My english adventure - odcinek 23 - Kettering po raz ostatni...

poniedziałek, kwietnia 14, 2025

My english adventure - odcinek 23 - Kettering po raz ostatni...

"My english adventure" - dociera do ostatniego punktu pobytu w Kettering: cmentarza. "Zaraz, zaraz. Na cmentarzu już byliśmy!" - krztusi się swoim protestem niezadowolony Czytelnik. Tak, zgadza się, ale to będzie inny cmentarz. I zapewniam bardziej interesujący od tego, który zwiedzaliśmy na początku naszego dreptania po mieście hrabstwa Northamptonshire. 

Tak, cmentarze to moja... słabość. Ale i ciekawość. Nie wiem skąd się bierze moje nimi fascynacja. Te angielskie mają swój specyficzny klimat. Nie wiem na czym on polega. chyba krótko pisząc: na odmienności od tego, co widzimy między Bugiem i Odrą,  Bałtykiem i Tatrami. 

Ujmuje mnie cisza, jaka na nich panuje, bez względu na wyznanie czy obrządek. Ja po prostu odpoczywam pośród mogiłami, jakkolwiek brzmi to dziwnie. Trudno mijać dziesiątki tablic i nie czytając czyje życie zamknęło się bezpowrotnie. Marność nad marnościami? - bez wątpienia. Kohelet wraca w takich chwilach. Brakuje tylko "Requiem" W. A. Mozarta.

Czas pochyla stare płyty. Nikt nie podnosi z upadku mogił, które bezlitośnie smagane czasem rozsypują się. Z prochu powstałeś w proch się obrócisz? - tu dociera z taka mocą, że nie trzeba słów. Wystarczy nasza zaduma. Czy potrzebna zmarłym? Nie wiem. Żywym -  na pewno. Mi - na pewno. 

Zawsze poruszają mogiły dzieci. Tu dodatkowo znajdowane... zabawki lub figurki. Spłowiałe, pozostawione wiele, wiele tygodni (a może lata) temu. Ostatni gest rozpaczy odwiedzających. dlaczego Ch. Chaplin albo konik na biegunach? Ile żalu w tych pozostawieniach? 

To właśnie tu nasza peregrynacja zwróciła uwagę miejscowego... policjanta. Zapytał Macieja czy jesteśmy z lokalnej prasy. Widać to jednak rzadkość, że ktoś przekracza próg tego cmentarza i z takim zainteresowaniem mija kolejne groby, ba! robi zdjęcie za zdjęciem. Proszę wrócić do pierwszego kadru tego odcinka. Widać na nim ścięta kolumnę. Okazuje się, że to nie przypadek. W ten sposób symbolicznie informowano o śmierci młodej osoby. Taką ciekawostkę ujawnił tenże policjant, któremu zaimponowało, że polski nauczyciel historii interesuje się tym miejscem. Wskazał nam na kwaterę z czasów II wojny światowej.

Dobre pół godziny zajęło nam zwiedzenie tego cmentarza. Orsi z nami nie poszła. Maciej delikatnie naciskał, abym darował sobie kolejne pochylanie się nad krzyżem, płytą czy innym epitafium. Moje tylko jeszcze jeden zamieniało się w... kolejne -naście? I tu spotykam cmentarne anioły i damy żałobne!

Jak nie ulegać magiczności takich miejsc? Ja im oprzeć się nie potrafię. Dlatego piszę o nich szczególnie w czas listopadowej zadumy. Tu tylko ślad, że w ogóle byłem i widziałem. I nie było (i nie jest) mi obojętne.

Opuszczamy cmentarz. Żegnamy Kettering. Kolejna podróż w podróżowaniu po Wielkiej Brytanii dobiegała końca. Wracamy do Corby, aby następnego dnia ruszyć w dalszą drogę i odwiedzić Leicester. Na to jednak trzeba poczekać do odcinka nr 24. A ten już wkrótce. Zapewniam. Dodam tylko: powoli zbliżamy się do końca mego tu wspominania tego wyjątkowego dla mnie advenczerowania.

Read more »

My english adventure - odcinek 4 - welcome to Corby Old Village

poniedziałek, października 21, 2024

My english adventure - odcinek 4 - welcome to Corby Old Village

My english adventure - trwa.

