sobota, maja 27, 2017

JFK - rozdział II - humor

"Humor był dużym atutem politycznym Kennedy'ego i dlatego posługiwał się nim często. Żart pozwalał mu utrzymywać dobre stosunki z mediami, budować pozytywny wizerunek polityczny i przysparzał popularności. Dzięki właściwemu, inteligentnemu posługiwaniu się humorem Kennedy rozładowywał napięcia psychologiczne i polityczne" - taką opinię o Prezydencie podsuwa nam profesor Longin Pastusiak. "Polityka i humor" (Prószyński i S-ka, Warszawa 2011) jest tu dla nas nieocenionym pomocnikiem, aby via humor przybliżyć sobie jaki był JFK. Pierwszy przykład, prezydent o swej prezydenturze powiedział np. tak: "Jest to wysoki urząd. Nie znam nikogo, kto mógłby lepiej go sprawować od mnie".

Nie zapominajmy, że 35. prezydent Stanów Zjednoczonych był "dzieckiem telewizji". To On był bohaterem pierwszej telewizyjnej debaty, bez  której obecnie trudno sobie wyobrazić rywalizację o Biały Dom. Tych kilka przykładów pozwoli nam spojrzeć na JFK z innej perspektywy. I oto chodzi w rocznicowym upamiętnianiu  s e t n e j  rocznicy urodzin. Pewnie, że zarazem ma to być zachęta do sięgnięcia po "Politykę i humor" (no, przecież nie przepisuję każdej dawki humoru w wykonaniu JFK), a zatem kilka cennych ripost:

Humor 1 (na spotkaniu z wyborcami): O mało nie spóźniłem się na spotkanie z wami, Ale jechałem taksówką z doświadczonym kierowcą, który wiedział, jak omijać korki uliczne. Zamierzałem dać mu za to duży napiwek i powiedzieć mu, żeby głosował na Demokratów ale wówczas przypomniałem sobie radę, którą dał mi kiedyś senator Green. Nie dałem mu więc żadnego napiwku i poprosiłem, by głosowa na Republikanów". 
Humor 2 (odpowiedź chłopcu, który dopytywał jak zostaje się bohaterem wojennym): Było to przymusowe. Zatopili mój okręt.
Humor 3 (reakcja na przegraną w 1956 w walce o nominację na wiceprezydenta USA): Czuję się jak ów Indianin, który przeszyty został kilkoma strzałami i który na pytanie, jak się czuje, odpowiedział: "Boli mnie jedynie, kiedy się śmieję". 
Humor 4 (o Jackie):  Ponieważ moja żona pochodzi z Nowego Jorku, powiedziałbym, że to w nowym Jorku są najładniejsze kobiety.
Humor 5 (o Caroline, swej córce i osiołku): Moja córka ma największą kolekcję osiołków. Ona nawet nie wie, jak wygląda słoń i czynię wszystko, by uchronić ją przed tym.  
Humor 6 (o kontrkandydacie R. Nixonie): Oświadczyłem, że nie wymienię jego nazwiska, chyba, że w sensie pochwały, dopóki nie wyjdzie ze szpitala, i jak dotychczas nie wymieniałem jego nazwiska ani razu.
Humor 7 (po rozmowie z pewnym chłopcem na wiecu wyborczym): Jeżeli uda nam się obniżyć wiek wyborczy do dziesięciu lat, to zdecydowanie wygram wybory.
Humor 8 (po fiasku inwazji w Zatoce Świń): Boże powstała sytuacja zupełnie jak za Eisenhowera. Im gorzej postępuję, tym bardziej jestem popularny. 
Humor 9 (do dziennikarza na pokładzie samolotu, co by było gdyby...): Jednej rzeczy jestem, pewien, a mianowicie, że pańskie nazwisko pojawiłoby się następnego dnia gazecie, ale małymi literami.
Humor 10 (do mieszkańców miasta Columbus, w którym przegrał w wyborach z R. Nixonem): Nie ma miasta w Stanach Zjednoczonych poza Columbus, gdzie witają mnie bardziej entuzjastycznie i dają mi mniej głosów.    


