Spotkajmy się na Unter den Linden 7 - Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (01)

niedziela, sierpnia 27, 2017

Spotkajmy się na Unter den Linden 7 - Treffen wir uns in Unter den Linden 7 (01)

On był w mundurze rotmistrza i miał barwy 13 Pułku Ułanów Wileńskich. Zdradzał go też różowy otok na czapce. Ona miała na sobie subtelną sukienkę w kolorze kości słoniowej, do tego słomiany kapelusik i długie czarne rękawiczki. Na długiej lufce tlił się papieros.

- Greta...

- Nie mów tak do mnie.

- Panna Hoffbauer wstydzi się swego imienia? Boska Greta...

- Daj spokój! - dało się wyczuć stan pewnego podrażnienia i irytacji. - Cała Europa zna mnie jako "Kirę", to ty również...

- Ale nawet jesteś podobna do Grety, ma królowo Krystyno...

- Tym bardziej.

Nalał jej do kieliszka czerwonego wina. Uwielbiał patrzeć na jej profil. Taki szlachetny. Wycięty niczym ze szlachetnego marmuru. Bardziej przypominała Greczynkę, niż chłodną Szwedkę. Na pewno nie Niemkę. A przecież wiadomo było, że jej ojciec, brat, stryjowie, to żydowska inteligencja berlińska, która zasłużyła się już Prusom za Fryderyka Wilhelma II, a może nawet wcześniej który z przodków wspierał ambitne plany Fryderyka I?

- Nie boisz się? - jego pytanie zawisło niemal w próżni. Greta spojrzała na niego. Wzrok utkwiła na krzyżu walecznych i trzech skuwkach na wstążce orderowej.

- Czego?

- Wracać do Berlina?

- Nie, doktor Goebbels...

- Wierzysz w jego zapewnienia?

- Mam inny wybór, Piotrze? Mój dom jest nad Sprewą i Hawelą. Musisz kiedyś przyjechać do Wannsee.  Nasza willa jest już wprawdzie leciwa, ale to cudowne miejsce, wierz mi.

- Nie boli cię to określanie...

- Mischling? - parsknęła. - Hitler to wariat. Goebbels to wariat, oni... przeminą.

- Zapewne, ale do tego czasu...

Greta machnęła ręką. Wyjęła dopalającego się papierosa.

- A ty nie boisz się wracać do tego swego Wilna?

- Nic nam nie grozi.

- Nic?

- Mamy sojuszników! - powiedział ze stanowczością.

- Aha! - zatrzepotała rzęsami, jakby miała powiedzieć coś lekkiego czy wręcz głupiego. Ale Greta  Hoffbauer nie powiedziała niczego niestosowanego. widziała wielu krewnych i znajomych o uznanej reputacji, którzy już dawno opuścili Rzeszę. Jej rodzina wierzyła w dobra gwiazdę Hoffbauerów. - Francja und Anglia?

- Rumunia! Węgry!

- Mikrusy, a tamci... tamci was zdradzą?

- Nie mów tak.

- Wyobrażasz sobie, że jakiś Pierre lub John rzucą się na Adolfa? Wątpię. niech tylko sami siebie obronią, to będzie dobrze. Do tego Sowieci...

- Mamy pakty!

- Podoba mi się twoja wiara i upór, Piotrze.

Nerwowo zaczęła szukać w torebce papierosów. Piotr otworzył swą papierośnice.

- Nie, dziękuję - uśmiechnęła się. - Dla mnie zbyt mocne.

Znalazła swoją paczkę. Wsunęła papierosa w lufkę. Piotr podał jej ogień.

- Zaśpiewaj mi jeszcze raz... - jej ciemne oczy zalśniły zachwytem.

- Was?

- Nie sil się na niemiecki - położyła swoją dłoń na jego. - Mój polski jest lepszy od twego niemieckiego, zapewniam ciebie. Zaśpiewaj.

- Ale co? I tu? Co ja Olsza czy Kiepura?

Rozejrzał się po lokalu.

- Tą śmieszną piosenkę o twoim pułku.

- Żurawiejkę?

