historia i ja: A. Kamiński

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą A. Kamiński. Pokaż wszystkie posty

piątek, października 02, 2020

Przeczytania... (364) Aleksander Kamiński "Zośka i Parasol" (Wydawnictwo Iskry)

Nie ma przypadkowości w moim doborze i lektur, i powstających zapisów na tym blogu. Dziś 2 października. Rocznica upadku i kapitulacji powstania warszawskiego. Klęska. Nikt nad nią nie będzie się zbytnio pochylał. Na pewno nie w takim wymiarze, jak każdego 1 sierpnia. To stąd wybór książki wyjątkowej, wyjątkowego Autora. Klasyka! Bez dwóch zdań. Nie potrafię wobec takiej wagi lektury brać się za analizowanie, porównywanie. Okazałbym się śmieszny. A ja bardzo poważnienie podchodzę do historii. Wiedzą to wszyscy, którzy mnie znają lub mieli ze mną kontakt. Raz jeszcze odsyłam do mego blogu.

środa, marca 28, 2018

"Rudy"

"Każda sekunda podobna jest teraz do niekończącego się czasu. Normalni przechodnie uliczni wydają wielką i groźną masą, w której roi się od agentów. [...] Wreszcie na zakręcie ukazuje się charakterystyczna sylwetka niemieckiego auta więziennego, krytej budy marki Renault. Dłonie zwierają się na butelkach, na granatach i na kolbach pistoletów" - nie uwierzę, że nie znamy tego zapisu. To nieśmiertelne strony "Kamieni na szaniec" Aleksandra Kamińskiego*. Dopiero, co (26 marca) przypadała 75-ta rocznica akcji pod Arsenałem. 30 marca mija tyle samo lat od śmierci "Rudego", Jana Bytnara.

piątek, sierpnia 04, 2017

Spotkanie z Pegazem (105) Krzysztof Kamil Baczyński "Gdy broń dymiącą"

4 sierpnia 1944 roku zginął w bezsensowny sposób Krzysztof Kamil Baczyński (1921-1944). Dla wielu z nas odkrywaniem Jego poezji była pieśń "Wiersze Baczyńskiego", którą znamy w porywającej interpretacji Ewy Demarczyk. To już równe pół wieku, jak wiersz z muzyką Zygmunta Koniecznego podbił serca wielu:

Niebo złote ci otworzę,
w którym ciszy biała nić
jak ogromny dźwięków orzech,
który pęknie, aby żyć
zielonymi listeczkami,
śpiewem jezior,
zmierzchu graniem,
aż ukaże jądro mleczne ptasi świst*.

Strony