Po dobrym, angielskim śniadaniu, czas wreszcie rozpocząć wędrówkę po Corby. Dane statystyczne dotyczące miasta znajduję na angielskiej mutacji wiadomej encyklopedii internetowej i tam jest napisane, że w 2021 r. ilość mieszkańców, to 75 571 osób [1] Dlaczego polska mutacja upiera się przy danych z 2011 r.? Nikt nie aktualizuje tych statystycznych danych? Dla mnie, to dziwne. Ale nie po to tu piszę, aby znęcać się nad redaktorami z Wikipedii. Ktoś jednak powinien zadbać, aby informacje tam były weryfikowane, a tym samym rzetelne. 

Corby swój rozkwit miało zawdzięczać założeniu huty, stąd nastąpił rozwój w mieście przemysłu metalowego. Nic zatem dziwnego, że w centrum uczczono trud i znój tutejszych hutników: wystawiono im pomnik przed siedzibą miejskich władz.

Ciekawe, że nieopodal miejsca zamieszkania Orsi i mego osobistego Syna, na murze tamtejszego sklepu spożywczego wykonano mural, którego bohaterem jest ten sam hutnik z pomnika! Aha! informacja dla przyjezdnych: na kredyt tam nie dają. W drzwiach wywieszona jest kartka: "NO Credit". 

No, to sobie kroczymy drogą, którą pokonuje się w kierunku dworca kolejowego (Corby railway station). Zaskakującą atrakcją (po obu stronach drogi) jest dłuuugi tuuunel o dość ciekawym rysie architektonicznym. Zdjęcie powinno usprawiedliwić moje zaskoczenie. Jakbyśmy wchodzili do bardzo wydłuuużooonej beczki! Nie spotkałem się jeszcze nigdy z takim cudakiem.

Spostrzegawcze oko ślady rodaka odnajdzie w najmniej oczekiwanym miejscu! Tak, osobisty Syn zapewniał mnie, że czeka nas wizyta w prawdziwie polskim sklepie, ale... Często owo ale znaczy tak wiele! Trawnik, a na nim zgnieciona puszka. Na jej widok gęba się rozjaśnia, a usta same cytuję klasyka polskiej kinematografii i wypowiadają: "Nasi tu byli!". Nie twierdzę, że podobne artefakty przynoszą chlubę polskiemu produktowi. Zresztą może i to cytowanie jest nadużyciem, bo przecież nie wiem kto swe usta spragnione maczał w tym, co stanowiło zawartość zgniecionej puszki.

I wreszcie stanęliśmy u zbiegu ulicy, a tam na gustownym słupie, jeszcze bardziej gustowna czarna tablica zdobna złotymi literami i wzbogacona o miejscowy herb: "WELOME TO CORBY OLD VILLAGE". Na dobrą sprawę, to pierwsze moje spotkanie z... angielską heraldyką. Będzie okazja się jej przyjrzeć, kiedy znajdę się w dwóch jakże ważnych miejscach. Pierwsze, to Londyn. Drugie, to Cambridge. Ale wszystko w swoim czasie.

I pierwsze upamiętnienie dwóch wojen światowych, których ofiarami byli żołnierze pochodzący z Corby. Nazwiska poległych zdobią każdą stronę obelisku w formie celtyckiego krzyża. Pod nim wyblakłe sztuczne mini-wieńce (a jakże z nieśmiertelnym motywem czerwonych maków) i styropianowy (?) model samolotu. Mimo wszystko chwila zadumy.

O ile ktoś już odczuwa trudy spaceru można przysiąść na ławce. I to nie byle jakiej! Wycięte litery i aranżacja nie pozostawiają złudzeń, co kierowało jej fundatorami: "THE QUEENS PLATINUM JUBILEE 1952-2022", a obok inicjały, które nie wymagają raczej wyjaśnień: "E II R".

Nie uszło mej uwadze, bo nie mogło,  że za parkingiem stoi zabytkowy kościół. Niebieska tablica doinformowywała m. in. taką treścią: "Welcome to the Anglican Church of St. John the Baptist, Corby". Osoby zainteresowane (i znające język) odsyłam do kolejnego przypisu [2] 

Dla mnie to nie tylko pierwsza angielska (anglikańska) świątynia, którą widziałem z bliska, ale okazja obejrzenia, na swój sposób przeżywania pierwszego angielskiego cmentarza. Dotychczas znałem je z filmów czy zdjęć. Teraz mogłem przejść się pomiędzy grobami, czytać inskrypcje, dosłownie pochylać się nad przeszłością. Tu zostawię ledwo trzy zdjęcia, bo temu miejscu poświęcę jeden odcinek cyklu "Nekropolie". Skąd we mnie taka fascynacja cmentarzami? Nie wiem. Te angielskie są wyjątkowe. 

Old Corby to spokojny zakątek miasta, jakby zupełnie z innej planety. Dotarliśmy do supermarketu polskiego. Zanim weszliśmy do środka już mogliśmy dostrzec szyld z polskim napisem: "Tu wyślesz PIENIĄDZE DO POLSKI". Na drzwiach ogłoszenie o przyjęciu do pracy: "ZATRUDNIENIE! Zatrudnie osobe do pracy w polskim sklepie. Poszukujemy osoby dyspozycyjnej, mile widziane doswiadczenie w handle". Proszę nie majstrować przy pisowni. Tak jest w oryginale.  Ja ja tylko przepisałem.

A w środku po prostu POLSKA! Od obsługi, po ostatni produkt! Oleje, konserwy, przetwory, makarony, mleka, śmietany, mąka,  płatki owsiane, musztarda, wędlina - wszystko nasze, wszystko polskie, znanych polskim producentów. Jeden przykład fotograficzny wystarczy, aby poczuć się jak w domu. 

Duch królowej Elżbiety II (1952-2022) unosił się nad naszą tu wędrówką. Na skrzynkach pocztowych inicjały monarchini, a jakże ELIZABETH STREET, a obok urokliwy park i to nie byle jak nazwany: "CORONATION PARK". Zaraz się większej powagi nabiera do spacerowania tam, odpoczynku czy nawet pogłębionej refleksji.

I na koniec tego odcinka chciałem zostawić zagadkę, ale doszedłem do wniosku, że to zbyt trudne do odgadnięcia. Osobisty Syn wskazał na gmach i zapytał: "Co to jest?". Czułem, że musi się w nim kryć jakaś pułapka. No, dla mnie świątynia jakaś. Okazuje się, że bryła, to eks-kościół (czy zbór?), ale obecnie spełniający funkcję... okolicznej siłowni. Amatorzy angielskiego programu telewizyjnego choćby takiego, jak "Ucieczka na wieś / Escape to the Country" widzieli nie raz i nie dwa, że wiele oglądanych tam domów, to przebudowane, zaadaptowane do zamieszkania np. dawne kościoły i kaplice. Okazuje się, że wystarczy, że pastor opuści swój kościół, a budynek traci swoje sakralne znaczenie. I można z nim robić, co się chcę.  W Corby - zrobiono siłownię. 

Corby - zwiedzone? Czeka nas kolejny etap advenczerowania:  pojedziemy do ROCKINGHAM! To będzie magiczność sama w sobie. Zapewniam. No, chyba, że kogoś nudzą te angielskie klimaty. To będzie nasze escape to the Country!

PS: Z jakichś dla mnie niezrozumiałych powodów nie mogłem skopiować zdjęć kościoła św. Jana Chrzciciela.

[1] Corby - Wikipedia [data dostępu 21 X 2024]

[2] History - St John's (stjohnscorby.org.uk)  [data dostępu 21 X 2024]

Read more »

My english adventure - odcinek 3 - Corby, Full English Breakfast

piątek, października 18, 2024

My english adventure - odcinek 3 - Corby, Full English Breakfast

My english adventure - na dobre rozpoczynała się w hrabstwie Northamptonshire, w Corby przy Dobson Walk. Jak doinformowuje mnie mój osobisty Syn, to kraina geograficzna, w której leży to angielskie miasto nazywa się: East Midland. Stąd pociągi jakimi się przemieszczałem miały na sobie napisane: EAST MIDLANDS RAILWAY. Może nie ma tam bloków w naszym rozumieniu, ale są osiedliska w stylu angielskim: piętrowe ciągi domów, też trochę przypominające koszary. Niewielkie ogródki, czerwona cegła i okna otwierane na zewnątrz. No i w zależności od fantazji projektanta forma i kształty ganków, dachów jakoś je tam od siebie odróżniały. Okazuje się, że mieszkający w okolicy Szkoci wywieszali na frontonie lub  oknach szkockie flagi, a ci bardziej szkoccy nawet flagę z lwem heraldycznym (ponoć to symbol bardziej skrajnych relacji szkocko-angielskich). A jakże dzieciątka w wieku szkolnym maszerowały w barwach swoich szkół (czytaj: swetry, tarcze, krawaty), a na drogę edukacji uwoziły je szkolne autobusy. No i znowu za plecami słyszało się znajomą mowę: polsko-polską.