- Ja. Żurawiejkę.

Uśmiechnął się pod wąsem.

- Jak chcesz: 

Zawsze dzielny i bojowy, 

To trzynasty pułk różowy. 

Chociaż otok ma różowy,

To jest jednak pułk bojowy. 

Otok jego jest różowy, 

Dawniej był to pułk bojowy.

Zaczęła klaskać, jak mała dziewczynka.

- Nie śmiałabyś się, gdybyś znała inne zwrotki.

- Bitte!

- Zostań przy swym nienagannym polskim.

- Warum?

- Sama chciałaś:

A trzynasty, to zasrańce, 

Pod Wilejką gubią lance. 

Swoich grabi, Żydów łupi, 

Pułk trzynasty nie jest głupi. 

A trzynastka Dąbrowskiego, 

Bije Żydów, coś strasznego.

- Nie chciałem.

- A, co jesteś winny za każde antysemickie gówno, jakie powstało w języku polskim?

Jak pocisk między stoliki wpadł gazeciarz i wykrzykiwał:

- Specjalny dodatek: "Schleswig-Holstein wpłynął do Zatoki Gdańskiej!".

Ten i ów wyciągał drobne.

- Co teraz powiesz? - jej ciemne oczy zrobiły się niczym dwie kreski. W podobnej chwili przypominała mu kotkę. Triumfowała.

- Mały podaj gazetę! - zawołał na chłopaka.

- Pan rotmistrz sobie życzy! - i podał gazetę. Po chwili ściskał monetę w dłoni. I gnał przed siebie. Tylu jeszcze czekało na wiadomości.

Piotr spojrzał na zdjęcie.

- Wiedziałaś, że to mój rówieśnik? Wszedł do służby w 1908 r.

- Nie interesują mnie okręty, samoloty i cały ten złom. Boję się, że nas to wszystko rozłączy, zniszczy.

Przez chwilę zakrył się gazetą.

- Brednie! Defetyzm!

- Piotr! Spójrz mi w oczy.

- No.

- Nie wierzysz w wojnę?

- Wierzę w czwartek 7 września...

- Czemu?

- A nie: warum?

- Czemu 7 września?

- Zapomniałaś? Masz koncert w Staatsoperze. "Carmen"!

- Zupełnie ciebie nie rozumiem! Tylu Polaków wdziewa mundury, a ty myślisz o "Carmen"?

- Nie, myślę o Unter den Linden 7. Koło 23 wejdę do twej garderoby, wyrzucę herrdyrektora na zbity pysk, niech sobie poogląda z każdej strony starego Fryca, a ja ci rzucę do stóp najpiękniejszy bukiet róż, meine Kira. Ich liebe Frau... A potem pójdziemy na golonkę. Zaprosimy Zarah Leander,  Marikę Rökk lub Ilse Werner?

- Myślisz, że Zarah lub Ilse pójdą?  Może jeszcze Leni und Magda?

- Magda?

- Goebbels. I skąd ten pomysł z golonką?

- Nie wiem! - uśmiechnął się z rozbrajającą szczerością. - 7 września, to czas szczęśliwej pory. 

- 7 IX i  Unter den Linden 7? Niezbyt wiele tych "7"?

- Wierzę w szczęśliwe liczby.

- A, co z "13"? Czy to nie numer twego pułku?

Piotr machnął ręką. 

- Ja się w czepku urodziłem. opowiadałem ci o 1920 roku?

- Ze sto razy. Miałeś dwanaście lat...

- I koło Wilejki wpadłem w łapy hord Tuchaczewskiego! Któryś z tym kałmuków  krzywymi ślepiami powiedział do mnie: "My twaju Warszawu czapku nakryjemy!". A potem uciekali, aż się za nimi kurzyło. 

- A jak teraz uderzą razem z Niemcami?

- Brednie!

- To po co Ribbentrop jeździł do Moskwy? Poznać Mołotowa i Stalina? Obudź się Piotr! - jego entuzjazm i wiara były nie do wytrzymania. 

- Greta...

- Kira.

