Pewność równą absolutowi? Jakąś odmianę szaleństwa. - Weź mów po ludzku, albo wynoś się do diabła. Nawet stara Brenda nie daje za darmo...
- Co mi jakaś stara kurwa! - obruszył się Henry nie na żarty.- Powtarzam ci cymbale, to 500 $.
I rozłożył papier. Henry miał list gończy.
- List gończy? - barman wzruszył ramionami. - Mało tego na różnych słupach?
Faktycznie wielkimi literami wydrukowane było m. in. 500 $!
- To o bandzie Eddiego Kintnera.
- Widzę, że nie  Sarah Bernhardt! I, co z tego?
- Wiem, gdzie Eddie się ukrywa, rozumiesz matole zza baru!
- No, no! - barman aż posiniał na twarzy. Z szuflady wyjął nagle swój rewolwer. Położył go przed sobą. - Nie tym tonem Henry! Zapominasz u kogo pijesz?! Każę cię zaraz wyrzucić na zbity pysk...
- Ależ Bo! - Henry jęknął pojednawczo. Nie uśmiechało mu się być przez jakiegoś wykidajłę usuniętym za próg, kiedy była okazja odegrania się na tym gogusiu w kamizelce koloru zgniłej trawy.
- Żadne Bo! - odciął się barman. Wszelkie argumenty były po jego stronie. - Albo masz pieniądze i wracasz do gry, albo zabieraj te śmieci i won!
Bezceremonialnie szturchnął papierem. Ten spadł na ziemię. Oczy Henriego  wyrażały ból i gorycz, jakby co najmniej Santa Anna raz jeszcze zdobył Alamo...
- 500 dolców, chłopie! - nie ustępował jeszcze.
- Zabieraj mi się z tym!
- Szeryf Mc Louis...
- Dam 20 $.
Tego głosu żaden z nich nie spodziewał się. Popatrzyli na siebie, a potem obaj na stojącego opodal. Do dialogu włączył się Bert Green.
- A tyś, co za jeden, co?! - Henry nabrał dawnej pewności siebie. Szybko złożył list gończy.
- Bert Green.
- Bert Green? - Henry zmierzył go wzrokiem. Raczej nie chciałby mieć w nieznajomym przeciwnika. - Co się wtrącasz?!
Barman zachował powściągliwość. Przysłuchiwał się tylko.
- Szukam Eddiego Kintnera i jego bandy.
- I dasz 500 $?
- Dam 10.
- Dziesięć? Szeryf Mc Louis ozłoci ciebie. Daje 500!
- Ale ja daję ci 10 w złocie.
-  Złocie?! Mam zrezygnować z 500?! - poziom irytacji dobijał się w glosie Henriego bardzo wyraźnie.
- To co tu jeszcze robisz?! - spokojny tembr głosu Berta Greena mógł jeszcze bardziej rozsierdzić adwersarza. - Łap go! Chwyć za kark sukinsyna i odstaw szeryfowi. Mc Louis wtedy to ciebie ozłoci! Nie chcesz złota?!
Henry oblizał wargi. Zerkał spode łba to na Greena, to na czekających przy stole graczy.
- 50 dolców i rozchodzimy się bez żalu.
- 10.
- Miej litość... Green!
- Dlatego, że mam proponuję 10.
- 40? - Henry czuł, że naciąga strunę cierpliwości tego nieznajomego.
- Dobrej gry! - Bert Green pstryknął palcami w rondo swego kapelusza i ruszył w kierunku wyjścia. Henry zrozumiał, że jedyna jego nadzieją na grę zaraz opuście miejsce jego nieszczęśliwości.
- 35! - krzyknął za oddalającym się.
- Daj spokój Henry! - barman odzyskał chęć do rozmowy. - Eddie się dowie i będziesz klientem Smutnej Lauren.
Ale Henry był zdesperowany.
- 30!
- 8 - odpowiedział wreszcie Bert Green.
- Jak to 8? - niedowierzanie Henriego burzyło już nadwątlony spokój jego duszy. - Mówiłeś, że 20!
- Mówiłem, ale teraz jest już 8. Za chwilę będzie 5. To jak?
Henry jeszcze przez chwilę walczył ze sobą. Ważył w sobie korzyści i straty. Uwadze zebranych chyba już nie uchodziło, że kramarzy wiedzą na temat Eddiego Kintnera:
- 8! W złocie!
Bert Green wyszedł na zewnątrz.
Przerażony Henry pognał za nim.
Bert Green dosiadał swego konia.
- 10! - Henry czuł, że zaraz jego ostatnia deska ratunku pozostawi go bez nadziei i tych kilkunastu dolarów.  Wyciągnął rękę.
- Mów! - Bert Green pochylił się w siodle.
Henry dla pewności rozejrzał się. Nikt jedna z baru nie wyszedł za nim.
- A... czemu... szukasz Eddiego?
- A, co ciebie to interesuje. Płacę 10 $. To chyba uczciwa cena? No!
- Wiesz, że mogę to przypłacić gardłem?
- Ja nie szastałem listem gończym przy tym tłumie tam... - Bert Green wskazał wzrokiem na saloon. - Jeśli się boisz, to idź do diabła. Ale znajdzie się Judasz, który doniesie Eddiemu o twoim kramarzeniu.
Henry zebrał się w sobie:
- Jar Los Muertos. Mówi ci to coś?
- Coś jakby. I co dalej?
- Tam są jaskinie, tak?
- Tak.
- No to tam zaległa banda Eddiego.
- A ty skąd to wiesz? - Bert Green dopiero teraz przyjrzał się zakazanej gębie swego informatora.  
- Byłem kiedyś... lata temu...
- Jednym z jego bandy? - upewnił się  Bert Green.
- Tak. Ale dziś nie mam z nimi nic wspólnego.  Co innego bydło, jakieś mordobicie, nawet bank! Ale... Eddie zamordował jakąś kobietę i jej dzieci...
- Skąd wiesz?
- Wszyscy o tym mówią. Nie wymknie się. Wojsko! Mc  Louis! Każdy dybie na niego i jego ludzi.
- Ilu ich jest? 
- Nie wiem. Ośmiu?  Może... Chyba rozpuścił ludzi? Tego nikt nie wie.
Bert Green ruszył.
- A moje...
Bert Green sięgnął do kieszonki  i cisnął w kierunku Henriego złoty krążek. Oczy mu się rozjaśniły, kiedy otworzył dłoń. Ściskał w niej ni mniej ni więcej, a .złotą dziesięciodolarówkę. Oniemiał z wrażenia. Mógł się wszystkiego spodziewać, ale takiej hojności? Nigdy.
Stan zaskoczenie nie trwał w nieskończoność. Barman Bo zmierzył go wzrokiem, który wiele mówił. Po prostu taksował go. Targowanie z obcym przybyszem naprawdę balansowało na krawędzi życia i śmierci. Eddie miał wielu rozproszonych znajomków, dla których paplanina pijanego Henriego mogła stanowić intratną pożywkę szybkiego zarobku.
- Wracam do gry! - triumf odmalował się na twarzy obdarowanego.
 I rzucił na stół okryty zielonym suknem złotą monetę. Gracz w zielonej kamizelce aż cmoknął wydatnymi wargami.
- No, no...
10 $ w złocie nie pojawiało się tu każdego dnia.
- No! Bo! Daj coś na gardła przepłukanie!
Barman podszedł z napoczętą butelką whisky.
- No to żeś się obłowił, Henry - przyznał łapczywie łypiąc na leżącą monetę.

(cdn)