Żartów nie ma, jeśli idzie o politykę? Ale to właśnie humor ratował JFK z wielu opresji. Tak  doskonale kwestię humoru w Białym domu w latach 1961-1963 ujął prof. Longin Pastusiak, pisząc: "Po prezydenturze Eisenhowera, otaczającego się ludźmi pełnymi samozadowolenia, ale pozbawionymi humory, wraz z prezydenturą Kennedy'ego do głosu doszli ludzie, którzy z humoru uczynili skuteczne narzędzie walko politycznej". Może bardziej poważne wypowiedzi:

Wypowiedź 1: Nikt mnie nie pytał, czy jestem katolikiem, kiedy wstępowałem w czasie wojny do Marynarki Wojennej. Nikt nie pytał mojego brata, czy jest katolikiem, czy protestantem, kiedy wsiadał do amerykańskiego bombowca, by wykonać swą ostatnią w życiu, misję bojową.
Wypowiedź 2: Kiedy objąłem urząd prezydenta, rzeczą, która najbardziej mnie zaskoczyła, było stwierdzenie, że sprawy mają się w rzeczywistości tak źle, jak mówiliśmy to w kampanii wyborczej. 
Wypowiedź 3: Uratowałem kraj przed Nixonem. 
Wypowiedź 4: Kiedy byłem członkiem Izby Reprezentantów, dziwiłem się, w jaki sposób prezydent Truman narobił sobie tyle kłopotów. Teraz zaczynem rozumieć, że nie jest to wcale takie trudne. 
Wypowiedź 5: Czytam obecnie więcej prasy, ale sprawia mi to coraz mniej przyjemności. 
Wypowiedź 6: Jeśli po to, by zostać prezydentem, musiałbym wymachiwać rękami ponad głową, to zrezygnowałbym z ubiegania się o urząd.
Wypowiedź 7: ...wszystkie matki chciałyby, aby ich synowie zostali prezydentami, ale nie chciałyby, by w drodze do prezydentury byli zawodowymi politykami. 
Wypowiedź 8: Ci spośród was, którzy z pewnym sceptycyzmem podchodzą do mojego zawodu polityka, powinni pamiętać, że zawód ten pozwolił mi awansować w ciągu czternastu lat ze zwykłego porucznika marynarki do naczelnego dowódcy bez większych technicznych kompetencji. 
Wypowiedź 9: Generał de Gaulle czasami mówił, że Ameryka jest siostrą Europy. Cieszę się że jestem w Yale, która jest siostrą Harvardu. Mogę teraz powiedzieć, że posiadam najlepsze rzeczy z obu uczelni: wykształcenie z Harvardu i tytuł naukowy z Yale.
Wypowiedź 10: Jeżeli ktoś jest na tyle szalony, że chce zabić prezydenta Stanów Zjednoczonych, może to zrobić, ale musi być przygotowany, by oddać swoje życie za życie prezydenta.

Ostatnia wypowiedź Johna Fitzgeralda jest zaskakująco zaskakująca. 29 maja 1917 r. rozpoczęła się droga życia naprawdę niezwykłego i chwilami kontrowersyjnego polityka. Zaskakujące jest co innego, że mimo takiej popularności JFK nad Wisłą, Wartą czy Notecią niewiele mamy pozycji godnych polecenia. Czternaście lat temu Ossolineum wydało biografię Hugh Brogana i to niemal wyczerpuje nasze możliwości dotarcia do poznania kim był John Fitzgerald Kennedy. Pewnie, że dotrzemy do opracowań dotyczących zimnej wojny, konfliktu kubańskiego itd. Dobrze, że prof. L. Pastusiak popełnił kilka popularnych publikacji, jak np. "Prezydenci", "Anegdoty prezydenckie", "Prezydenci USA w anegdocie. Od Waszyngtona do Roosevelta" czy "Prezydenci USA w anegdocie. Od Trumana do Obamy". Niestety żadnej z wymienionych tu pozycji nie posiadam na własny użytek.

JFK & D. Powers (w kapeluszu)
Ostatnia myśl! Uczmy się od Johna F. Kennedy'ego i spożytkujmy na swoją korzyść, to czym podzielił się kiedyś ze swoim przyjacielem Davidem Powersem (1912-1998): 

"SĄ TRZY RZECZY REALNE: BÓG, LUDZKA FANTAZJA I ŚMIECH. 
PIERWSZE DWIE WYKRACZAJĄ POZA MOŻLIWOŚCIĄ POJMOWANIA, 
ALE TRZECIA ZALEŻY OD NAS".

PS: Przy swingowym śpiewaniu Stephanie Porter...

Brak komentarzy: