"Było to w starych
czasach, w sto lat albo może jeszcze i mniej potem, jak litewski naród przyjął
świętą Chrześcijańską wiarę, kiedy w te strony przyszła para ludzi. Niewiadomego
oni byli nazwiska, niewiadomej kondycji, i to tylko można było poznać i z mówienia ich, i z ubioru, że
przyszli z Polszczy" - pamiętaMY, kto i o kim tak zaczynał snuć swą opowieść? No to ździebko dalej: "Lepiej mówiąc, on zrąbywał drzewa, oprawiał kłody i budował, a ona zbierała orzechy i
dzikie jabłka, gotowała rybę, doiła bawolicę, którą on rychło sobie obłaskawił,
naprawiała odzież, a gdy wieczór przyszedł i on położył się pod dębem, z
oszczepem i łukiem napiętym przy boku, by zawsze od dzikiego zwierza się obronić, siadała przy jego głowie
śpiewając i grając na harfie. Z wysokiego domu pewno była, bo po anielsku grała i
śpiewała i ręce z początku miała takie białe, by lilie. Ale krótko tego było, bo
pracując ciężko, w niewygodach i niebezpieczeństwach straszliwych, prędko
pociemniała na twarzy i rękach, wyrosła, zmężniała w sobie, że podobną stała się
do płowej łani, której trudności i samotności leśne najmilsze". Brzmi coraz bardziej znajomo? Trochę, jak bajka? Brakuje tylko: za górami... za lasami... żyła sobie Baba z Dziadem?... I może jeszcze jeździli na taradejce?... Nie, to nie Brzechwa. Pojawia się... król: "Panował podtenczas ostatni Jagiellon, dwoma imionami:
Zygmunt i August nazywany. Zapalczywy był on myśliwiec i właśnie w tej porze, kiedy mu
to doniesienie zrobionym było, bawił się polowaniem w swoich knyszyńskich lasach. [...] Tymczasem [...] król jechał naprzód, oglądając się wokół i wesoło dziwiąc się
wszystkiemu, co tu obaczył. Młody był podonczas i tylko co na tron swój wstąpił. [...]". Zobaczywszy ten raj wykrojony w litewskiej głuszy i poznawszy sprawców miał rzec: "Ty, starcze, wedle własnego
żądania bezimiennym ostaniesz i jakeś się urodził, tak w grobie legniesz
pospolitakiem. Ale żeś był bohatyrem mężnym, który tę oto ziemię dzikiej puszczy i
srogim zwierzom odebrał, a zawojowawszy ją nie mieczem i krwią, ale pracą i potem,
piersi jej dla mnogiego ludu otworzył, a przez to ojczyźnie bogactwa przymnażając:
przeto dzieciom twoim, wnukom i prawnukom, aż do najdalszych pokoleń i samego
wygaśnięcia rodu twego nadaję nazwisko od bohatyrstwa twego wywiedzione". Już wszystko jasne! Kończy się ta osobliwa nobilitacja słowy: "Oto ten ród, idący
od człowieka z kondycji pospolitego urodzenia, idzie w porównanie ze szlachtą rodowitą
krajową i wszystkich praw stanowi rycerskiemu odpowiednich odtąd aż do wygaśnięcia
swego używać má i takowe wykonywać. Nobilituję was i nakazuję, abyście nosili nazwisko
Bohatyrowiczów, a pieczętowali się klejnotem Pomian, który jest żubrzą głową na
żółtym polu osadzoną, jako pierwszy rodziciel wasz pokonał żubra i z odwiecznego
jego siedliska uczynił to wdzięczne i obfitością ciekące pole...".
Sekretarz bardzo delikatnie nadusił klamkę. Naoliwione sprężyny nie miała prawa skrzypnąć, ale nigdy nie wiadomo. A popaść w stan niełaski, jak kilku poprzedników, z tak banalnego powodu byłoby katastrofą. Mamusia na utrzymaniu, siostra po kilku nieudanych związkach i czereda siostrzeńców, kredyty, spłacana willa i letni domek na Helu, to wszystko wymagało dofinansowania. Mógł płynąć z nurtem rwącej rzeki dopóki ON dzierżył i kij, i marchewkę, i wędkę, i klucze do każdego ministerialnego gabinetu. Stracić blask słońca, które tak ogrzewa? Ostatnio usłyszał ze zbawczych ust, aby sprawdził kim był Thomas Cromwell. Nie słyszał nigdy o kimś takim. Bo niby skąd? W jego kolorowych czasopismach podawano jaką kreację miała na sobie ta czy inna celebrytka, dlaczego mistrz skrócił włosy, a dama dworu zaszła w ciążę z elektrykiem. Ale dotarł dzięki zbawienności internetu kim był Th. Cromwell i jak skończył. Skóra mu ścierpła. Zdawało mu się, że to uczucie jest mu obce. Ale okazało się to ułudą. Najpierw ucieszył się, gdy poznał jakie urzędy zagarnął dla siebie Cromwell. Potem jednak powiało chłodem, zgrozą i śmiercią. Jego chropowata skóra zadrżała. Rano spojrzał na kalendarz i uświadomił sobie, że to ledwo miesiąc do rocznicy śmierci Thomasa C. 480!