Szliśmy na prawdziwe angielskie śniadanie! Breakfast! Full English Breakfast! Lokal nazywa się Palette Loynge, nieopodal ratusza. Właściwie to uszło to mej uwadze, ale od czego mój niezawodny, osobisty Syn. Jest ogromny, przestrzenny. Zanim podano śniadanie mnie owładnęła mania fotografowania. Tak już mam. Trzeba duże cierpliwości, aby ze mną wojażować. Wiedzą to moi bliscy. Z tego miejsca ich bardzo serdecznie przepraszam. I to nic, że mogę być w miejscu X po raz -enty, pstrykań (że tak archaicznie napiszę) musi być moc. A co dopiero, gdy jest się w Corby. A przecież prawdziwa eksplozja fotografowania dopiero była przede mną. 

Na szczęście 17 września w porze śniadaniowej było raptem kilka osób. Czym to miejsce jest naprawdę przekonałem się za kilka dni, kiedy przekroczyliśmy jego próg w niedzielę. Ale o tym może w swoim czasie?

Tak, mój osobisty Syn zaplanował jako jedną z atrakcji, co bym zjadł prawdziwe, angielskie śniadanie. Mam przed sobą oryginalne menu (tak widać je na zdjęciu, które powyżej utrwaliło moją porę oczekiwania) z lokalu. O błędzie mowy być nie może. Przepisuję rzetelnie literaka po literce, a potem podzielę się odczuciami moich kubków smakowych. Pod pozycją "Lounge Breakfast 9.95" stoi napisane: "Smoked back bacon, Cumberland sausage, hash browns, baked beans, roasted tomato, button moshrooms, fried egg and white brown toast 919kcal". No i angielska herbata z mlekiem, z tym, że to ostatnie podano w małym dzbanuszku. Nie, nie odważyłem się na ten desperacki ruch, aby przełknąć herbatę z mlekiem. No, ale jak to bywa często: co się odwlecze, to nie uciecze. I była konsumpcja osławionej bawarki po angielsku, ale o tym w stosownym odcinku.

"I jak? Smakowało?" - dopytuje któś. Talerz przed i talerz po zdradzają skutki moje konsumpcji. Jedynie baked beans nie wzbudził we mnie zachwytu! Naprawdę próbowałem, ale wolałem nie szarżować z zasadniczego powodu:  nie chciałem wywoływać niepożądanej reakcji mojego żołądka, tym bardziej, że czekała mnie jeszcze peregrynacja po samym Corby. Fasolka w sosie pomidorowym (?) została w urokliwym kubeczku. Ale reszta! - palce lizać. Szczególnie te jakby tosty o smaku placka ziemniaczanego (hash brown)! Tosty, bekon, jajka - super! Opiekany pomidor i pieczarki - mniam! No i black pudding, jakby kuzyn naszej kaszanki, tu w formie jednego zwartego plastra - trafiał w smak.

 

Wystrój jaki zastałem zdradzają fotografie. Zaskoczyła mnie mnogość obrazów na jednej ze ścian, jest kącik dla dzieci i mini-biblioteczka dla każdego wieku odbiorcy. Zadbano też o pieski. A jakże. Na Wyspach pies jest otoczony kultem wyjątkowym. Przypomnijmy sobie królową Elżbietę II, ale przede wszystkim kapitana Roberta Scotta, który idąc na biegun południowy, którego nie zdobył, nie zebrał ze sobą psów, które w skrajnej sytuacji mógłby zjeść. Wolał kuce - i przegrał, nie koniecznie z Amundsenem. Na szczęście stosunek do psów zmienił się równie mocno tu w Polsce i nikogo już nie dziwi pies spacerujący po centrum handlowym lub siedzący przy stole w kawiarni.

Takie moje pierwsze, kulinarne wspomnienie z Corby? Mój osobisty Syn już jest zaskoczony, że te odcinki takie drobiazgowe, co do miejsca i przeżyć? No tak to widzę, tak to piszę, tak tu być musi.  W końcu to advenczerowanie od innych inne! Zapewne o Londynie odcinków będzie więcej. Ale przecież ja jeszcze nie kończę też tego, co widziałem w Corby. Po tym jedzeniu był dość długi spacer w kierunku czegoś, co można nazwać starym Corby. Nie wiedziałem, że tam spełni się jedno z moich marzeń, to dziwne. Tak, chodzi o angielski cmentarz! Ale proszę trochę cierpliwości. O tym w odcinku 4, gdy się tylko  napisze.  

PS: Często zapominamy o... Wielkich Nieobecnych. Myślę o swojej Żonie, która sama została w Polsce, a mnie wyekspediowała, zaopatrzyła w godne finanse, abym nie musiał przed osobistym Synem i jego Orsi świecić oczami. Jej też dedykuję wszystkie odcinki tego wyjątkowego cyklu. Wiele z miejsc na pewno przypadłoby Jej do gustu.

Read more »