- Kira. Nie psuj dzisiejszego wieczoru domysłami. Ty jutro wracasz do Berlina, ja do Wilna. Niech ten wieczór będzie tylko winem, kobietą i śpiewem...

Wejście do lokalu oficera w generalskich szlifach ożywiło kilka osób przy stolikach.

- Wieniawa?

- Nie, kochanie. Wieniawa jest w Rzymie, ambasadorzy. To generał Zając. Naczelnym Dowódcą Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej.

- Aha.

- Zresztą Wieniawa nie jest łysy. 

Nagle, jakby spod ziemi wyrósł kierownik restauracji;

- Barański! Teofil Barański - przedstawił się ceremonialnie.

Oboje patrzyli na niego, jakby zjawił się pomiędzy nimi duch samego Marszałka.

- Pan rotmistrz pozwoli, że ja do pani... - z galanterią skłonił się przed Gretą. 

- Do mnie? - powiedzieć, że była zaskoczona, to mało. Pan Barański uśmiechnął się  bardzo życzliwie. 

- Gdzie też ja miałem oczy! - żachnął się, lekko posiniał na obfitym obliczu. - Maestro Weiss zwrócił mi uwagę, że gościmy samą madame Kirę! W naszej restauracji! Taki honor!

- Ach, to... - najchętniej parsknęłaby śmiechem, ale... W końcu nie stał przed nią jakiś młokos, ale topniejący w sierpniowym słońcu tęgi jegomość w słusznym wieku i w dodatku właściciel lokalu. Wyciągnął rękę. Musiała mu podać swoją. 

- Taka dama... taka... gwiazda...

- Czy może już oddać pan moja rękę?

Ta zasypywana była kolejnym potokiem pocałunków.

- Och... pardon! Ale... pani tak pięknie... po polsku...

- Panie Barański - Piotr chrząknął, bo i jego ta sytuacja zaczęła irytować. - Czy pan na coś oczekuje?

- No... że... bo...

Mina Piotra wyrażała chęć pozbycia się intruza jednym zdecydowanym cięciem. Szabli przy boku nie miał, ale i inne ułańskie metody przy Grecie raczej nie uchodziły. A po prostu należało się natręta wziąć za kołnierz i ze schodów!...

- Daj pokój, kochanie - pojednawczy ton Grety tylko dodał animuszu panu Teofilowi Barańskiemu.

- Bo ja bym... ale nawet nie ośmielę się...

- Proszę się ośmielić - w głosie Grety czuć było nieomal aksamit. Kiedyś  paraliżowało ją podobne zainteresowanie, ale teraz... Tak, to było miłe.

- Maestro Weiss - zerknął niepewnie w kierunku orkiestry. - Prosi... gdyby była pani tak... wspaniałomyślna...

- Chce pan żebym zaśpiewała? 

- Pan oszalał panie Baranowski! - Piotr warknął jak na natrętnego psa.

- Barański, panie rotmistrzu. Barański. Teofil Barański - właściciel niemal topił się wobec gniewu, jaki wyładowywał się na obliczu oficera 13 Pułku Ułanów.

- Piotrze, daj spokój. Ależ  oczywiście, herr Barański.

Greta wstała.

Uszczęśliwiony właściciel restauracji ruszył z szacownym gościem wprost ku orkiestrze.

- Będzie "Lili Marleen"?

- Nie.

Na czole herr Barańskiego pojawiły się ogromne krople potu.

Greta pochyliła się nad maestro Weissem.

- Dla mego... ukochanego Piotra...

Wzrok gości bezbłędnie poszybował w kierunku stolika, przy którym dopiero, co siedziała para. Oficer 13 Pułku Ułanów nerwowo zapalił papierosa. Czuł te wszystkie spojrzenia na sobie.

Orkiestra uderzyła w pierwsze tony.  Goście na dźwięk pierwszych wyśpiewanych słów najpierw osłupieli, aby po chwili jedni po drugich zaczęli wstawać z miejsc. Głos Kiry niósł śpiew tyle zaskakujący, co wzniosły:

W tęczę Franków Orzeł Biały 

Patrząc, lot swój w niebo wzbił.

c. d. n.